บันทึกฉบับนี้ เป็นอารมณ์ต่อเนื่องจากบันทึกที่แล้ว ("พิมพ์" เริ่มบิดเบี้ยว) ค่ะ ที่กระตุกความคิดให้กลับมาทบทวนความสำคัญของสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว......แต่ผู้ที่สร้างแรงบันดาลใจให้เขียนบันทึกฉบับนี้ต้องยกเครดิตให้นี่เลยค่ะ....ครูวุฒิ และ naree suwan
...ได้กล่าวถึงป่าของโรงเรียนบ้านจันรมค่ะ......
...ปลาในน้ำมักจะมองไม่เห็นน้ำ...
คนอยู่บนโลก...มองไม่เห็นโลก....จะเห็นเพียงแต่ละส่วนของโลก...ต้องออกไปอยู่นอกโลกจึงจะเห็นโลกทั้งหมด....
โรงเรียนบ้านจันรม มีป่าธรรมชาติหลงเหลืออยู่ (หลงเหลือ!!) แต่ว่าจริงๆ แล้วเราให้ความสนใจป่าไม้ผืนนี้กันน้อยมากค่ะ เราทำได้เพียงตัดไม้ไปใช้ประโยชน์ (บางครั้ง) กับการกวาดใบไม้....กวาด...กวาด...และกวาดค่ะ
กิจกรรมประจำวันของเวรในฤดูแล้ง
การคิดในเรื่องที่ว่าเราจะอยู่ร่วมกับป่าให้นานๆ เหลือป่าผืนนี้ให้รุ่นต่อๆ ไป เราจะทำอย่างไร...เราคิดกันน้อยมากค่ะ
ทำให้สนใจกลับมาคิดซะแล้วซีว่า...
....แล้วป่าไม้ที่ว่านี้มันอยู่ในโรงเรียน...
....หรือว่าโรงเรียนอยู่ในป่า.....
ป่าให้ประโยชน์กับเรา..(เสมอมา).........แล้วเราจะให้ประโยชน์กลับคืนป่าได้อย่างไรบ้าง.....
สวัสดีค่ะ
สวัสดีครับคุณครู
ผมตามคุณครูหญ้าบัวเข้ามาครับผม ตามมาชื่นชมครับ และหัวข้อเด็ดมากๆ เลยครับผม
โรงเรียนในป่า ... ยอดมากๆ เลยครับ ทำให้คิดว่าในป่าแห่งนี้ เรียนรู้กันเท่าไหร่ก็ไม่หมดครับ เพราะมีป่ากว้างใหญ่ และมีโรงเรียนเอาไว้ให้นักเรียนได้เรียนรู้อยู่ในป่า ดูแล้วรอบๆ โรงเรียนเต็มไปด้วยป่าเลยครับ
ป่าในโรงเรียน ... โรงเรียนสดใส ร่มรื่นเพราะในโรงเรียนมีป่าให้เรียนรู้อีกเช่นกัน
ดังนั้น... การมีโรงเรียนในป่าและมีป่าในโรงเรียน เป็นการยกรั้วกั้นระหว่างโรงเรียนกับป่า ออกจากกันอย่างสิ้นเชิง เพราะนั่นคือ มีป่าเต็มไปหมด ชื่อบันทึกเลยเป็นการบูรณาการธรรมชาติที่ยอดเยี่ยมครับ
ขอบคุณมากๆ เลยครับผม...
สวัสดีค่ะคุณครู หญ้าบัว
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
สวัสดีครับ