เมื่อวานนี้เป็นวันหยุด...วันปิยะมหาราช เด็กๆที่บ้านลงจากห้องนอนมาก็ยิงคำถาม..."แม่วันนี้แม่ไม่ไปทำงานใช่มั๊ย"
ค่ะ...."หนูมีอะไร"
"อยากให้แม่อยู่บ้านแม่ไปทำงานแต่เช้าทุกวัน....เช้ากว่าตอนลูกเปิดเทอมอีก"
"ก็รีบทำไงคะช่วงนี้พ่อได้ดูแลลูกแม่ทำตุนไว้ก่อน ตอนเปิดเทอม พ่อจะยุ่งแม่ต้องดูแลลูก...ผลัดกันไง"
"ทำไมทำงานมาก..แต่ไม่ค่อยมีตังส์เลย ม.อ.จ้างไม่คุ้มเลยนะแม่ "
ดิฉันมองตาเธอ...จ้างไม่คุ้ม....แปลว่าอะไรคะเธอคงไม่แตกฉานเรื่องคุ้มหรือไม่คุ้ม...ดิฉั้นย้อนถามเพื่อให้เธอทบทวนความคิดตัวเองอีกครั้ง
"ให้ทำงานเยอะ...ได้เงินนิดเดียว...เหนื่อยแต่ไม่มีสตางค์ไง"
"เหรอคะ...ทำไมลูกคิดว่าเราไม่มีตังส์คะ..."
"ก็ลูกขอแวะร้านของเล่น ทีไร แม่ก็บอกว่า...อย่าเลยเราไม่มีตังส์มาก ทุกที...ลูกไม่ได้ของเล่นที่อยากได้ ...นานมากกว่าจะได้"
"เรามีตังส์ใช้ในสิ่งที่จำเป็นเช่นเรียนหนังสือ...กินอาหาร...ซื้อเสื้อผ้า...เกินจากนั้นต้องประหยัดค่ะลูก...เข้าใจมั๊ยคะ"
"....แต่แม่ก็ไม่เข้าใจลูกอยู่ดี...เด็กชอบของสวยงาม ตุ๊กตานุ่มๆ ไว้นอนกอดไม่แวะสักวันก็ยังอยากได้อยู่นั่นแหล่ะ...แม่ไม่ยอมเข้าใจ"
ดิฉันอดอมยิ้มไม่ได้.จริงสิ..."ต่างมองคนละมุม...จึงดูเหมือนไม่เข้าใจ"
ขอถามคำถามเดียวกันค่ะ แล้วเมื่อไหร่หนูจะได้ตุ๊กตา ... 
