หลังจากที่สมัครเป็นสมาชิกมาได้ระยะหนึ่ง เจ้าของชุมชน (คุณวันเพ็ญ) ก็กระเซ้าเย้าแหย่ ให้รีบๆมาเขียนเสียที ก็ใครๆ เขาบอกว่า จะเขียน เนี้ย !!! จะต้องมีความรู้ + วิชาการ ด้วยนะ อย่างนี้ก็กลัวสิค่ะ ความรู้มีเท่าหางมด วิชาการก็หดหาย สาระมากมายหาไม่ได้จากอิงจันทร์ วัน ๆ อ่านแต่กวี (ที่คนอื่นเขียน) ดีแต่พูดเรื่องเรื่อยเปื่อย ... เอาเป็นว่า จะค่อย ๆ ฝึกฝนทั่งให้เป็นเข็มแล้วกันนะค่ะ
ดิฉันเป็นคนรุ่นใหม่แต่ใจรักนิยมชมชอบอ่านกวีเก่า ๆ บ้าง ใหม่ ๆ บ้าง ตามประสาคนมีอารมณ์สุนทรีในหัวใจ มีกลอนที่ดิฉันชื่นชอบ เรียกว่าเป็นบทประจำใจ ประจำตัว ท่องจำได้ขึ้นใจเลยทีเดียว จากเพลงยาวถวายโอวาท ซึ่งเป็นผลงานของท่านสุนทรภู่ ซึ่งท่านก็เป็นกวีเอกในดวงใจ เป็นยอดกวีที่มีความอัจฉริยะอย่างเหลือเชื่อ
อันความคิดวิทยาเหมือนอาวุธ
ประเสริฐสุดซ่อนใส่เสียในฝัก
สงวนคมสมนึกใครฮึกฮัก
จึงค่อยชักเฉือดฟันให้บรรลัย
ไม่รู้เพราะอะไรจึงชอบหนักหนา คงเป็นเพราะความหมายที่ลึกซึ้งกินใจ และยังผลักดันให้ดิฉันอยากที่จะมี ความคิดเป็นอาวุธ บ้างเหมือนกัน (ฟังดูน่ากล้วนะค่ะ) เปรียบไปตอนนี้คิดว่าตัวเองเป็น เหล็กแท่งน้อยๆ ที่ยังไม่ได้ตีเป็นกระบี่ แทงใครก็ไม่เข้า เอาไว้ตีหัวให้มึน ๆ นะพอไหว หรือท่านผู้อ่านว่าไงค่ะ มีวรรคทองในใจกันบ้างรึเปล่า ?
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย กระบี่สีชมพู ใน วรรณกรรมข้างฝา
หมายเลขบันทึก: 12786, เขียน: 2006-01-19 17:38:00+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2013-09-06 17:15:07+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 12, อ่าน: คลิก
วันเพ็ญ
เอาวรรคทองวรรคไหนดีนะ
"แล้วสอนว่า อย่าไว้ใจมนุษย์ มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลด ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน"
หรือ
รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี ถ้าลูก(มัน)ไม่ดี อย่ามัวตีแต่ให้ผูก 555