ให้ทุกอย่างจัดการตัวมันเอง

...มันไม่สามารถที่จะมี หรือเป็นอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว...

สรรพสัตว์ทั้งหลายอันมีการดิ้นรนเพื่อการอยู่รอดเป็นแนวทางแห่งชีวิต พวกเธอช่างน่าสงสารสมเพชกับการจมอยู่ในโคลนตมเน่าเหม็นไม่สิ้นสุด การดิ้นรนฉุดพวกเธอออกจากวิถีแห่งการอยู่รอดอย่างสิ้นเชิง
รู้ทั้งรู้อยู่แล้วว่า การดิ้นรนนั้นมันเป็นไปอย่างดุเดือด โหดร้าย ทารุณ ไร้ความเมตา แต่พวกเธอไม่มีทางถอยอีกแล้ว เพราะทางถอยของพวกเธอมันไม่เคยมีอยู่เลยแม้สักนิ้งเดียว
พวกเธอคงไม่รู้หรอกว่า ชีวิตคนเรานั้น มันไม่สามารถที่จะมี หรือเป็นอะไรไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว ไม่ว่าพวกเธอจะพยายามที่จะก้าวไปข้างหน้ามากเพียงใดก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว พวกเธอก็ต้องกลับมาที่เดิม ณ จุดเดิม ไม่ต่างจากการเริ่มต้นของพวกเธอเลยแม้แต่น้อย
ปล่อยให้วันแต่ละวันของพวกเธอ ทำหน้าที่ของมันเอง อย่าพยายามไปกำหนดควบคุมมันเลย เพราะมันต่างก็ทำหน้าที่ของมันอยู่แล้ว เธอจะแย่งหน้าที่ของมันทำไม หน้าที่-ที่ทับซ้อน จะสร้างความสับสนให้พวกเธอเอง แล้วพวกเธอก็สะดุดขาของพวกเธอเองจนหัวคะมำ
ใครจะไปตอบพวกเธอได้ ก็ปากที่อ้าพะงาบๆของพวกเธอมัวแต่เคี้ยวกิเลสอย่างเมามัน แล้วจะเอาอะไรมาตอบว่ามันควรจะเป็นอย่างไร