ผีเสื้อและดอกไม้
หนังสือเรื่อง ผีเสื้อและดอกไม้
ผู้แต่ง-นิพพาน
สำนักพิมพ์ผีเสื้อ
รางวัลหนังสือแห่งชาติพ.ศ.2521
และคุณยุทธนา มุกดาสนิท สร้างเป็นภาพยนต์
เรื่องอื่น ๆ บางครั้งจะขอแต่อ่านหนังสือเท่านั้น กลัวว่าดูหนังด้วยจะเสียความรู้สึก
แต่เรื่องนี้ไม่เลยค่ะ เมื่อนึกถึงหนังสือเรื่องนี้ครั้งใด
ทั้งหนังสือ,ภาพยนต์ตามติดกันมาทุกครั้ง...แถมในสมองก็จะแฟลชแบ็ค ไปเห็นเรื่องราวชีวิตจริงของเหล่าเด็กหนุ่มขบวนการขนข้าวสารและน้ำตาลหนีภาษี แถว ๆ สถานีรถไฟ
โดยเฉพาะอำเภอเทพา-สุไหงโกลก
นี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ๆ
เห็นบ่อย ๆ ในยุคสมัยโน้น-นับสิบ ๆ ปี-ไม่อยากบอกละเอียดเดี๋ยวรู้อายุ...ฮา
เป็นเรื่องของี “ฮูยัน” และน้องชาย น้องสาว ดุนญาและอาเครฺญา
ฮูยัน..เป็นเด็กเรียนดีแต่ยากจน ในความรู้สึกนึกคิดเต็มไปด้วยความรู้สึกด้อยกว่าเพื่อน ๆ ในเรื่องฐานะความเป็นอยู่
เริ่มตั้งแต่เรื่องที่พ่อ..ซึ่งเป็นมุสลิมแต่อาศัยที่ในวัดสร้าง"บ้าน"หรือจริงแล้วคือกระต๊อบ
โชคดีที่ฮูยันมีพ่อเป็นต้นแบบ
พ่อผู้หยิ่งในเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเอง
แต่ฮูยันไม่สามารถหนีความจริง-ความยาก,จนและข่นแค้น "...พวกนั้น..คงไม่รู้ว่า ความหิวเป็นอย่างไร"
ถึงจะรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม แต่เขาก็ยืดอกเผชิญหน้า
เขาหางานหาเงิน..ขายไอศครีมให้ครูเป็นงานแรก
และเขาได้ซึมซับคำพูดครูที่ว่า"จำไว้ว่า บางครั้งคนเราก็อยากทำอะไรดี ๆ เพื่อคนอื่นได้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน"
ซึ้งค่ะ..เพราะจดจำครูดี ๆและ คนที่ดีกับเราแบบนี้ได้
แน่ใจด้วยว่าเราก็น่าจะเป็นที่จดจำของคนอื่น(แบบนี้)บ้าง...น่า
ฮูยันไม่ได้เรียนต่อ..แต่น้องทั้งสองต้องได้เรียน
นี่คือปณิธานของฮูยัน
โอ๊ะ..โอ...เรื่องนี้ละเมียดละไมเกินกว่าจะย่อซะแล้ว
ก่อนจะพักยก..ขอแนะนำ"มิมปี"หน่อยค่ะ
มิมปี..ผู้เปรียบเสมือนดาวประจำตัว..ได้มั้ยนะ
เธอเป็นคนที่มาชี้หนทางทำมาหากินให้กับฮูยัน
ดิฉันชอบที่สุด..คือซีนท้ายสุดจากหนัง
เป็นเธอ-มิมปี-อีกนั่นแหละที่พูดคุยชี้ทางชักชวนฮูยัน..ให้ร่วมกันทำสวนดอกไม้
"ปลูกดอกไม้ให้มาก ๆ ที่ไหนมีดอกไม้..ที่นั่นก็จะมีผีเสื้อมาบินเต็มไปหมด เราอาจจะไม่ได้ไปไหน ๆไกล ๆอย่างผีเสื้อ แต่ถ้าเรามีใจฝันจะไป ใจของเราก็จะไปได้ก่อน ฝันว่าไปในที่ ๆเรามีความสุข"
...ฝันให้ไกล...ไปให้ถึง....
งดงามมากจริง ๆ สำหรับ.....
.....ผีเสื้อและดอกไม้.....…
ฮูยัน,ดุนญาและอาเครฺญา สามพี่น้องผู้มีบุคลิกไปคนละแบบ
ดุนญา...มักจะต้องแอบป้ายเหงื่อ"ขี้อิจฉา"(เหมือนดิฉันเลย)เพราะเป็นลูกคนกลาง
อาเครฺญา...เด็กหญิงน้องนุชสุดท้องผู้เต็มไปด้วยจินตนาการ
"ทำไมดอกบัวจะต้องอยู่แต่ในหนองคลองบึง เอามาปลูกบนดินไม่ได้หรือ"
(จริง ๆแล้วมีดอกบัวดินจริง ๆ จ้ะ หนูน้อย...เป็นดอกไม้แสนโปรดของดิฉันซะด้วย)
เจ้าหล่อนมักจะเพียรถามฮูยันผู้พี่ในหลาย ๆ เรื่องเสมอ ๆ
รวมไปทั้ง
"สวรรค์มีจริงหรือเปล่า"
"บนสวรรค์ที่มะไปอยู่...เป็นอย่างไรนะ"
"ทำไมคุณเข้ต้องนอนอ้าปากด้วย"
"ทำไมคุณเข้อยู่ในน้ำก็ได้..อยู่บนบกก็ได้"
สำหรับ...ฮูยันผู้พี่...เป็นคนที่ถ่ายทอดบุคลิกความเป็นคนดี รักเกียรติ รักศักดิ์ศรีจาก
"ปุนจา"ผู้พ่อ
เป็นเด็กดี เรียนดี ไม่เคยคิดแตกแถว ไม่เกเร ไม่ขบถ..ว่างั้นเถอะ
ชื่นชอบมาก ๆ กับเนื้อความในบทหนึ่ง
ที่สามพี่น้องไป"ตกปลา"ด้วยกัน
ดุนญา..ผู้ซึ่งดูเหมือน..ไม่ค่อยเอาถ่านในการเรียน...แต่เชี่ยวชาญนักในการตกปลา
เชี่ยวชาญและควบคุมสติได้ดีกว่า..ฮูยัน..ในการกระโดดน้ำไปช่วยชีวิต"อาเครฺญา"
ซึ่งจู่ ๆ ดุ่มเดินไปเก็บดอกบัวจนจมในสายน้ำ
ลำพังฮูยัน...อาเครฺญา..อาจต้องถึงกับเสียชีวิต
.....ฮูยัน...สรุปในความคิดตัวเองว่า.....
คนแต่ละคนก็จะต้องมีอะไร ๆ ที่ดี, ถนัดและเป็น..คล้าย ๆ จุดเด่นของแต่ละคน
...ดั่งดุนญา...เพียงแต่ว่าคนคนนั้นจะต้องค้นพบมันด้วยตัวเอง
และ...บางครั้งบางคนก็....ความรู้ท่วมหัว...เอาตัวไม่รอดได้เหมีอนกัน
เฮ้อ....คล้าย ๆเรา...เอ๊ยคงคล้ายใคร ๆ หลาย ๆ คนน่า....นะ
...ก็โลกเรามันเปรียบเสมือน"โรงละครโรงใหญ่"....
...ฉากสุดท้าย....เก้าะ...ต้องตายทุกตัวละคร....
โศกนาฏกรรมของ"นาฆา"
โศกนาฏกรรมของ"นาฆา"เป็นเพียงหนึ่งในโศกนาฏกรรมของ
"กองทัพมด"...ขบวนการขนของหนีภาษี ซึ่งต้องเผชิญผู้ตรวจทั้ง..การ์ดรถไฟ,ตำรวจรถไฟและฝนฟ้าที่ไม่เป็นใจ
นาฆาตัดสินใจปีนขึ้นหลังคารถไฟในวันฝนตกหนัก...
ปรกติจะไม่มีใครทำอย่างนี้เพราะเป็นการเสี่ยงมากเกินไป...ฮูยัน,อาเดล(สมาชิกกองทัพมดคนหนึ่ง)และมิมปี..ได้แต่สงสัย
และพูดคุยกันหลังพบเหตุร้ายของ..นาฆา
ฮูยันแปลกใจ,สังหรณ์ใจอยู่แล้วเพราะเขาได้ยิน นาฆาบ่นว่าเบื่ออาชีพนี้เต็มที...และคงจะทำแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย
"อยากเห็นหัวรถจักรเป็นครั้งสุดท้าย" รู้สึกว่านาฆาจะพูดไว้เช่นนี้
นิพพาน,ผู้เขียนยังได้สอดแทรกถึงประเพณีของมุสลิมเกี่ยวกับการตาย....ซึ่งดูเรียบ,ง่ายและ..."งานตายนี้สำคัญกว่างานคนเป็น"
เป็นคำพูดหนึ่งซึ่งสื่อให้เห็นภาพได้ดี
มิมปี,ฮูยันและอาเดลเก็บความรู้สึกลึก ๆ ไว้ในใจเงียบ ๆ...แต่ดวงตาเอ่อท้นด้วยน้ำตา
"คนเราก็เท่านี้จริง ๆ".....จริงที่สุด....
หลังจากเรื่องของนาฆา.....เป็นมิมปีอีกที่ช่วยชี้แนะ,ช่วยคิด เมื่อฮูยัน..คิดจะเลิกอาชีพ....ซึ่งทั้งเสี่ยงภัยและผิดกฎหมาย
การปลูกสวนดอกไม้และการคิดค้าดอกไม้.....รวมไปถึงสิ่งที่มิมปีพูดว่า
"ปลูกดอกไม้ให้มาก ๆ ที่ไหนมีดอกไม้..ที่นั่นก็จะมีผีเสื้อมาบินเต็มไปหมด เราอาจจะไม่ได้ไปไหน ๆไกล ๆอย่างผีเสื้อ แต่ถ้าเรามีใจฝันจะไป ใจของเราก็จะไปได้ก่อน ฝันว่าไปในที่ ๆเรามีความสุข"
มันอาจไม่ได้หมายความว่าทั้งคู่จะลงเอยที่การทำสวนดอกไม้จริง
เป็นดั่งความมุ่งหวัง,ความฝันมากกว่านะสำหรับความคิดของดิฉัน
ความฝันที่จะมีอนาคต,อาชีพ..ที่ดี,มั่งคง....และมีความสุข
...ฝันให้ไกลไว้ก่อน...และพยายามไปให้ถึง......
จำได้ว่าอ่านตอนจบหรือดูหนังซีนสุดท้ายครั้งใด(ดูหลายรอบ).....
เอาใจช่วยฮูยันและมิมปี....ทุกครั้งด้วยความรู้สึกที่อิ่มไปกับ.....
ความคิด,ความฝันของเด็กทั้งสอง (ค่ะเขายังเด็กอยู่..แต่รู้คิดกว่าผู้ใหญ่)
ที่ใฝ่ดีแม้โอกาสของเขาดู ๆ ไปแล้วไม่ทัดเทียมคนอื่นเอาเสียเลย
ฮูยันเดินทางกลับบ้านครั้งสุดท้ายพร้อมของฝากที่พยายามสรรหาเพื่อคนที่เขารัก พ่อ,ดุนญา,อาเครฺญา..และมิมปี
เขารู้สึกเหมือนว่า....
ตัวเองเป็นผีเสื้อน้อยตัวหนึ่ง
ซึ่งติดปีกโบยบินไป
หาดอกไม้แสนสวย.....
The end ค่ะ
ความเห็น (5)
- ชอบๆๆเรื่องนี้ครับ
- ทำให้คิดถึงเรียนตอนอยู่ภาคใต้
- สรุปว่าเป็นคนที่ไหนน่า
- รอมาเล่าต่อ
- อย่าให้รอนานนะครับ
- อิอิอิๆๆ
- กลัววัยรุ่นเซ็ง
- ฮ่าๆๆๆ
- ชอบหนังสือคะและได้ดูตอนที่ทำเป็นหนังด้วย
- เด็กๆเป็นสิ่งสวยงาม..ไม่ว่าชาติภาษาไหนนะคะ
เพิ่งมาตอบอิ อิ
มาดูเพราะจะลิ้งค์ให้คนอื่น ๆ ที่ใส่รูปหนังสือเป็น..ในอนุทิน เพิ่งเห็นว่าอ.ขจิตมาเยี่ยม อ. naree suwan มาชม
ขอบคุณค่ะ
มารีไซส์ เอ๊ย เพิ่ม ไซส์ ให้ตัวหนังสือค่ะ
ขอถามอะไรหน่อยได้ไม๊คะ
ในหนังเวอร์ชั่นใหม่เนี่ยนาฆาชอบมิมปีหรอคะ
คือดูตัวอย่างนาฆาพูดกับมิมปีว่าก็ฉันไม่ดีเหมือนฮูยันมันหมายความว่าไงแล้วในหนังสือมีบอกไม๊คะว่านาฆาชอบมิมปี
ช่วยตอบหน่อยนะคะ