เวลาทำงานคนเดียวกลางดึก...สมาธิจะดีมากๆ ..แต่บางทีก็คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้
คืนนี้อยู่ดึกอีกแล้ว....คิดถึงเรื่องที่เกิดไม่นานนี้....
เมื่อถูกเก็บตัวเข้าสัมมนาในโรงแรมแห่งหนึ่งไกลจากตัวเมืองเชียงใหม่หลายวัน
พอถึงบ่ายของวันสุดท้าย.....
เมื่อเลิกการสัมมนาและเดินคล้อยหลังเข้าห้องน้ำใกล้ๆห้องประชุมเพื่อเตรียมตัวเองก่อนกลับ
คลิ๊ก...เสียงเปิดประตูห้องน้ำข้างๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ....
แล้วก็มีเสียงหนึ่งถามขึ้นมาว่า "เลิกสัมมนาแล้วจะกลับเข้าเชียงใหม่เลยไหม"
อ่ะ..ก็ตอบน่ะซิคะ...ผู้บันทึก "ค่ะ ก็ว่าจะกลับเลย"
คำถาม "แล้วกลับอย่างไร"
ผู้บันทึก "ไปกับรถตู้ค่ะ"
คำถาม "ว่าจะไปแวะเยี่ยม (ชื่อคน)...ได้ข่าวว่าผ่าตัดไม่รู้ออกจากโรงพยาบาลหรือยัง...รถเต็มไหม..ไปด้วยได้ไหม"
ผู้บันทึก "คงได้ค่ะ รถว่างๆ มี (ชื่อคน...และ....ฯลฯ..............) ไปด้วยคงมีที่นั่งอยู่ค่ะ"
..เงียบไปสักพัก......
มีเสียงกดชักโครกของห้องข้างๆ แล้วตามด้วยคำพูดว่า....
คำถาม "แค่นี้ก่อนนะ ...เดี๋ยวโทรไปใหม่..ไม่รู้ใคร อยู่ในห้องข้างๆนี่ ถามอะไรก็ตอบเอาตอบเอาจนฟังเธอพูดไม่รู้เรื่อง"
ผู้บันทึก....????
.........อิอิ......นึกว่าถามเรานิ....ที่แท้ก็......
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
สุดยอดขำ
ของเรื่องจริง
น้องสร้อยคนซื่อ :)
ตอนขาออก เขาคงไม่เห็นหนูสร้อยน่ะ ?
เอาละสิ..รายการฮาทะยอยออกมาแล้ว "ต่วยตูน" มีเพื่อนแล้ว ฮะฮ่า อิอิ ชอบมาก ม๊าก ขออีก เห็นอีกมุมหนึ่งของอาจารย์สร้อย
ตั้งชื่อเรื่องอะไรดีนะ >> ฮาแล้วรีบหุบ ดีไหมครับ
ก๊ากเลยค่ะ
คิด ต่อ ของผู้โทรห้องข้างอาจารย์ นะคะ
แม้แต่ในเวลาส่วนตั้ว ส่วนตัว ก็ยังมีการโทรออก และบางครั้ง ก็ ต้องรับโทร
ที่สงสัยคือ เสียงต่างๆในห้อง ระหว่าง และเมื่อทำธุระเสร็จ
อิ อิ เช่น ......ชักโครกไปถึง คนรับโทรไหมคะ
5555 ขำมากเลยค่ะ 5555
ของอย่างนี้..มันเกิดขึ้นได้ค่ะ โดยเฉพาะในยุค hi tech แบบนี้...
คิดย้อนไปในอดีต... ใครจะไปนึกว่าสามารถเข้า้ห้องน้ำไปคุยโทรศัพท์ไปด้วยได้... 55555
อิอิ
หนูสร้อยก็เหนียมๆ ซิคะ อาจารย์พิชัย...ไม่กล้าโผล่ออกจากห้องน้ำจนกว่าทุกเสียงจะเงียบลง.....อิอิ..มีแต่คนถามว่า หายไปไหนทำไมช้าจัง....จ้างก็ไม่บอกค่ะ
ท่านครูบา เจ้าขา ....อิอิ...วันที่ไปส่งครูบาที่สนามบินแล้วหนูเล่าให้เพื่อนอึ่งฟัง ชวนกันหัวเราะจนน้ำตาเล็ดนั่นแหล่ะค่ะ...อิอิ...งั้นเดี๋ยวเปลี่ยนชื่อเรื่องตามครูบาว่าดีกว่าค่ะ....
คุณหมอรวิวรรณคะ...ของจริงเวอร์ชั่นคำเมืองค่ะ....
ประโยคสุดท้ายแบบของจริงคือ "เนี๊ยะ เดียวก่อนเน้อ เดียวโทรใหม่ ถามอะหยังอี่ผีบ้าที่ไหนบ่าฮู้มันลู่ตอบเอาตอบเอา"...อิอิ.....
ระหว่างที่เงียบนั้นมีเสียงน้ำตกผลิตคั่นรายการค่ะ...คนฟังได้เสียงซาวแทรคไปด้วย.....อิอิ
ของจริงเวอร์ชั่นคำเมืองค่ะ....
ขอฉบับของจริงได้ไหมครับ เปิ้นอ่านเล่วม่วนขะนาด
อิอิ...อาจารย์ตุ๋ย(กมลวัลย์)....เขาคงนึกว่าเข้าห้องเล็กจะได้ความเป็นส่วนตัวแล้ว...อิอิ....กลับมีคนข้างๆ ..นอกจากจะได้ยินเขาพูดแล้วยังช่วยตอบคำถามอีก....อิอิ....
ทาม..เข้า..ไป..ด้าย....
คุณทนันคะ
ขำอ่ะ "เดี๋ยว...(เอ่ยชื่อผู้บันทึก)... ผมคุยโทรศัพท์ก่อน".....ก๊าก...
สวัสดีค่ะอาจารย์
อ่านด้วยขำขำ อิอิ หนิงเองก็มีอยู่หลายหนที่ใช้โทรศัพท์ในห้องน้ำค่ะ
ยิ่งไปกทม. ครั้งนี้ ( ไปหลายวัน เลยมีการตามงาน ) เวลาประชุมจะปิดเสียงโทร.ไว้ พอเบรค-เข้าห้องน้ำ ก็จะดูมือถือด้วยอ่ะค่ะ ว่ามี missed call ไหม แล้วกดโทรออกไปช่วงนี้เลยหละค่ะ 555 เสียงประกอบคง...แต่ไม่มีห้องข้างๆมาช่วยตอบนะคะ
ครูบาขา....เวอร์ชั่นคำเมืองหรือคะ
เอาเรื่องนี้แถมให้ดีกว่าค่ะ
เหตุเกิดที่ประจวบคีรีขันธ์ (เกิดไกลซะด้วย)
ที่หน้าห้องน้ำเขียนว่า
"ถ่ายเบา 2 บาท ถ่ายหนัก 5บาท"
พวกเรา 3 สาวก็จ่ายตังค์ไป 6 บาท
เสร็จธุระแล้ว เพื่อนคนหนึ่งก็เอ่ยขึ้นมาว่า
เพื่อน "เนี๊ยะมีเหรียญบาทสัก 3 บาทก่อ"
หนูสร้อย "มี" แล้วยื่นไป 3 บาท
เพื่อน ..เดินกลับไปหน้าห้องน้ำ จ่ายตังค์เพิ่ม..แล้วเดินกลับมาบอกว่า
เพื่อน .."ตะกี้ไหนๆ ก่อเยี่ยวแล้ว ก่อเลย.(..) .แถมเลยดีกว่า..ก่อเลยปิ๊กไปจ่ายตังค์หื้อมันครบ 5 บาท"
อิอิ
อ่ะ..น้องหนิง
โชคดีที่เราไม่ได้ไปเข้าประชุมด้วยกันเน๊อะ..ไม่งั้นพี่คงช่วยตอบ...อิอิ...
ดีที่โทรยุคนี้ยังไม่บันทึกกลิ่น......??
ก๊าก...อารมณ์ดีเลยค่ะ
ขอบคุ๊ณ...ขอบคุณค่ะ...อาจารย์สร้อยขา...ขำขำ...
เอาอีกค่ะ...เอาอีก.. 555
(^____^)
กะปุ๋ม
อ.สร้อยเจ้า
น้ำตาร่วง....บ่อใจ้เศร้าใจ๋เน้อ
มันตลกขนาด...คนอะหยั๋ง.....ล้ำลึกแต๊ ๆ เจ้า
เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ
ขำสุดขำ...ต้องรีบจดลิขสิทธิ์นะคะอาจารย์ เด๊ยวขายหัวเราะจะมาฉก มุขนี้ไป....ก๊ากส์
อ่ะ..ชักติดลม...เล่าเรื่องโจ๊กซะแล้วซิคะ
เพื่อเอาใจมิตรรักแฟนๆ ทั้งหลาย...เอาอีกสักเรื่องเน๊อะ
วนๆ เวียนๆ เรื่องห้องประชุมแหล่ะค่ะ
แหมก็คนนะพออายุมากขึ้น เวลาประชุมก็ได้แต่นั่งๆ กินๆ ท้องไส้มันก็ไม่ค่อยอยากทำงาน..ทีนี้ล่ะ ลมในท้องก็เยอะเป็นธรรมดา...จริงไหมคะ....ท่านผู้ชม
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้
ระหว่างประชุมเคร่งเครียดครั้งหนึ่ง....ประธานก็ตั้งคำถามแบบเอาคำตอบด่วนๆ..จากองค์ประชุม
ห้องประชุมก็เงียบกริบ บรรยากาศตึง...สักพัก..ก็มี
เสียง...ป๊าด.....ดังมาจากท่านประธาน
ทุกคนหันไปมองประธานกันหมด ทำหน้าเลิกลั่ก
ประธาน "เอาล่ะ ...ลองทดสอบดูน่ะ...แต่เห็นหน้าพวกคุณก็รู้ล่ะว่า เสียงใช้ได้แล้ว แต่กลิ่นต้องปรับปรุงอยู่บ้าง....อย่างนั้นใช่ไหม...."
อิอิ...ไม่บอกหรอกว่าใครเป็นประธาน...
ตั้งใจอ่าน .. คิดตาม แล้วก็ สุดท้าย หักมุม สุด ๆ ขำค่ะ ขำ ^_^
น้องกะปุ๋ม น้องหนิง คุณเมตตา น้าอึ่งอ๊อบ น้องต้อม(เนปาลี)
อิอิ...ขอให้มีความสุขกับวันทำงานที่แจ่มใสนะคะ...
...
เอาอีกสักเรื่องไหม....อิอิ
ขอก๊ากส์....ล่วงหน้าไว้ก่อนเลย นะคะ...
ชอบค่ะ..ชอบ...
เล่าให้หลานฟังและยังคุยกันว่าอาสร้อยน่าจะเอาเรื่องนี้ขึ้นบล็อกให้ผู้คนก๊ากๆ กัน
ผู้คนที่ผ่านไปมาอาจ งง..งง...กับสองอาหลานที่หัวเราะกันหยุดไม่ได้อยู่นาน เจ้าหลานหัวเราะไป อุทานไปว่า อ้อห่อย..อ้อห่อย..เอ็นดูแต๊ะ..
ฮ่า..ฮ่า....จะมีใครรู้ไหมเนี่ยว่า อ.สร้อยคนนี้ เล่าเรื่อง เจี้ย..ได้สนุกไม่แพ้ใคร แถมยังเป็นนักอ่านกำลังภายในตัวยงด้วยนา
น้องซูซาน คุณเมตตา น้องขจิต คุณเพื่อนdd_L คะ
....ทำให้เกิดความย่ามใจอยากเล่าอีกซะแล้ว.....อิอิ
เอาน่ะ กลางดึกอย่างนี้ ไม่เล่าเรื่องผีก็ต้องเล่าเรื่องขำขัน...จริงไหมคะ
เรื่องมันก็เกิดตอนที่ไปฝึกวิปัสสนากรรมฐานครั้งแรก..
ไปเป็นโยคีครั้งแรก อะไรก็น่าตื่นเต้น ยิ่งตอนนั่งสมาธิจิตมันฟุ้งมั่ง หลับมั่ง บางคนก็หน้านิ่วคิ้วขมวด
พระอาจารย์ก็คงเห็นแล้วก็อยากจูงใจลูกศิษย์ทั้งหลาย ก็เล่าเรื่องตำนานของวัดให้ฟัง..
ปรากฎว่าตรงที่ไปฝึกกันนั้น พระอาจารย์บอกว่าดึกๆ มักจะมีเทวดาลงมา และมักจะลงมาอนุโมทนากับโยคีใหม่ที่ฝึกเคร่งครัดด้วย ถ้าได้ยินเสียงอะไรก็ให้ท่องรู้หนอ ๆ ห้ามกลัวเด็ดขาด
ก็ฝึกไปเพลิดเพลิน
วันหนึ่งขณะที่นั่งสมาธิ ก็ได้กลิ่นคาวๆ และได้ยินเสียงแกรก แกรก ข้างๆ แถมยังรู้สึกเหมือนมีอะไรมาปัดเบาๆที่แก้ม..
สะดุ้งขนลุกแต่ไม่กล้าลืมตา
เอาละซิ..รู้หนอ รู้หนอ...ก็แล้ว ก็ยังมีเสียงแกรกๆ อยู่คราวนี้ไปข้างหน้า แล้วก็ได้ยินเสียงของล้มดังตุ๊บใกล้ๆ ข้างหน้า
เริ่มฟุ้งซ่านละทีนี้..คิดไปอะไรน่ะ....ยุบหนอ พองหนอ สักพักเสียงก็เงียบไป...
แหม..พอลืมตา...เห็นหนอ เห็นหนอ ...
หมาขี้เรื้อนนอนสบายอารมณ์อยู่ตรงหน้าพอดิบพอดี....เลย....
อิอิ...
คุณสร้อยค่ะ!!!!!
เขียนยังไม่หมดคะมือกดผิด คุณสร้อยค่ะนึกถึงเรื่องนี้ทีไรขำมาก อยากอ่านอีกคะ (เด็กห้าร้อยมีดีๆเยอะมาก)
ก๊ากๆๆๆๆๆ....
โอย...เวลาผ่านไปหลายนาที....วกกลับมาอ่านอีก...ก็ยังฮาน้ำตาเลี่ยน้ำตาเล็ด....ก๊ากๆๆๆๆๆๆ...ก้าบๆๆๆๆๆๆๆ....ฮิ้ววววววว........
ขอบคุณนะคะ อาจารย์ขจิต คราวหน้าจะลิงค์ได้ดีกว่านี้ค่ะ.....
หมาขี้เรื้อนน่ะไม่ได้เลียแก้มค่ะ แต่คงเอาปลายหางมาสะบัดใส่ (เอ..หรือมาดมๆ ก็ไม่รู้แฮะ)
อิอิ คุณ Moo และ คุณติ๋ว เพื่อนชาวห้าร้อยที่คิดถึง
จะตลกก็ตรงเสียงหัวเราะของคุณๆ นี่แหล่ะ...ก๊าก... ก๊าบ ฮิ้ว....
ฮาๆ
พอพูดเรื่องตลกหรือโจ๊กนะ ...มันเกิดขึ้นได้บ่อยๆ ในชีวิตคนเรา แต่บางทีมันนึกไม่ออกตอนจะเขียน..เน๊อะ
แต่บางเรื่องคนเล่าน่ะรู้สึกขำ แต่คนฟัง ฟังแล้วไม่เห็นขำตรงไหนเลย....เป็นมั่งไหมคะ...
คนเล่าก็เล่าไปหัวเราะไป หัวเราะแทบตาย
คนฟังนั่งเงียบ...
จนคนเล่าต้องบอกว่า นี่กำลังเล่าเรื่องตลกนะ.....ก็มี
แต่บางทีก็ไม่ใช่....เหมือนอย่างคราวหนึ่ง เขาให้ผลัดกันเล่าเรื่องตลก
พอถึงตอนเล่าเรื่องตลก แค่อ้าปากเท่านั้น..แหม.... คนฟังหัวเราะไว้ก่อน....
ก๊ากๆๆๆ
คนจะเล่าก็อดยิ้มไม่ได้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่คนฟังก็ยังหัวเราะอยู่
คนจะเล่าเริ่มสงสัยมันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ยังไม่ทันเล่าเลยหัวเราะกันแล้ว
คนหัวเราะบอกว่า.... หัวเราะให้แล้วไม่ต้องเล่าก็ได้....
อย่างนี้ก็มีด้วยแฮะ..อิอิ
อิอิ คุณเพื่อน dd_L
สวัสดีตอนกลางคืนจ๊ะ
มาดึกๆ เล่าเรื่องผีซะดีไหม...อิอิ
คุณสร้อยค่ะ..คือว่าเสียงหัวเราะนะ..ก๊าก..ก๊าบ..ฮิ้วๆๆ “โอ๊ว! จอร์ช...” คุณติ๋วค่ะ หมูขออนุญาตยืมจอร์ชสักแป็ปนะค่ะ จะยกให้คุณสร้อยคะ
โห..หน้าตาบล็อกสุดคลาสสิคเน้อ
ก๊าก..ก๊าบ..ฮิ้วๆๆ “โอ๊ว! จอร์ช...” แถม "โอ๊ว..ซาร่าด้วย"....อิอิ
เอาความเก๋ามาจาก Little Corner ของน้องซูซานค่ะ
ส่วนความโบราณ(แก่)ของอิฉัน...เป็นความสามารถเฉพาะตัวห้ามลอกเลียนแบบ...อิอิ
วันนี้บรรลุธรรมว่าด้วยทุกข์จากการผลัดวันประกันพรุ่งเจ้าค่ะ.....กลับไปปั่นๆๆๆ งานก่อนละเน้อ...
คุณสร้อย เพื่อนรัก