ช่วยด้วย!..สามีดิฉั้น...หาย
ดิฉั้นได้ตกปากรับคำกับ กัลยาณมิตรทาง blog หลังจากเจอกันที่พิษณุโลกไว้ว่าจะพยายามจัดสรรเวลาในการเขียนให้สม่ำเสมอ...คุณคนชอบวิ่งกระเซ้าว่าเขียนสิ..เขียนสิ...สามีไปวิ่งทุกวันเกิดอะไรขึ้นเขียนได้อีกตั้งหลายบันทึก
ตามแรงเชียร์....จึงเป็นที่มาของบันทึกนี้
.......เราใช้ชีวิตกับคู่ชีวิตมาเป็นเวลา 10 ปี ไม่เค้ยไม่เคยที่ดิฉั้นจะตื่นก่อนนอนทีหลังเลยสักวันด้วยเพราะเธอเป็นคนนอนดึกดิฉั้นจึงต้องขึ้นนอนกับลูกก่อนครั้นตอนเช้า เธอก็จะไปออกกำลังกายทุกวันตั้งแต่ 05.00 น. ต่อเนื่องนับสิบปี จะเว้นบ้างก็ตอนฤดูฝนที่ไม่ออกไปแต่จะลุกขึ้นมาออกกำลังกายในบ้านด้วยเครื่องออกกำลังกายสำเร็จรูป ดิฉั้นเคยเง้างอดถามแบบขัดอกขัดใจ.....วิ่งอะไรกันนักหนา...มีใครมาวิ่งด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้.....อะไรกัน..ฝนตก ฟ้าร้องก็ไม่ยอมจะนอนกอดกันให้อุ่น..ดันลุกไปออกกำลังกายซะอีก..(ก๊ากส์!.....แอบเกลียดการออกกำลังกายตั้งนาน..)
แต่ด้วยความที่เธอทำอย่างนั้นสม่ำเสมอ และอายุที่เพิ่มขึ้น..จึงทำใจคิดได้ว่าเขาไปเพิ่มพละกำลังเพื่อจะได้แข็งแรง....ได้ดูแลเราในยามแก่เฒ่า..มีแรงทำงานหาเงินมาให้เรา...ตอนแก่จะได้ไม่ขี้โรค...
คนใกล้ชิด...แซวๆ ว่าระวังเถิด...วิ่งไปวิ่งมา..หลายปีจะมีเด็กหน้าคล้ายกันตามมาอีกคน...ฮา!.........ดิฉั้นก็ฟังแบบขำๆ เพราะถูกแซวแบบนี้เสมอ เสมอ
จนวันหนึ่งก็เกิดจนได้.."สามีหาย"
การขึ้นนอนในเวลา 3 ทุ่มกว่าๆของเราแม่ลูกเป็นกิจวัตร คืนนั้นเจ้าสองตัวของดิฉั้นไม่ยอมนอน เล่นกันอยู่สักระยะ....ดิฉั้นเหรอคะ....หลับล่วงหน้าไปก่อนแล้วตามสไตล์ "หลับง่ายตื่นยาก"
สามีฉั้นหาย....ไม่รู้หายไปตั้งแต่ตอนไหน?...มาทราบตอนตี 4 เพราะหิวน้ำ....ตื่นมาก็ไม่พบคนนอนข้างๆ ลุกขึ้นเดินไปชะโงกดูที่หน้าต่างดูว่ารถคันไหนหายไปบ้าง อยู่ครบเอ๊ะ....ไปไหน...ไปอย่างนี้ทุกคืนหรือเปล่า..ไปบ้านอื่น...หรือมีสาวอื่นมารับ...ตอนเราหลับ......ไปทุกคืนหรือเปล่า เรามัวแต่หลับไม่รู้เรื่องในใจมันเหมือนมีไฟ กองร้อนๆ มาสุมอยู่ในใจ เดินไปเดินมาไปที่ตู้เสื้อผ้า..ใส่ชุดไหนไป..ไม่รู้ทำไมถึงใจประหวัดไปนึกถึงเรื่องเชิงลบขึ้นมาก่อน ดิฉันไม่สามารถข่มตาหลับต่อได้...นั่งรอ...รอ..รอ .รอ...กะว่ากลับมาเมื่อไหร่เป็นเห็นดีกัน...1 ชั่วโมงแห่งความทรมาน
จนตี 5 กว่า เสียงเปิดประตูก๊อกแก๊ก...กลิ่นน้ำมันมวยเข้ามาก่อน.เข้าบ้านมาพร้อมเหงื่อท่วมตัว..อ้อ!....ไปวิ่งดิฉั้นแอบยิ้มในใจ แม้ว่าจะกลับมาแล้วพร้อมกลิ่นน้ำมันมวยก็ยังหาเรื่องถาม..."ไปไหนมาพี่" "พี่ไปวิ่งมา" ....."วิ่งอะไรป่านนี้" ...ตามมาดขรึมของเธอ..ไม่ตอบเดินเลี่ยงดิฉั้นไปหลังบ้าน.....แหม....มันกวนโทสะได้ดีนักแลไอ้เรื่องถามแล้วไม่ตอบเนี่ย!
...เธอเข้าห้องน้ำอาบน้ำแล้วมานอนข้างๆ ...ชวนคุยปกติแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
"ไม่รู้ใครไปเล่นนาฬิกาปลุกพี่ออกไปโดยไม่ดูนาฬิกา....ว่าทำไมไม่มีคนเลยมีแต่หมาเห่ากันขรมเลยวิ่งเท่าไรก็ไม่สว่างซักที..ก็เลยกลับมา..แล้วน้องตื่นมาทำไม..ตื่นมาทำไม"...."หิวน้ำตื่นมาจะกินน้ำไม่เห็นพี่เลยนอนไม่หลับสงสัยว่าพี่ไปไหน...."
..ขอพิสูจน์หน่อยเถอะว่าแล้วดิฉั้นก็วื่งขึ้นไปดูบนบ้าน หยิบนาฬิกาขึ้นมาดูตั้งปลุกตี 3 กว่า ๆ จริงๆ เจ้าจอมซนสองคนคงไปเล่นทำให้นาฬิกาเปลี่ยนเวลาปลุกไป
ดิฉันจับอารมณ์ตัวเองตอนทีไม่เห็นเขานอนข้างๆ ...โอ้โห...ในใจ เหมือนมีกองไฟมาตั้งร้อนๆ อยู่ในอกทีทีเดียว....ลืมหมดว่าเขามีนิสัยใจคออย่างไร...ร้อน.....ร้อน.....เดินไปเดินมา.... นี่ถ้ามีปืนคงเอามาจ่อรอที่ประตูแล้วกระมัง..
ดิฉันได้จากเรื่องนี้ 2 ประการคือ เรื่องการไว้วางใจคนที่อยู่ด้วยกันกับเรื่องเมื่อไม่รู้ไม่เห็นก็จะไม่วุ่นวาย หลับสบายได้ทุกคืน ...หลายๆเรื่องไม่รู้ซะบ้างก็ดี...นะคะท่านผู้ชม
สุดท้ายนึกถึงประโยคหนึ่งที่เคยอ่านนานมาแล้วกล่าวไว้เกี่ยวกับความหวัง....ความรัก....และความไว้วางใจ....ไว้ว่า "ความหวังในชีวิตคนเรานั้นถ้าหมดไปยังจุดใหม่ได้ แม้ความรักจะมอดเชื้อถูกหักอก เจอความผิดหวังแต่หากเวลาและบุคคลจะทำให้เราพบรักใหม่ได้ สำหรับความไว้วางใจนี่สิ...หากเมื่อใดที่เราหมดความไว้วางใจแล้วยากที่จะกลับคืน จำชื่อหนังสือไม่ได้ แต่นักเขียนคือคุณอรากุล อินโอชานนท์....
ความเห็น (15)
- มายิ้มๆๆๆ
- เล่าแล้วตามที่สัญญา
- จะไปตามน้องๆๆพี่ๆมาอ่าน
- ฮ่าๆๆๆ
คุณขจิต
.....แฟนพันธ์แท้...
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า..ไม่รู้ซะบ้างก็ดี...และ...สอนว่าจงสม่ำเสมอในการกระทำ...เนอะ..เนอะ
ครูอ้อยคะ...เชื่อค่ะ..ว่าไม่ได้อยู่กับครูอ้อยแน่ๆ...ฮา...เอิก...ฮา..เอิก..ยืมคำท่าน umi มาค่ะ
สวัสดีค่ะพี่
ได้เห็นชื่อบันทึกก็มีฮาค่ะ ตกลงเกิดจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ โถนั่งฟังคุณหมอลุ้นตั้งนาน
ราณีก็เคยค่ะเมื่อก่อนตื่นผิดเวลา นึกว่า ตีห้า แต่กลายเป็นตี ๓ครึ่ง ออกไปริมน้ำไปถึงตี ๔ ยามที่โรงเรียนบอกว่าทำไมมาเช้าจัง เราบอกว่านี่ก็ตีห้ากว่าแล้ว เขาบอกเพิ่งตี ๔ เองเพล้งทันที ต้องไปวิ่งคอยเกือบชั่วโมงจึงได้เต้นแอโรบิค กลับไปเพลีย ซะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้วิ่งแล้วค่ะ เดินกับแอโรบิคอย่างเดียว อิ อิ
สวัสดีค่ะ
- นึกว่าพี่เมตตาขึ้นเหนือกลับไปสามีหาย
- ตกใจหมดเลย ที่แท้ก็....
- คราวหน้าเจอกันหวังว่าจะได้คุยกันมากกว่านี้ค่ะ : )
บอกแล้วๆๆ ว่าจิ๊บเขียนเรื่องดีมาก ๆดีกว่าที่คาดไว้เยอะเลย เขียนอีก จะได้พิมพ์รวมเล่ม
คราวนี้สามี หาย
คราวหน้าเอาเรื่องสามี หด ก็ได้นะ อิอิ
อ่านตอนแรก ก็แค่แอบกั๊ก ๆ ๆ
พอมาอ่านcomment พ่อครู ก๊ากส์แบบฮาสะเด็ดจริง ๆ ขอก๊ากส์ต่ออีกนิดนิด ก๊ากส์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
แป๊ดเร็วช่วยด้วย เรื่องหน้า หด แน่ อุๆ อุๆ อุๆ
ตัวใครตัวท่านละท่านผู้ชม
- ถ้าพี่จะรวมเล่มช่วยชวน ดร.อมรรัตน์ วัฒนาธรมาเขียนกับพี่ด้วยนะคะ
- เพราะคนข้างๆ ของอาจารย์ก็หายตัวตอนดึกๆ เหมือนกัน
- ยกตัวอย่างเช่น ... วันก่อนงานพวกตูน โอ พัช อ้อย อยู่กับอ.วิบูลย์ ที่ห้องทำงานถึงตี 1 มีโทรศัพท์เข้ามา แล้วไอ้เครื่องเจ้ากรรมก็ต้องเปิด speaker เสียงง่วงๆ ก็ดังขึ้นว่า "พี่ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่กลับหออีก ......................... " แล้วก็จบที่ว่า "บอกให้เด็กๆ กลับไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า"
- เห็นมั้ยรับรองว่า pocketbook เล่มนี้ยอดขายกระฉูดเพราะเป็น tacit จริงๆ อิ อิ
- เป็นการยากที่จะไว้ใจถ้าได้เจอเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ "ไม่ไว้ใจ"
- แต่การทำให้อีกคนสบายใจ ก็คือการที่เราทำเป็น "ไว้ใจ"
- เอ๊ะงงๆ แต่ก็ต้องไว้ใจจริงๆน่ะแหละเนอะ
- ทำยากแต่ก็ต้องทำ เพื่อความรักที่มั่นคงยาวนาน
- โห.....พิมพ์ไปได้ไงเนี่ย อิอิ ไว้เจอจริงๆจะทำได้ไหมน้า....
- มีเพื่อนคนนึงถึงจะกลับบ้านตีสามตีสี่ก็ตาม คุณนายงัวเงียถามว่ากี่โมงแล้ว ? จะตอบว่าเกือบเที่ยงคืนแล้ว
- ผลเป็นไง ? ( ไปเล่นไพ่มา )
- จะตอบว่าได้นิดหน่อย
- ถ้าตอบว่ากลับตีสามตีสี่ก็โดน
- ถ้าตอบว่าเล่นเสียก็โดน
- ถ้าบอกว่าเล่นได้มาก ก็โดนอีก (โดนยึดเงินหมดเลย ) อิอิ
- เพราะเรื่องนี้แหละ ทำให้คุณเมตตาโดน tag คิดถึง ครับ
- อ่านกติกานายเม้ง ได้ที่นี่
สวัสดีค่ะ
คุรณมตตาเขียนได้สนุกค่ะ
จะมาบอกว่าคิดถึงนะคะ