002 บันทึกต่อจากโชคดีที่ได้บวชถวายในหลวงที่วัดไทยพุทธยาฯ
การได้มีเวลาฝึกนั่งพับเพียบดังได้กล่าวข้างต้นแล้ว นั้นทำให้เวลาบวชจริงสามารถผ่านพ้นไปได้ แต่ก็เล่นเอาทุกลักทุเลน่าดู เพราะแม้จะพอนั่งได้บ้างแต่นั่งไปได้พักเดียวก็เกิดเป็นเหน็บชาอย่างรุนแรงขึ้นมาหลายครั้ง จนต้องตัดสินใจเปลี่ยนเป็นน้งขัดสมาสแทนแทบทุกครั้ง แต่การนั่งขัดสมาสดังกล่าวก็นั่งไม่ได้นานเช่นกันเพราะเป็นเหน็บชาเหมือนกัน ตอนนั้นรู้สึกทรมานมาก นึกในใจว่าเมื่อไหร่จะเสร็จพิธีกันสักทีหนอ แต่ก็อีกนั่นแหละ เมื่องานเสร็จ ก็เกิดอาการลุกขึ้นเองไม่ได้ พระลูกชายที่บวชด้วยต้องช่วยดึงขึ้นทุกครั้ง รวมทั้งเพื่อนพระนวกะที่นั่งอยู่ใกล้ ๆหลายองค์ ก็เข้ามาช่วยอีกแรงเป็นประจำ จนเป็นภาพชินตาสำหรับทุก ๆ คนที่อยูในโบสถ์หรือสถานที่ประกอบพิธีแต่ละแห่งไปเลย ต้องขอขอบคุณผู้ได้ช่วยเหลือดังกล่าวไว้ ณ ที่นี้ด้วยทุกคน และทุกครั้งไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
ความเห็น (10)
ยอดเยี่ยมครับ
ขนาดคนหนุ่มๆ ก็ยังมีปัญหาเรื่องนั่งสมาธิเหมือนกัน ขอบอกว่าเก่งครับที่ผ่านพ้นช่วง 10 วันมาได้ ด้วยหัวใจที่สู้ไม่ถอย
ยังนึกภาพไม่ออกว่า ถ้าตัวเองมีอายุ 79 ปี จะทำได้แบบนี้หรือไม่
สาธุครับ
กราบสวัสดีค่ะ
เบิร์ดอดยิ้มกับภาพที่ท่านได้บรรยายผ่านบันทึกอย่างสมจริงไม่ได้ค่ะ ^ ^
ความเอื้ออารี ความนอบน้อม ความห่วงใยที่เป็นเอกลักษณ์หนึ่งของคนไทยก็ยังคงอยู่มิเสื่อมคลายนะคะ
เบิร์ดเห็นด้วยกับคุณพลเดชว่าท่านเยี่ยมมากค่ะ เพราะถ้าเบิร์ด 79 เบิร์ดก็ยังไม่แน่ใจเช่นกันค่ะว่าจะสามารถทำแบบท่านได้
ขอบคุณสำหรับบันทึกที่ทำให้เห็นถึงสายใยความอ่อนโยน และเอกลักษณ์ของคนไทยนะคะ
สวัสสดีค่ะ
ตามมาอ่านบันทึกที่2 ของคุณพ่อสกล ไม่ทุลักทุเลหรอกค่ะ น่าประทับใจมากกว่า ผู้พบเห็นก็คงชื่นใจ แถมทำให้ผู้อยู่ใกล้ชิด ได้รับบุญอีกค่ะ พระวัย 79 ปีได้บวช ใครๆก็ชื่นชม มาดูแลเอาบุญกุศลด้วย แต่ถ้าดิฉันอายุ 79 เป็นหญิงชรา แก่ๆ ก็คงไม่มีใครอยากรับบุญแน่เลยค่ะ
- มาอ่านต่อคะ
- เห็นบรรยากาศที่ซาบซึ้งคะที่ท่านได้ปฏิบัติกิจวัตรได้ราบรื่น
- แล้วจะขอฟังแง่คิดในด้านอื่นๆต่อนะคะ
ขอบคุณคุณเบิร์ดครับ เป็นกำลังใจให้กับคุณพ่อมาก ซึ่งคุณลูกซาบซึ้งมาก
เทวดาจัดสรรและดูแลอยู่ครับ จึงผ่านพ้นไปด้วยดี
ขอบคุณครับ
เชียร์ท่านแล้วครับ
- สวัสดีค่ะท่านวรโพธินามะ
ท่านค่ะ ทางหนึ่งที่ทำให้หนูละวางจากการปฎิบัติธรรมก็เนื่องจากสาเหตุของการนั่งพับเพียบไม่ได้ พอลุกต้องมีคนคอยพยุง เกรงใจผู้อื่นมาก ตัดสินใจหยุดไปวัดทำบุญ หันมาปฎิบัติตามธรรมชาติสังขารตัวเอง แต่พอได้อ่านบันทึกนี้ของท่าน รู้สึกละอายใจเรายังขาดความอดทนอีกมากโข
สาธุ สาธุ สาธุ
สกล วรฉัตร
สวัสดีครับคุณ MOO
ขอบคุณมากที่ให้กำลังใจ คุณกับผมก็หัวอกอันเดียวกันคือนั่งพับเพียบไม่ได้อย่างที่ต้องการถึงจะได้บ้างก็เจ็บปวด เป็นเหน็บชาอย่างทรมานเอาการเช่นเดียวกัน ตอนที่ผมพยายามหัดนั้นบางครั้งน้ำตาแทบใหลเอาเลยครับ เพราะเจ็บแปล๊บที่หัวเข่าเนื่องจากหักโหมมากไป จึงต้องเปลี่ยนเป็นค่อย ๆ ให้หัวเข่ารู้สึกการเปลี่ยนแปลงทีละน้อย ๆ จึงพอจะนั่งได้บ้างเท่านั้นนะครับ ผมเองก็จะพยายามหัดนั่งต่อไปอีกเพื่อให้นั่งได้ดีและนานกว่าเดิมให้ได้ ขออวยพรให้คุณนั่งได้โดยปวดขาปวดหัวเข่าน้อยลง และนั่งได้นานขึ้น
อ่านแล้วรู้สึกดีจังค่ะที่พระท่านอื่นๆได้มีส่วนช่วยให้ท่านปฏิบัติตนลุกนั่งระหว่างบวชสำเร็จ ขนาดท่านมีปัญหาทางร่างกายมาก่อนและอายุมากก็ยังมิได้ย่อท้อ
ความติดขัดทางร่างกายไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรมเสียทั้งหมดนะคะ หนูคิดว่าเรื่องของท่านเป็นสิ่งหนึ่งที่จะเตือนใจพวกเราว่าอย่ารอจนสังขารเสื่อมโทรมยามแก่แล้วจึงคิดปฏิบัติธรรม หลายๆคนที่หนูรู้จักมักจะคิดว่ายังหนุ่มยังสาวก็ขอโลดแล่นให้สนุก แก่ๆค่อยเข้าวัด