โดนอีกแล้ว
วันนี้ตื่นแต่เช้าไปขี่จักรยาน เป็นศิลปินเดี่ยวไม่ชอบไปเป็นกลุ่ม ( ไม่ใช่ดังแล้วแยกวง ขี่ตามเขาไม่ทันน่ะครับ ) เป็นวันสุดสัปดาห์ที่ว่างตลอดเช้า ( หาได้ยากมากครับ ) ก็เลยออกซ้อมระยะทางไกล ตื่นมานั่งรอจน 6 โมงเช้า รอให้สว่างก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวสิบล้อจะเอาไปกิน อิอิ กลับมาถึงเกือบเก้าโมง ไม่ใช่ปั่นตลอดเวลานะครับ แวะคุย โม้ตามประสา ซื้อปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้กลับบ้านด้วย
อาบน้ำเสร็จ ( ไม่ได้ทาแป้งให้เอี่ยมอ่องเหมือนไหซองกระเทียมดองกาดต้นลำไยเหมือนครูบา ) ก็มาเปิดคอมเพราะกลัวจะลงแดงตาย พบว่าตัวเองโดนอีกแล้ว โดน(กระ)แทกจากครูสุคนสวย
รูปครูสุคนสวย วันหลังจะได้ไม่(กระ)แทกเราอีก
จะรอช้าใช้วิชาอู้ศาสตร์ก็กลัวไม้เรียวของคุณครู จำต้องรีบทำการบ้านให้เสร็จโดยเร็ว ดีหน่อยที่นายเม้งห้ามซ้ำคนเดิม ไม่งั้นคงแย่แน่ๆเลย ( คนดังก็เหนื่อยยังงี้แหละ โม้ตามเคย อิอิ )
ไม่ต้องคิดเลยครับ แจกไปเลย เหนือ ใต้ อีสาน
สานเหนือนะครับ ต้อง อ.สร้อย ( จันทรรัตน์ )
อ.สร้อยเขียนบล็อกไว้ 2 บล็อก คือ women’s health กับ Bridge
นึกถึง อ.สร้อยทีไร จะต้องนึกถึง เรื่อง..ใครน่ะ...(ประกวดตั้งชื่อดีไหมคะ) แล้วขำๆๆๆๆๆ จนคนที่บ้านต้องลุกมาดูว่าทำอะไรอยู่
เคยบึ่งรถไปเชียงใหม่ เพราะทราบว่า อ.สร้อยจะพาครูบาไปกินขันโตก อยากไปฟังเรื่องขำๆอีก วันรุ่งขึ้น อ.สร้อยก็พาครูบาเที่ยว เอ๊ยไม่ใช่ เมื่อท่านครูบาพาเราเที่ยว ต่างหาก
ทึ่งในความสามารถของ อ.สร้อย มหกรรม KM ภูมิภาค ครั้งที่ 1 ที่มหาวิทยาลัยนเรศวร พิษณุโลก อ.สร้อยอยู่ที่เชียงใหม่ แต่นั่งเทียนเขียน เล่าเรื่อง มหกรรม KM ภูมิภาค ด้วยคนค่ะ ได้เป็นตุเป็นตะ คนไม่รู้นึกว่าอ.สร้อยอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เนียนจริงๆต้องยกนิ้วให้เลย
ความจริงยังมีคดีอีกมาก เขียน 10 บันทึกก็ยังไม่หมด สนใจติดตามอ่านเอาเองก็แล้วกันครับ ที่ต้องพอแค่นี้เพราะต้องเล่าอีก 2 คน อิอิ
สายใต้นะครับ ต้องคุณเมตตาแน่นอนที่สุด จะเป็นคนอื่นไปได้ไง
ดูจากรูปก็พอ ไม่ต้องอธิบายกันมาก
คุณเมตตาเป็นแฟนบล็อกที่มาเยี่ยมและให้กำลังใจตั้งแต่เริ่มเขียนเรื่องการออกกำลังกาย หาคนอ่านยากมาก ( เรื่องตาหลกละก้อ หน้าสลอนเลย อิอิ )
คุณเมตตาเล่าให้ฟังว่าที่บ้านก็ชอบออกไปวิ่งคนเดียว ตอนเช้าๆ ก็เลยเตือนไปว่า เคยมีตัวอย่างแล้ว วิ่งไปวิ่งมาทุกเช้า อีก 4-5 ปี มีสำเนาถูกต้อง หน้าเหมือนเป๊ะเลย ที่บ้านโมโหสองเด้งเพราะชงโอวัลติน ไข่ลวก ให้ทุกเช้า มันน่า..... อิอิ เจอกันที่พิษณุโลก พรรคพวกยุให้เขียน ผัวฉันหาย เหลือแต่ไฟแช็ค แต่ดันไปเขียน ช่วยด้วย!..สามีดิฉั้น...หาย ชอบมากๆเลย
คุณเมตตาเขียนบล็อกไว้ 4 บล็อก คือ Metta….. ขอเล่า, เก็บได้จากการทำงาน , มุมละไม-Diary กับ ข่าวดี แต่เตือนไว้ก่อนนะครับ ข่าวดีน่ะไม่มีบันทึกเลย คนอะไร ไม่มีข่าวดีเลย แปลกแฮะ
สายอีสาน เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ป้าแดง
( น้องหนิงคนสวยไม่ต้องน้อยใจ ยังไงๆก็โดนแน่นอนอยู่แล้วหละ ) ป้าแดงเป็นคนดมยา ต้องคู่กับหมอผ่าตัดอย่างคนชอบวิ่งอยู่แล้ว ผ่าตัดนานๆ เครียดมากก็ต้องหาเรื่องตาหลกคุยกันอยู่แล้ว ยังไม่เคยเจอตัวเป็นๆครับ
ป้าแดง เขียนไว้ 2 บล็อก คือ การพัฒนาคุณภาพโรงพยาบาล กับ pa daeng [ ขอเม้าท์ ] อันแรกไม่เคยอ่าน เพราะเป็นเรื่องไร้สาระ อิอิ แต่อันหลังนี่ชอบหลายเรื่องครับ
เขาหาว่า ใช้งบมากเกิน อ่านแล้วยุให้ป้าแดงลาออกก็ไม่เห็นลาออก พิดโลกก็รับ มหาชีวาลัยอีสาน ท่านรองอธิการฯ ก็รออยู่ บทความนี้อ่านแล้วก็สมกับฉายาป้าแดง เพราะขี้บ่น ขี้น้อยใจ
คนอะไร แค่เดินมาคนอื่นก็รู้หมดแล้ว ไม่ต้องเจอหมอดูแบบ หมอดูแม่นแม่นหรอก เจอแค่หมอคนชอบวิ่งก็พอแล้ว แบไต๋มาแต่ไกลเลย ไม่ต้องหมอดูก็ทายถูกว่าเป็นคนเถรตรง เจอต้นตาลต้องปีนแน่นอนเลย ไม่ยอมหลบ ทายผิดยอมให้ปรับที่ดงหลวง อิอิ
ว่าจะแถม blogger ในดวงใจอีกหลายคน แต่เราก็พวกปีนต้นตาล ( ไมใช่ต้นงิ้ว ) สามคนก็สามคน เสียดายจังๆๆๆๆ
ฮะๆๆๆฮ่าๆ ก๊ากส์ๆๆๆๆๆๆ
คนอะไรไม่รู้เขียนดีสะบัดช่อ..
ถ้าไม่เป็นหมอ เป็นนักการเมืองท้องถิ่น
เขียนขายหัวเราะ ดังว่าเฮ็นรี่พ๊อตเตอร์ ไปนานแล้ว อิอิ
คุณหมอครับ
เอาละสิ มีกองเชียร์ถึงลูกถึงคน
ไม่ใช่มายุให้เสียคนนะครับ
โลกมันเป็นจริงเช่นนั้นเอง อิอิ
นี่ถ้าไม่มีภาพคุณหมอ คนชอบวิ่ง ละก็ ดิฉันเห็นจะคิดไปว่า สำนวนภาษานี่เขียนจากคนวัยยี่สิบตอนต้นเลยนะคะ แอ๊บแบ๊ว เนียน เลยค่ะ สนุกดี คริ คริ..
สวัสดีครับ คุณหมอ
อิอิ จ๊าบ และเด็ดมากๆ นะครับ ตามอ่านมานานแล้วครับ ผมยังไม่เคยเจอตัวคุณหมอก็จริง แต่คิดว่า หากจับไมค์ เดี๋ยวไมโครโฟนก็คงหรอยจังหู้ ครับ
สบายดีนะครับผม ยอดมากๆ เลยครับ ขอบคุณมากๆ ครับ ที่เล่นต่อครับ
จะเห็นว่าการนึกถึง คิดถึงก็ส่งต่อกันเป็นทอดๆ ครับ ใครจะเสริมแท็กกอดฝังไปด้วยก็ได้นะครับ อิอิ
ขอบคุณมากๆ นะครับ
เม้งครับ
สวัสดีค่ะคุณหมอ
ตามมาอ่านเพราะความคิดถึง อ่านตั้งแต่ยังไม่ใส่รูป เห็นด้วยกับพ่อ และท่านรอง (ออต) ค่ะ ตัวจริงขำกว่าในบันทึกอีกค่ะ ท่านผู้ชม อยากบอกว่า สงสัยจะชวนคุณหมอไปขี่จักรยานบ้างดีกว่าค่ะ ขอบคุณ อ่านไปก็ขำไปนึกถึงตอนนั่งคุยกับพี่เมตตาที่ร้านอาหาร อิอิ
สวัสดีค่ะคุณหมอ
เขียนได้อารมณ์ขันจรองๆค่ะ อ่านบันทึกของคุณหมอบ่อยๆค่ะ จะมาบอกว่า คิดถึงคุณหมอด้วยค่ะ
คุณหมอคะ...ดิฉั้น เพิ่งโผล่เข้ามานะเนี่ย...ระยะนี้ทุ่มเทพลังงาน พลังกาย พลังใจ..พลังทุกพลังที่นี่(..http://share.psu.ac.th) จะเข้ามาบ่อยๆ สัญญา..ครับ...ขอบคุณที่คิดถึงกัน..