เลียบยูนนาน:จงเตี้ยน...แล้วใช่แชงกริ-ล่ามั้ยล่ะ?

เมื่อวานบ่ายน้ำขึ้นเร็วมาก เช้านี้ยิ่งขึ้นมาอีก อ่านหนังสือพิมพ์เจอว่าทางนายกเทศมนตรีพระนครศรีอยุธยาตำหนิว่าผู้เกี่ยวข้องกับการควบคุมะดับน้ำไม่มีการบอกเตือนเลย ในตัวเมืองนั้นรับน้ำจากหลายสาย ที่บ้านยังเป็นจากแค่เขื่อนป่าสัก ซึ่งก็ไม่ได้บอกเตือนอะไรหมือนกัน สงสารคนที่ได้รับผลกระทบรุนแรง

เลยคิดว่าหากน้ำจะสูงขึ้นเรื่อยๆเดี๋ยวจะเลียบยูนนานไม่จบทริป เลยตั้งใจเขียนให้จบวันนี้ ไม่ต้องห่วงนะคะที่บ้านยังพอไหวอยู่

       ...........................................................................................

คณะเดินทางออกจากลี่เจียง ณ จุดโค้งแรกแม่น้ำแยงซี มาจนเข้าเขตชายขอบที่ราบสูงธิเบต ในเขตที่เรียกว่า "เขตปกครองตนเองชนชาติธิเบตแห่งตี๋ชิง"  ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่เมืองจงเตี้ยน ภูมิประเทศส่วนนี้เป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ พลเมืองส่วนใหญ่เป็นชนชาติธิเบต เขตจังหวัดตี๋ชิงนี้อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือสุดของมณฑลยูนนาน ติดที่ราบสูงธิเบต และเป็นรอยต่อกับมณฑลเสฉวน

เราอยู่ที่ระดับความสูงจากระดับน้ำทะเล ๓๓๐๐ เมตร อาการ Altitude Illness ส่งผลค่อนข้างชัดกับหลายคนในคณะ รวมทั้งผู้เขียน มีตั้งแต่เวียนศีรษะ คลื่นไส้ ผะอืดผะอม ไมเกรนกิน

(ภาพจากหนังสือ Yunnan, A Land of Multiple Colors)

คำว่า"จง" นั้นหมายถึงศูนย์กลาง หรือสิ่งที่กว้างใหญ่อันเป็นศูนย์กลาง ส่วน"เตี้ยน" นอกจากจะแปลว่าทุ่งหญ้าแล้ว ยังอาจแปลว่า อาณาจักร ได้ด้วย

ความที่ดินแดนที่ราบสูงธิเบตมีความหลากหลายทางวัฒนธรรมและอุดมสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรล้ำค่าจากธรรมชาติ แต่เข้าถึงยาก ทำให้เป็นเหมือนดินแดนต้องห้าม และประตูแห่งจงเตี้ยนยังปิดตายจากสายตาโลกภายนอกตลอดช่วงที่จีนเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นคอมมิวนิสต์ตั้งแต่ปีพ.ศ.๒๔๙๒ ซึ่งก็เป็นธรรมดาของมนุษย์ที่อะไรที่เขาห้ามเนี่ย ดูช่างท้าทายให้ค้นหา ประจักษ์แก่สายตาตนเองให้ได้

เจมส์ ฮิลตัน นักเขียนชาวอังกฤษได้จินตนาการถึงดินแดนราวเมืองสวรรค์แห่งหนึ่งชื่อ "แชงกริ-ล่า Shangri-La" ที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขา ในเมืองนี้อากาศราวฤดูใบไม้ผลิทั้งปี ขณะที่ภายนอกมีแต่หิมะหนาวเหน็บ ผู้คนมีความสุขสบาย ไร้กังวล ชีวิตที่มีกายกับจิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ เจมส์ ฮิลตันจึงเขียนนิยายชื่อ The Lost Horizon ในปี ค.ศ. ๑๙๓๓ แล้วฮอลลีวูดนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ในปี ๑๙๔๔ ทำให้ผู้คนทั่วโลกต่างฝันหาดินแดนนี้กัน จนทำให้คำว่า Shangri-La นี้มีความหมายถึงเมืองทางอุดมคติบนผืนโลก หรือ Utopia

จากนั้นใครๆก็พากันเสาะหาว่าดินแดนจุดใดของที่ราบสูงธิเบตที่เป็นแรงบันดาลใจให้เจมส์ ฮิลตัน เขียนนิยายเรื่องนี้ เจ้าหน้าที่จีนในยุค Visit China Year จึงไม่รีรอที่จะโหนกระแสนี้และระบุหลายจุดทีเดียวที่ถูกกล่าวอ้างว่าเป็นเมืองแมนแดนสวรรค์ แน่นอนที่"จงเตี้ยน" ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ในปีพ.ศ. ๒๕๔๕ รัฐบาลจีนได้เปลี่ยนชื่อเมืองจงเตี้ยน (อีกครั้ง จากเดิมที่มีชื่อในภาษาธิเบตว่า เจี้ยนถัง)เป็น "แชงกริ-ล่า" ให้ชัดๆเป็นทางการซะเลยแน่ะ แต่ภาษาจีนเขาออกเสียงว่า "เซียงเกอ หลี ลา" - Xiang Ge Le La แปลว่า ที่ซึ่งสุริยันจันทราประทับในดวงจิต

นี่ยังไม่ได้เข้าในเมืองจงเตี้ยน แต่ภาพนี้สวยพอที่จะทำให้จินตนาการว่าเป็น แชงกริ-ล่า ที่เห็นแต่ไกลเป็นจุดสีทองคือ วัดธิเบต "ซงจ้านหลิน" ที่เราจะแวะกันก่อน (ภาพจากหนังสือเล่มเดียวกัน) มองแต่ไกลงามสง่าละม้ายคล้าย พระราชวังโปตาลา ที่กรุงลาซา ของธิเบต

ถ่ายภาพผ่านหน้าต่างกระจกรถที่กำลังแล่นเข้าใกล้วัดซงจ้านหลิน ท่ามกลางสายฝน วัดนี้สร้างในสมัยทะไลลามะองค์ที่ ๕ ด้วยศิลปะสถาปัตยกรรมอันอลังการน้องๆพระราชวังโปตาลา เลยได้อีกสมญาว่า Little Potala ผู้เขียนเลยคิดในใจว่าดีแล้วที่มาเห็นที่นี่ สังขารคงลากไปไม่ถึงพระราชวังโปตาลาต้นแบบแน่ๆ

 

วัดนี้เขาพามาชมเพราะเป็นวัดนิกายลามะแบบธิเบตที่ใหญ่ที่สุดในมณฑลยูนนาน อายุเก่าแก่กว่า ๓๐๐ ปี กว่าจะไต่บันไดขึ้นไปนมัสการ พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวรได้ก็พักไปเป็นระยะ เขาให้ทำอะไรช้าๆ ไหว้เสร็จออกมานั่งพักมองดูพระวัยรุ่นห่มจีวรสีออกแดงน้ำตาล ใส่รองเท้าผ้าใบไนกี้ เดินกันจีวรปลิว

ออกจากวัดจึงเข้าสู่ตัวเมืองจงเตี้ยน

แม้ผู้คนที่เราพบเห็นจะยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นมิตรมาก โดยเฉพาะไกด์สาวท้องถิ่นที่ใส่เสื้อผ้าแบบพื้นเมืองธิเบตประยุกต์เข้ากับกางเกงยีนส์และบูทสูง แต่ตัวเมืองจงเตี้ยนนั้นช่างไร้เสน่ห์แห่งธิเบตอย่างสิ้นเชิง เห็นแต่ตึกแถวแท่งๆแบบจีนๆ ไม่มีวิสัยทัศน์เรื่องความงาม คุณธีรภาพ โลหิตกุลใช้คำว่า"สถาปัตยกรรมที่ดูไร้รสนิยม" ซึ่งผู้เขียนเห็นด้วยอย่างยิ่ง

เพราะฉนั้นความงามของแชงกริ-ล่า จึงไม่ได้อยู่ในตัวเมืองจงเตี้ยนแน่นอน นักท่องเที่ยวฝรั่งมักมาที่จงเตี้ยนเพื่อเป็นจุดเดินทางต่อไปยังธิเบตโดยเครื่องบิน

อย่างไรก็ตามที่นี่เขาก็มี"เมืองโบราณจงเตี้ยน" ที่รัฐบาลจีนบูรณะให้งดงามจากการมองเห็นความสำเร็จของ"เมืองโบราณต้าหยัน" ที่ลี่เจียง แต่เป็นการพยามสร้างขึ้นใหม่ในแบบโบราณ ของเก่าเหลือแค่บ้านชาวธิเบตที่อายุ ๔๐๐ ปี หลังเดียวที่รอดจากน้ำมือพวกเรดการ์ด ในสมัยปฏิวัติวัฒนธรรม โธ่เอ๋ย ที่รอดมาได้ก็เพราะพวกเรดการ์ดใช้เป็นที่พัก

แวะเดินชมเมืองโบราณ(ปลอมๆ) แล้วก็พากันเดินลึกเข้าไปถึง วัดต้าฝอ อยู่บนเนินเขาใจกลางเมืองโบราณจงเตี้ยน ไกด์บอกว่าให้ไปร่วมหมุน "กงล้อมนตราทองคำ" ขนาดใหญ่ที่สุดในโลก น้ำหนัก ๖๐ ตัน สูง ๑๙ เมตร จารึกบทสวดมนต์ ๑๒,๔๐๐ ล้าน ตัวอักษร

ตามความเชื่อของพุทธศาสนานิกายมหายานตันตระแบบธิเบตนี้ เขาบอกว่าการหมุนกงล้อที่เป็นแท่งเหล็กจารึกบทสวดมนต์นี้เปรียบเสมือนได้สวดมนต์โดยไม่ต้องสวดเอง ใช้วิธีลัดก็ได้บุญ ดังไปถึงสวรรค์นั่นแน่ะ

นี่กงล้อมนตราแบบธรรมดา วัดใกล้ๆที่เราไปชมต้นชาภูเขาหมื่นดอก ตอนที่แล้ว

และนี่กงล้อมนตราที่ใหญ่ที่สุดในโลก ให้เปรียบเทียบกันดู

เขามีแกนให้จับแล้วช่วยกันหมุน ผู้เขียนหมุนไปยังไม่ได้รอบเลย ต้องขอลา ฝนตกคนมาหมุนน้อย ไม่ไหวค่ะ

กลางคืนเขาพากันไปชมระบำธิเบต และลิ้มรสสุกี้ธิเบตที่ลือว่าเผ็ดร้อนกว่าอาหารไทย ผู้เขียนป่วยขนาดอาเจียน ไม่ได้ไปกับคณะ นอนหยอดน้ำซุปเกี๊ยวที่โรงแรมที่พักในเมืองจงเตี้ยนซึ่งหรูมาก

วันรุ่งขึ้นบินกลับลงไปที่คุนหมิง เพื่อต่อเครื่องกลับกรุงเทพ ลงมาที่ต่ำแค่ ๑๘๐๐ เมตรจากระดับน้ำทะเล อาการป่วยหายเป็นปลิดทิ้ง มีฝนมากมาย ไม่สมกับที่ชื่อว่า "เมืองที่มีฤดูใบไม้ผลิตลอดปี" ความเจริญของคุนหมิงนั้นน่าทึ่ง และมีคนบอกว่าอสังหาริมทรัพย์แพงกว่ากรุงเทพเสียอีก

กลับถึงกรุงเทพโดยสวัสดิภาพ เป็นอันจบการเดินทางสู่เมืองแมนที่ปลายฟ้า

[ลุงเอก]

เห็นแล้วน่าทึ่งประเทศอะไรหนอสุดประเสริฐเช่นนี้  มีทั้งทุนทางทรัพยากรมากมายหลากหลายดูได้จากหลากหลายพื้นที่แต่ละมณฑล  แถมทุนทางวัฒนธรรมที่ทำอย่างไรก็ไม่หมดบรรพบุรุษช่างดูแลจริงจังอย่างดีแม้เวลาเปลี่ยนลัทธิเปลี่ยนจิตสำนึกในการดูแลรักษษขนบธรรมเนียมประเพณีไม่มีเปลี่ยน  ท้างสุดยังมีทุนทางปัญญาอันเลศสุดที่ดูแลอนุรักษ์ทรัพยกร  และวัฒนธรรมจนกลายเป็นมรดกโลกเต็มไปหมด

คนมักว่าเขาดูคนไม่ดีแต่เขาก็มีกินคนนั้นมากกว่าเรายี่สิบเท่ารัฐบาลเขามี 29 คนมณพลเปอเรอะเปอเต๋อเอ้อเฮอยังดูแลได้ทั้งหมด  กลับมาระทดที่นี่เอง  เฮอ

[บางทราย]

เกิดกิเลสอยากเที่ยวขึ้นมาละ ทำไงเนี๊ยะ อิ อิ

คนข้างกายพี่ละเห็นเป็นไม่ได้ อยากไป อยากไป...

ขอบคุณครับ ชอบจัง

[paleeyon]

สวัสดีครับ

จบทริปแล้วเสียดายครับ

เมืองจีนมีเสน่ห์น่าประทับใจมากมายจริงๆ ทั้งสถานที่ทั้งคน

ขนาดผมไปทำงานในชนบทแถวริมแม่น้าแยงซีเกียง ยังประทับใจไม่รู้ลืม ได้แวะเที่ยววัดสือเป่าไจ้ที่เดียว ปีหน้าน้ำจากเขื่อนสามผาคงท่วมเหลือแต่เจดีย์แล้วครับ

 

 

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะอาจารย์เอก ขอบคุณที่แวะมาให้ได้รู้จักกันนะคะ จีนเป็นประเทศที่น่าทึ่งจริงๆ น่าทึ่งตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบันนะคะ

ความไพศาลของประเทศที่ทำให้การไปมาหาสู่ การเข้าถึงได้ยากอาจเป็นจุดที่ทำให้คนในถิ่นยังสามารถรักษาวัฒนธรรมประเพณีไว้ได้มากอยู่ แต่ในเมืองที่พัฒนาอย่างรวดเร็วคนรุ่นใหม่ไม่สนใจทุนวัฒนธรมที่มีเท่าไหร่ มีแต่ผู้เฒ่าผู้แก่ที่ยังดำเนินชีวิตที่ยึดประเพณีเดิม หมดรุ่นคนแก่คงแย่เหมือนกัน ที่จริงสิ่งนี้คงเหมือนกันทุกประเทศที่ตื่นเต้นกับของใหม่ ที่เปิดประตูสู่ชีวิตรูปแบบใหม่ค่ะ เคยไปเมืองหังโจวและซูโจว เมืองพัฒนาแบบสมัยใหม่มากแค่ในช่วงสิบกว่าปีเท่านั้น เพื่อนคนจีนบอกว่า คนรุ่นหลังไม่รู้เลยว่าคนรุ่นก่อนลำบากอย่างไร

รัฐบาลจีนเขาใช้ความพยายามมากในการมีระบบการปกครองสำหรับชนเผ่ากลุ่มต่างๆ น่าสนใจวิธีคิดของเขามากค่ะ มันมีทั้งการให้อิสระเป็นเขตปกครองตนเองและการควบคุม มีนโยบายสำคัญมาจากส่วนกลาง

 

[ยุวนุช]

อิ อิ ก็เขียนให้คนชอบเรียนรู้โลกกว้างอย่างพี่บางทราย อยากไปเที่ยวบ้างน่ะซีคะ เมืองจีนอยู่ใกล้ๆ ค่าใช้จ่ายก็พอไหว เหลือแต่ต้องจัดสรรเวลานี่ล่ะค่ะ ตรงนี้ไม่มีใครสู้นักวิชาการอิสระได้เลย อิ อิ มีแต่คนข้างกายคอยปรามอยู่เรื่อยว่า เที่ยวจริง ไม่เคยไปหรืออย่างไร

[ยุวนุช]

คุณpaleeyon ได้เห็นประเทศจีนส่วนนั้นแบบไม่ใช่นักท่องเที่ยวคงมีเรื่องประทับใจเยอะนะคะ รัฐบาลจีนเข้ามาดูเรื่องการท่องเที่ยวมาก เมืองท่องเที่ยวใหญ่มีการสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกให้นักท่องเที่ยวมากมาย แม้บางทีก็ชอบเพราะสะดวกดีโดยเฉพาะเรื่องห้องสุขา แต่ส่วนใหญ่เจ้าหน้าที่จีนก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องสถาปัตยกรรม หรือการอนุรักษ์นัก ก็ทำแบบแข็งๆ ไร้ชีวิตค่ะ

เคยดูสารคดีการสร้างเขื่อนสามผากับการจัดการหมู่บ้าน โบราณสถานที่อยู่ในเขตที่น้ำจะท่วม เห็นแล้วเศร้าใจไม่เพียงแหล่งโบราณสถานจะสูญหายแต่สิ่งแวดล้อมที่จะเปลี่ยนไปตลอดการนี่ซิคะ ผลกระทบนั้นมาถึงเราแน่นอน

ขอบคุณที่ตามอ่านจนจบทริปค่ะ ว่าจะลองคัดที่ๆเคยไปแต่คนไทยไม่ค่อยนิยมไปนักมาทยอยเขียนด้วยค่ะ 

[เบิร์ด]

สวัสดีค่ะพี่นุช

ถ้าดูจากเมืองแล้วที่สวยที่สุดคงเป็นวัดกับภูมิทัศน์นะคะ เสียดายจังค่ะที่ไม่เห็นรูปพระห่มจีวร สวมรองเท้าไนกี้..น่าจะเท่ห์มากๆเลยนะคะ ^ ^  เบิร์ดชอบความหมายของคำว่า "แชงกริ-ล่า" ที่แปลว่า ที่ซึ่งสุริยันจันทราประทับในดวงจิตจังค่ะ เวลาสุริยันขึ้น - ตก จันทราลอยเด่นสกาวคงสวยพราวน่าดูนะคะ

สูงตั้ง 3300 เมตร ..อากาศบางมากเลยนะคะพี่นุช สำหรับคนพื้นราบอย่างเราถือว่าลำบากเอาเรื่องเลยเนาะคะ ดีใจที่พี่นุชหายป่วยแล้วนะคะ น้ำซุปเกี๊ยวอร่อยมั้ยคะ  จากนอนหยอดน้ำข้าวต้ม กลายเป็นนอนหยอดน้ำซุปเกี๊ยวก็กิ๊บเก๋ดีนะคะ ^ ^

ช่วงหลังออกพรรษาน้ำเหนือจะบ่าลงไปอีก คงต้องเตรียมพร้อมกันอีก เค้ามีคำกล่าวไว้ว่าเดือนสิบเอ็ดน้ำนอง เดือนสิบสองน้ำทรงใช่มั้ยคะ ตอนนี้ก็เดือนสิบเอ็ดคงต้องนองกันตามคำโบราณกล่าวมาเนาะคะพี่นุช

ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆที่ชวนให้อยากเที่ยวค่ะ ^ ^

[Sasinand]

สวัสดีค่ะ

อ่านเพลินมาก จบเสียแล้ว

มีเพื่อนไปธิเบต ปรากฏว่า ไปป่วยค่ะ อากาศบางมาก เขาไม่ชิน แต่ก็สวย

อ่านแล้วนึกถึง ดร.กฤษฏาวรรณ หงลดารมณ์ค่ะ พูดธิเบตเก่งมากค่ะ

ที่บ้านพี่เคยมีโอกาสต้อนรับพระธิเบตด้วยค่ะ

และได้อ่านหนังสือศาสนาพุทธ ทางมหายานบ้างค่ะ หลักการก็คล้ายกันค่ะ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะคุณเบิร์ด คุณธีรภาพ เธอเขียนเล่าว่าออกมานอกเมืองจงเตี้ยน ขึ้นไปบนเนินเขาดูพระอาทิตย์ตกดินสวยงามมาก ความน่ารักของผู้คนทำให้ความหมายแห่ง"แชงกริ-ล่า"ประทับอยู่ในดวงจิต เพราะฝนที่บดบังความงามของที่ต่างๆที่เราไป แต่การที่ไกด์ดีเล่าเรื่องราวเป็นทำให้เราไม่รู้สึกแย่นักที่ไม่ได้เห็น อย่างที่ควรจะได้เห็น

จงเตี้ยนเป็นที่ซ้อม ทดลองร่างกายว่าจะไปธิเบตไหวมั้ยค่ะ สูงกว่าตั้งอีกเกือบเท่าหนึ่ง แค่นี้พี่ยังจะแย่ซะแล้ว

น้ำซุปเกี๊ยวก็ช่วยให้ร่างกายได้สารอาหารบ้าง ความอร่อยไม่ต้องนึกถึงเลยค่ะ แม้อร่อยก็ไม่รู้สึกอร่อย เวลาป่วยนะคะ

อีกตั้งหลายวันกว่าจะออกพรรษา ตอนนี้น้ำก็ขึ้นเยอะมากๆ ป้านวลต้องพายเรือเก็บฟัก เก็บมะละกอทั้งหมด เพราะน้ำท่วมถึงแล้วค่ะ รอดูอีกสองวันหากน้ำยังขึ้นเรื่อยๆอย่างนี้ เราก็จะขนของชั้นล่างขึ้นแล้วและย้ายระบบไฟฟ้าด้วยค่ะ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะคุณพี่ศศินันท์ อากาศที่บางมาก หากร่างกายแข็งแรงไม่พอ และลืมตัวเคลื่อนไหวเร็วอย่างปกติก็ต้องป่วยแน่ๆค่ะ คลื่อนไหวช้าๆก็ดีเหมือนกันนะคะ ได้ค่อยๆดู ไม่ต้องรีบเร่ง

ดร.กฤษฎาวรรณ เก่งจริงๆค่ะ ภาษาธิเบตไม่ใช่จะเรียนกันได้ง่ายๆ เคยอ่านบทสัมภาษณ์ท่านในนิตยสารค่ะ

นุชก็ไม่ชำนาญเรื่องนิกายมหายานของธิเบตเท่าไหร่ค่ะ แต่เท่าที่ทราบพิธีกรรมก็ต่างจากมหายานในไทยอยู่มาก(ญาติธรรมที่ชำนาญเรื่องพุทธศสนาตอนนี้ไปท่องฝรั่งเศสอยู่ค่ะ เลยไม่มีคนให้ถาม)

ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ

[ปริญากรณ์]

สวัสดีค่ะอาจารย์

อ่านเพลินเลยค่ะพร้อมกับจินตนาการไปด้วยค่ะ

อาจารย์เพิ่งกับจากการเดินทางพักผ่อนนะค่ะ

ขอขอบคุณสำหรับเรื่องเล่า ดี ๆ จากเมืองจงเตี้ยนค่ะ

[ธ.วั ช ชั ย]

แวะมาอ่านและชมภาพครับ ฝันๆ เอาไว้ก่อน เผื่อจะได้ไปบ้าง ในอนาคต (อันไกลโพ้น) ;)

[สะ-มะ-นึก]

สวัสดีครับ คุณพี่นุช

• ชอบมากครับเมืองจีน และ ธิเบต 
• เมื่อก่อนชอบดูหนังเกี่ยวกับวัดเส้าหลินมากๆ
• ชอบพระบ้านเขาเก่งวิทยายุทธ
• เคยดูสารคดีเกี่ยวกับวัด และองค์ทะไลลามะ ตั้งแต่เยาว์วัย น่ารักดี เขาว่าพ่อแม่ของพระที่จะขึ้นไปวัดต้องคืบคลานขึ้นไป กว่าจะถึงข้างบนได้ ต้องศรัทธาจริงๆ 
• คนตายแล้วจะเอาเนื้อ กระดูกมาทุบให้แล้ง ให้เหยี่ยวกินด้วย (ข้อนี้ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังมีอยู่หรือเปล่าไม่ทราบ)

น้ำลดแล้วมาเขียนเล่าอีกนะครับ..ขอบคุณครับ

[สะ-มะ-นึก]

สวัสดีครับ คุณพี่นุช

มาขอแก้คำผิดครับ

•  คนตายแล้วจะเอาเนื้อ กระดูกมาทุบให้ แร้ง ให้เหยี่ยวกินด้วย (ข้อนี้ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังมีอยู่หรือเปล่าไม่ทราบ)

น้ำลดแล้วมาเขียนเล่าอีกนะครับ..ขอบคุณครับ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะคุณปริญากรณ์ ยูนนานนี่ไปมาตั้งหลายเดือนแล้วค่ะ เพิ่งได้ฤกษ์เล่า ดีใจที่ชอบเรื่องเล่านี้ค่ะ

ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ

[ยุวนุช]

ขอบคุณค่ะคุณธวัชชัย ที่แวะมาอ่าน ดิฉันก็ชอบอ่านและชมรายการพวกท่องเที่ยวในDiscovery Channel ได้เห็นภูมิทัศน์แปลกๆ วิถีชีวิตแปลก มันน่าสนใจมากค่ะ แต่เดี๋ยวนี้ต้องเลือกให้เหมาะสมกับสังขารของตน หากมีโอกาสควรได้เดินทางท่องเที่ยวบ้างตอนอายุยังไม่มาก ร่างกายแข็งแรงอยู่ค่ะ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะคุณสะ-มะ-นี-กะ 

เมืองจีนมีสิ่งชวนให้เรียนรู้มากมาย หนังจีนกำลังภายในพี่ชอบดูมากค่ะ แล้วเคยดูสารคดีอย่างกาฝึกแบบวัดเส้าหลิน ทำให้คิดว่าเรื่งกำลังภายในน่าจะเป็นไปได้ แม้จะไม่ใช่อิทธิฤทธิ์มากอย่างในหนัง

คนธิเบตนั้นมีศรัทธาสูงมากในศาสนา ที่ว่าคืบคลานขึ้นไปวัดนั้นที่จริงคือกาไหว้แบบที่ต้องเอาตัวทาบไปกับแผ่นดิน เขามีคำเรียกเฉพาะด้วยนะคะ แต่พี่ลืมไปแล้วล่ะ คงเป็นเพราะพระที่บวชนั้นต้องปฏิบัติเคร่งครัดจริงๆ และบวชแบบไม่สึกด้วย

คำถามของคุณเรื่องพิธีศพคนตายดีมากค่ะ ทำให้ต้องเขียนอีกตอนว่าคนธิเบตนั้นมีความคิดสูงส่งกับเรื่องธรรมชาติมาก เช่น การเกิด การตาย การบูชาน้ำว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์

ตอนนี้ตอบก่อนว่าใช่ค่ะที่เขาจัดการคนตายแบบนั้น ยังทำเช่นนั้นอยู่

 

[สะ-มะ-นึก]

• ขอบคุณครับคุณพี่นุช ที่ให้คำตอบ
• พรุ่งนี้บ่ายจะไปงานเผาศพที่วัดโบสถ์ อ.ท่าเรือหรือนครหลวงไม่รู้
•  เลยแยก สิงห์บุรี  เลี้ยวขวา เลี้ยวว้าย เลาะคลอง จำชื่อวัดเต็มๆไม่ได้ครับ ครูอ้อยไปด้วยครับ
• ถ้าบ้านเราทำงานศพแบบธิเบต คงไม่ต้องเสียเวลาและ สิ้นเปลืองเงินกันมากมายนะครับ

[ยุวนุช]

เสียดายจังที่คุณสะ-มะ-นี-กะ กับคุณครูอ้อย มาใกล๊ ใกล้ บ้านพี่แล้วไม่มีโอกาสพบกันเนาะ

ได้ค้นเรื่องเกี่ยวกับพิธีศพแบบธิเบต มากกว่าที่ได้รู้มา น่าสนใจมาก และไปเจอบล็อกต่างประเทศมีรูปประกอบดีมากเลยค่ะ พรุ่งนี้อาจได้อ่านนะคะ

[ยูมิ]

สวัสดีครับ 

17. คุณนายดอกเตอร์

มาเที่ยวชมความเป็นวัฒนธรรมตะวันออกด้วยครับ

เห็นวัดและชาวธิเบตแล้ว  นึกถึงเมื่อครั้งยูมิไปเมืองธรรมศาลา ที่ประทับปัจจุบันขององค์ทะไลลามะ

อยู่บนยอดเขาสูงของหิมาลัย ในประเทศอินเดียครับผม...

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะอาจารย์ยูมิ วัฒนธรรมทางตะวันออกมีอะไรลุ่มลึกและน่าพิสวงให้เราได้ประหลาดใจเมื่อไปพบเห็นเสมอนะคะ การท่องเที่ยวเป็นการเรียนรู้ทางวัฒนธรรมที่ดีมากเลยนะคะ

โอ้โห อาจารย์ได้ไปขึ้นหิมาลัยมาแล้ว บรรยากาศของเมืองธรรมศาลาคงสงบงาม อาจารย์ได้เขียนถึงหรือลงรูปไว้บ้างหรือยังคะจะได้ตามไปเก็บความรู้ค่ะ

[ยูมิ]

มาเยี่ยม 

21. คุณนายดอกเตอร์

ช่วงที่ผมไปเป็นช่วงที่หนาวติดลบที่พักต้องมีเครื่องทำความอบอุ่นให้ร่างกาย  ช่วงเช้าบางครั้งผมต้องขึ้นบันไดไปนั่งบนดาดฟ้าที่พักเพื่อรับแสงแดด...สังเกตชาวธิเบตเองก็คง 7 วันอาบน้ำครั้งหนึ่งละ  มีรูปถ่ายแต่กล้องช่วงนั้นยังใช้ฟีล์มอยู่  พอนำไปล้างอัดรูปแล้วก็ทิ้ง  ย้ายที่พักบ่อย ๆ เลยตามไม่เจอ  ครับผม...

[Gutjang]

สวัสดีค่ะ

• อ่านเพลินเลย
• ชวนให้อยากไปเที่ยว....
• แต่คนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงอย่าง gutjang จะไปไหวหรือปล่าคะ...
• ขอบคุณมากค่ะ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะอาจารย์ยูมิขอบคุณที่ส่งข่าวว่าจะอดชมภาพ เสียดายนะคะ ไม่ใช่จะมีคนได้ไปที่นั่นกันมากนัก แต่ความทรงจำดีๆคงอยู่ในใจไม่รู้ลืม

ตอนต่อๆไปว่าจะเขียนเรื่องการอาบน้ำของชาวธิเบต คิดไม่ถึงเลยค่ะ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะคุณgutjang ขอบคุณที่มาแวะอ่าน ดีใจที่เรื่องราวให้ความเพลิดเพลินนะคะ

เราก็เลือกไปเที่ยวที่เราไหวซีคะ ที่ไปยากลำบากก็ปล่อยคนอื่นให้ไปผจญภัยแล้วนำรูปและเรื่องมาฝากเราดีกว่า อย่างธิเบตนี่ตัวเองลั่นวาจาเลยค่ะว่าไม่ไปหรอก(ถ้าต้องออกเงินเอง อิ อิ) อายุเป็นเพียงตัวเลขในใจ แต่สังขารเนี่ยมันฝืนกันไม่ได้ค่ะ

สุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เป็นโรคประจำตัวอะไรหรือเปล่าคะ รักษาสุขภาพนะคะช่วงนี้อากาศกำลังเปลี่ยน

แล้วจะไปเยี่ยมที่บล็อกคุณอีกค่ะ

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาทักทายพี่นุช
• ยังอยู่ปายอยู่เลยครับหมดแรง
• สบายดีนะครับ

[ยุวนุช]

พี่สบายดีค่ะอาจารย์ขจิต ขอบคุณที่ส่งคำทักทายมาไกลจากปายเชียว

ทำงานบ้าง พักบ้าง อย่าหักโหมเดี๋ยวจะป่วยเอานะคะ รักษาสุขภาพด้วยอากาศทางปายคงหนาวกว่าที่อยุธยาแน่ๆ

[Little Jazz]

ชอบความหมายของชื่อนี้จังค่ะ Xiang Ge Le La แปลว่า ที่ซึ่งสุริยันจันทราประทับในดวงจิต โรแมนติกมากๆ อยากมีโอกาสไปเยือนสักครั้ง เพราะชื่อหนูในภาษาจีนมีความหมายว่า พระจันทร์ในฤดูใบไม้ร่วง คือเกิดในช่วงเทศกาลจงชิวค่ะ เลยคิดไปเองว่าอาจจะเข้ากันกับสถานที่นั้นก็ได้ : ) เดี๋ยวให้คนใกล้ตัวไปเปลี่ยนชื่อดีกว่า จากพัดยศเป็นสุริยัน จะได้ครบเซ็ตถ้าได้ไปที่นั่น แถมชื่อนี้ก็ลิเกดีไม่หยอก 555

แหะ แหะ คือหนูเป็นประเภทจินตนาการเยอะไปหน่อย แค่อ่านหนังสือหรือเห็นภาพก็คิดไปเรื่อยเจื้อย ^ ^ พยายามเลิกแต่มันยาก ติดเป็นนิสัยไปซะแล้ว

[ยุวนุช]

น้องซูซาน มีชื่อจีนที่เพราะมากๆเลย ตามไปอ่านแล้วค่ะ ก็หาชื่อจีนให้คนใกล้ตัวเอาไว้ใช้เวลาควงกันไป Xiang Ge Le La ก็ได้นี่คะ

พี่ก็มีชื่อจีน ตอนไปประชุมที่ปักกิ่งมีคนตั้งให้เรียกง่ายๆว่า Yun เห็นว่าแปลว่าก้อนเมฆสีขาวอะไรทำนองนั้น อิ อิ ทั้งๆทีเราผิวสีกาแฟใส่นมน้อยไปหน่อย แต่จะบอกให้ว่าคนเหนือเขาเรียกผิวอย่างพี่ว่าผิวสี "ตุ๊เจ้าไห้สึก" บาปชะมัด

ว้าว ได้รับซองมาจากน้องซูซานพอดีเลย ชุดโปสการ์ด "สามชุก ตลาด ๑๐๐ ปี"  เขาทำได้ดีมากนะคะ ขอบคุณที่นึกถึงกันเช่นนี้

[naree suwan]

• แวะมาเก็บตกบันทึกเก่าๆคะพี่นุช
• บรรยากาศน่าท่องเที่ยวมากนะคะ

[ยุวนุช]

สวัสดีค่ะอาจารย์นารีรัตน์ หากอากาศดีคงจะสวยมากๆ ที่สำคัญคือสุขภาพเราต้องดีมากนะคะถึงจะสู้ไหว อย่างอาจารย์ไหวอยู่แล้ว อายุยังไม่มากและคล่องแคล่ว

ขอบคุณที่มาตามอ่านค่ะ

[แม่นีโอ]

ปีที่แล้วน้องสาวเอชวนไปจงเตี้ยน

บังเอิญเกิดปัญหาเรื่องระหว่างจีนกับทิเบต

เลยอดไปค่ะ ฮือๆๆ

มาอ่านที่ blog ของพี่นุชก็แล้วกันค่ะ อิอิ (เที่ยวทางลัด)

[ยุวนุช]

เที่ยวทางลัดก็สบายดีค่ะน้องเอ แม่นีโอ ^__^ ทัวร์ไปจีนนั้นมีตลอดปี มีให้เลือกหลายบริษัท เดี๋ยวเขาเลิกตีกันแล้วค่อยไปก็ได้นะคะ

[sumon]

ได้ไปแชงกริล่าโดยพาคุณแม่สามีอายุ 82 ไปด้วย คิดว่าท่านมีโอกาสป่วยหรือไม่ไหวได้ แต่ปรากฏว่าเป็นเราเองที่อาเจียนและท้องเสียและปวดหัวสุด ๆ อย่างไรก็ได้ไปดูหุบเขาพระจันทร์สีน้ำเงิน และพอบินกลับมาถึง altitude ต่ำกว่าคือคุนหมิงอาการก็หายไปเลยจริง ๆ ค่ะ แหมเลยเที่ยวเกือบหมดสนุก (เพิ่งไปมาเอง 15-20 ตค เจอฝนที่เมืองเก่าลี่เจียง เลยไม่ได้สัมผัสความงามเลย)สุมลรัตน์