โลกสมมุติ

             วันก่อนมีเพื่อน 2 คนถกเถียงกันครับว่าระหว่างป่วยทางจิตกับป่วยทางกาย อย่างไหนเลวร้ายกว่ากัน
เพื่อนที่กำลังมีอาการป่วยทางจิตยืนกรานกระต่าย 2 ขาว่า "ป่วยทางจิตเลวร้ายมากกว่า เพราะจิตมันควบคุมทุกอย่างในร่างกายจนไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ป่วยกายหากจิตใจเข้มแข็งแล้ว ยังมีแรงที่จะสู้กับมัน" 
ผมฟังเพื่อนคนนี้ที่กำลังตกอยู่ในสภาพที่เพื่อนๆ ต่างฟันธงว่า "หากไม่รีบจัดการกับใจของตนเอง ต้องกลายเป็นผู้ป่วยทางจิต อย่างที่ตนเองพร่ำบอกแน่นอน"
พร้อมกับนึกเห็นด้วยไปกับเหตุผลของเพื่อนคนนี้ เพราะจิตของเราควบคุมสั่งการทุกอย่างไม่ว่า "สุข" หรือ "ทุกข์" เหมือนที่เพื่อนผมกำลังตกอยู่ภายใต้คำสั่งของจิตให้ "ทุกข์"
ขณะที่เพื่อนอีกฝ่าย (ที่เพิ่งจะทราบข่าวว่าตนเองมีสิ่งแปลกปลอมที่ไม่พึงประสงค์มาอยู่ร่วมชายคาในร่างกายแบบไม่ขออนุญาต)
ต่างยืนยันกระต่าย 2 ขา แต่ในมุมที่ต่างกันว่า "ป่วยทางกายเลวร้ายกว่า เพราะเราไม่สามารถควบคุมได้ เราคงไม่สามารถบอกให้น้องก้อนเนื้อร้าย ในร่างกายของเราหยุดการเจริญเติบโต แต่เราสามารถหยุดจิตของเราไม่ให้ไปทุกข์กับมันได้"   แล้วคุณล่ะครับ
ระหว่างอาการป่วยทางจิต (ยังไม่ได้เข้าขั้นบ้าหรือเป็นอาการจิตเภทน่ะครับ)กับอาการป่วยทางกายอย่างไหนเลวร้ายกว่ากัน???  ผมได้แต่นึกว่า
"ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งสมมติ" เพื่อนผมทั้งสองกำลังตกอยู่ในภาวะ "ทุกข์"จากสิ่งที่มากระทบต่างกัน
           พระธรรมโกศาจารย์ หลวงพ่อปัญญานันทะได้แสดงปาฐกถาธรรมะหัวข้อ "เป็นอยู่อย่างผู้ชนะโดยแท้จริง"
ไว้ว่า  สภาพจิตใจของคนเราต้องการน้ำ คือ ธรรมะเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจเพื่อให้มีความสดชื่น เพื่อให้มีความรื่นเริงตามแบบธรรมะ ให้สมกับชื่อว่า เป็นพุทธบริษัท เพราะพุทธบริษัทแปลว่า ผู้รู้ ผู้ตื่นผู้มีความเบิกบานแจ่มใส  
ความเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานเป็นลักษณะของจิตใจที่เข้าถึงธรรมะ เมื่อจิตใจมีธรรมะเราก็เป็นผู้รู้ คือมีสติ มีปัญญาเป็นเครื่องช่วยให้มีความเป็นผู้รู้ เป็นเครื่องช่วยให้มีความเป็นผู้ตื่น เป็นเครื่องช่วยให้มีความเบิกบานแจ่มใส  เพราะมองเห็นอะไรถูกต้องตามสภาพที่เป็นจริง ไม่หลงใหลไม่มัวเมาอยู่ในสิ่งนั้นๆ เห็นสิ่งนั้นเพียงสักแต่ว่า สิ่งหนึ่งเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป  อันเป็นเรื่องของธรรมชาติ
              หลวงพ่อปัญญานันทะบอกว่า มนุษย์เราต้องเป็นอยู่อย่างผู้ชนะ เพราะเรื่องของธรรมชาติมีสภาพเพียง 3 ขณะคือ เกิดขึ้นตั้งอยู่ ดับไป....เกิดขึ้นตั้งอยู่ ดับไป ไม่มีอะไรนอกไปจากนั้น
ถ้าเราเป็นผู้ปฎิบัติธรรม มีธรรมะเป็นหลักคุ้มครองจิตใจอยู่เราก็รู้  เราก็เข้าใจ เรียกว่า "เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ไม่หลับใหล"  คนหลับคือคนที่ไม่ตื่น
ไม่มีสติ ไม่มีปัญญา เวลาหลับก็ถูกข้าศึกโจมตีได้ง่าย แต่ถ้าเราตื่นอยู่  ข้าศึกจะมา เราก็รู้ เราก็มีทางต่อสู้ มีทางหลบเลี่ยงไม่ให้ข้าศึกมารบกวนจิตใจ สภาพจิตใจก้เป็นปกติ ไม่ขึ้นไม่ลง ไม่ยินดีไม่ยินร้ายกับสิ่งที่มากระทบ แต่เราอยู่ในสภาพที่สงบอยู่
แต่หากเราอยู่อย่างผู้แพ้....มีแต่ความทุกข์ จิตใจเราก็เหมือนกัน บางทีก็อ่อนแอ ไม่เข้มแข็งไม่สามารถจะต่อสู้กับอุปสรรคที่เกิดขึ้นหรือไม่สามารถจะต่อสู้กับอารมณ์ ที่มากระทบจิตใจ เราก็เป็นอยู่อย่างผู้แพ้ การอยู่อย่างผู้แพ้เป็นความทุกข์ความเดือดร้อนใจ
พระพุทธเจ้าสอนให้เราอยู่อย่างผู้ชนะ หมายความว่าชนะต่อสิ่งที่มากระทบจิตใจ ไม่ให้สิ่งนั้นครอบงำย่ำยี เราก็เป็น "ผู้ชนะ" แต่ถ้ามันครอบงำย่ำยีใจเรา
เราก็เรียกว่าเป็น "ผู้แพ้" เมื่อแพ้มันก็เป็นทุกข์ ไม่ว่าแพ้อะไร แพ้รูปก็เป็นทุกข์ แพ้เสียงก็เป็นทุกข์ แพ้กลิ่นก็เป็นทุกข์
แพ้รสที่มากระทบก็เป็นทุกข์
              พระปัญญานันทะบอกว่า โรคภูมิแพ้ทางจิตใจอันตรายมาก เพราะใจแพ้ต่ออารมณ์ แพ้ต่อสิ่งที่มากระทบ ตกอยู่ในอำนาจของสิ่งนั้นๆ การที่จิตตกอยู่ในอำนาจของอะไรก็ตาม เป็นทุกข์เสมอไป ถ้าเราแพ้ต่ออะไร เราก็เป็นทุกข์เพราะสิ่งนั้น  แล้วคุณล่ะครับ กำลังกำลังแพ้อะไรอยู่ นิ่งๆ
หาคำตอบแห่งชีวิตให้เจอ เมื่อนั้นคุณจะกลายเป็นผู้ชนะครับ

[ว.วิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษา]

ไม่ว่าจะป่วยทางกาย  หรือว่าป่วยทางจิต  เลวร้ายพอๆกันครับ  เพราะทั้งสองสิ่งอาศัยซึ่งกันและกัน

 

เราไม่เป็นเขา  เราไม่รู้จริงหรอกครับว่าอย่างไหนเลวร้ายกว่ากัน 

 

....คุณว่า  จริงไหม???

[Man In Flame]

มีคนที่เป็นเอดส์ แล้วบอกว่าโชคดีที่เป็น

มีคนที่เป็นมะเร็ง แล้วบอกว่าโชคดี

แต่คนเป็นโรคจิต ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นแล้วดี

อย่างไรก็ตาม.....สิ่งใดเกิด สิ่งนั้นดีเสมอ...