มะขามแก่...ฮีโร่..ในดวงใจลูก
บันทึกนี้สืบเนื่องมาจาก บันทึกที่ผ่านมา 17 พ.ย วันเกิดมะขามแก่(พ่อมะขามอ่อน) http://gotoknow.org/blog/mim-kpt/147069 วันนี้พ่อคงอยู่ที่นครปฐมแล้วเดินทางเมื่อคืนนี้ มะขามอ่อนอยากจะเขียนถึงความรักของพ่อที่มีต่อลูก คือจะยกตัวอย่างพ่อมะขามแก่ของตัวเองละคะ
เมื่อสมัยที่มะขามอ่อนเป็นเด็ก ครอบครัวของเราเป็นชาวสวน(ปลูกมะขามหวาน) และก็เป็นพ่อค้าขายผักในตลาดสด ตอนนั้นมะขามหวานยังไม่ให้ผลผลิต มีรายได้จากการขายผักเพียงอย่างเดียว ซึ่งตอนนั้นครอบครัวของเราลำบากพอสมควร พ่อต้องทำงานอย่างหนัก นอกจากจะขายผักแล้ว ก็ปลูกผักเกือบทุกชนิด เช่น ผักคะน้า ผักกาดขาว กวางตุ้ง ผักชี หอมแดง มะเขือ มะเขือเทศ และอีกหลายๆ อย่างเพราะพ่ออยากให้เรามีกำไรจากการขายผักของตนเองเยอะ ๆ เพราะที่รับเขามามันมีกำไรน้อย
และที่มะขามอ่อนยังจำได้ไม่ลืม เราต้องกินผักของเราทุกวันแม่ไม่ยอมซื้อผักจากตลาดมากินเลย แม่บอกว่าผักตลาดสารเคมีมันเยอะ อันที่เราปลูกเองมันปลอดภัยกว่า เมนูยอดฮิตตอนนั้นก็คือ ดอกหอมผัดใส่ตับหมู ตอนเด็กสนุกมากกับการไปตัดดอกหอมมาผัด ดอกมันสวย สีเหลืองอ่อนๆ แม่ปลูกเป็นแปลงยาว เวลาออกดอกมันสวยจริงๆ
พ่อซึ่งเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว คือหาเงินเข้าบ้าน แต่พอไม่เคยใช้เงินเลย เงินทุกบาทที่ขายผักได้พ่อจะให้แม่หมด พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำว่าได้กำไรเท่าไร หาอย่างเดียวจริงๆ
คนขายของส่วนใหญ่ในตลาด ส่วนมากจะเป็นแม่ค้า มากกว่าพ่อค้า มีแต่คนแซวพ่อเพราะเวลาไปขายของแม่ไม่ได้ไปด้วยแม่จะตัดผักมัดเป็นกำๆ ให้เตรียมของให้ แต่พ่อเป็นคนขาย
ตอนนั้นมะขามอ่อนก็ดื้อมากๆ เล่นกับเพื่อนหกล้มขาหัก เดินไม่ได้อยู่ 3 เดือน พ่อก็ทำทุกอย่างให้ เวลาไปโรงเรียนพ่อก็จะเอามะขามอ่อนขี่คอ และถือไม้เท้า เดินไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน โรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านประมาณ 1 กิโลเมตร พ่อทำอยู่อย่างนี้หลายเดือน ตอนนั้นสงสารพ่อที่สุด
ตั้งแต่เกิดมามะขามอ่อนไม่เคยโดนพ่อด่า หรือตีเลย ทั้งที่ก็ซนมากๆ มีแต่แม่ที่ตี พ่อก็จะคอยห้าม
พ่อเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกที่มะขามอ่อนรักมากที่สุด ไม่ว่าเดี๋ยวนี้มะขามอ่อนจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว มีงานทำแล้ว แต่พอก็ยังทำแบบเดียวกันกับครั้งที่เรายังเป็นเด็กๆๆเป็นลูกเล็กๆของพ่ออยู่
เพราะความรักของพ่อที่เป็นแค่ชาวสวนแต่ส่งลูกเรียนจบปริญญาได้ทั้ง 2 คน ยังแปลกใจว่าพ่อต้องใช้ความอดทน ความพยามยามมากแค่ไหน กว่าเราจะเรียนจบมีงานทำ
เดี๋ยวนี้คุณลุงมะขามแก่สบายแล้ว ไม่ต้องทำงานหนัก ทุกวันนี้ก็เข้าสวนเพื่อดูแลมะขามหวาน และก็เข้าวัดปฏิบัติธรรม
ที่มะขามอ่อนเขียนบันทึกนี้ ก็เพียงเพราะอยากทำหน้าที่ของลูกที่ดี ตอบแทนความรัก ความห่วงใยของพ่อที่มีให้ลูกเสมอมา
และเชื่อว่าลูกๆ ทุกคน ก็คงมีพ่อเป็น ฮีโร่ ในดวงใจกันทุกคนอยู่แล้ว เช่นเดียวกับมะขามอ่อนที่มีพ่อเป็นฮีโร่มาตั้งแต่ยังเด็กๆพอจะจำความได้
อยากให้สมาชิกบล็อก เมื่ออ่านบันทึกนี้จบแล้ว ให้นึกถึงพ่อ โทรไปบอกรักท่านถ้าท่านอยู่ไกล หรือถ้าอยู่ใกล้ๆ ก็กอดท่านและบอกกันท่านกันถ้วนหน้าเถอะคะ....
รักพ่อมะขามแก่ที่สุดในโลก
..มะขามอ่อน..
ความเห็น (8)
- มารักพ่อด้วยคน
- โทรหาไม่ได้กลัวพ่อรับ
- พ่อเสียแล้ว
- ว่าจะเอาไปซ่อม
- ไม่มีคนช่วยซ่อม
- อิอิอิๆๆ
- นึกว่าตอนเด็กๆๆซนอยู่คนเดียว
- โห มีคนซนกว่า
- แต่พ่อก็เป็นวีระบุรุษในใจเสมอเหมือนกัน
- อิอิอิ
- สวัสดีครับ
- เพิ่งกลับมาจากงานเฮฮาศาสตร์ 3
- มาชื่นชมแง่งามของชีวิตในบันทึกนี้เป็นบันทึกแรก
- ผมเองก็มี "พ่อ" เป็นฮีโร่ของตนเองเช่นกัน
- สวัสดีค่ะ อาจารย์
- เห็นอาจารย์มาคนแรกทีไรรู้สึกปลาบปลื้มใจทุกที ขอบคุณมากๆ ค่ะ เพราะอย่างนี้นี่เองถึงตัดใจจากการห่างบล็อกไม่ได้
- มิมเสียใจด้วยนะคะ ถึงท่านเสียแล้วแต่เชื่อว่าท่านก็อยู่กับเราในทุกๆที่ (อยู่ในใจ)
- มิมซนมาก เคยตกต้นมะยม ต้นไม้ที่เขาไม่ปีนกันเพราะกิ่งมันเปราะ แต่มิมก็ปีนจนถึงปลายยอดและกิ่งก็หัก ตกลงมาสลบไป 3 วัน ฮิฮิ
- สวัสดีค่ะ คุณ
- ศุกร์ เสาร์ติดตามข่าวจากดงหลวงทุกวันค่ะ
- แอบอินกับบรรยากาศมิตรภาพอันยิ่งใหญ่เปรียบเสมือนตัวเองไปเองซะงั้น
- ขอบคุณค่ะที่มาเยี่ยมเป็นบันทึกแรกๆ ดีใจค่ะที่อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนในบล็อกไว้แชร์ความรู้สึก แลกเปลี่ยนกัน
- ขอบคุณค่ะ
- พูดไรไม่ออก
- เป็นกำลังใจให้คับ
- สู้ๆ ^^
สวัสดีครับ มะขามอ่อน/ครูมิม
- ความรักของลูกที่มีต่อคุณพ่อคุณแม่เป็นยาวิเศษสำหรับพ่อแม่ครับ
- ขอชมคุณพ่อขยันจริงๆอ่านแล้วก็นึกถึงคุณยายที่มีอาชีพหาบเร่ผักขายหาเลี้ยงลูกได้ตั้ง 12 คน
- แถมยังมีหลานๆ อีกตั้งเยอะ ฮีโร่ในดวงใจนี้ขอมอบให้คุณยายก็แล้วกัน
- แต่คุณยายจากพวกเราไปแล้วด้วยวัย 94 ปี
- ปัจจุบันผมซึ่งเป็นหลานคนที่19จากทั้งหมด22ได้อยู่บ้านคุณยายและประกอบอาชีพคาขายมาตลอดครับ
อ่านแล้วรู้สึกดีครับ พ่อเป็นฮีไร่ในดวงใจของหลายๆคน
แต่ก็มีแม่อีกคน เป็น ฮีโรอีน ไม่ว่าสุขทุกข์แค่ไหน
มองเห็นดวงตาลูกที่ชื่นชม สดใส รอยยิ้ม พ่อก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
ขอบคุณ คุณคนโรงงาน
- อ่านบันทึกของตัวเองก็ว่าซึ้งแล้ว มาอ่านคอมเม้นส์นี้ยิ่งซึ้งกว่า ฮือๆๆ ขอแอบสะอื้นหน่อยนะคะ
- อยากให้เด็กๆ สมัยนี้ให้ความสำคัญกับพ่อแม่เยอะๆ คิดสักหน่อยก่อนจะทำอะไร ท่านรักเรามากกว่าใคร เพราะฉะนั้นเวลาเราทำอะไรผิด ท่านเสียใจมากหลายเท่า
- อย่าบั่นทอนจิตใจท่าน เพราะท่านคืนคนที่รักเรามากที่สุด
- อิอิ วิญญานครูเข้าสิงอีกหละ
- ขอบคุณค่ะ