ทุกข์ที่เกิดจากการ...สะสมอาหาร...

บันทึกนี้เป็นผลมาจากการ รื้อ...ค้น...หา...มะนาวซักลูก ในตู้เย็นที่บ้าน(แต่หายากมาก)
              คนเราจะกินอะไรเยอะแยะ...ท่านเคยรื้อ ตู้เย็นของท่านหรือเปล่า...พบอะไรบ้าง

แกงเผ็ด...เหลือจากเมื่อเย็นวาน
ผักต้ม...กินไม่หมดใส่ถุงไว้ก่อน
ผักสด ทั้งเหลือง ทั้งเหี่ยว...ซื้อมาสัปดาห์ที่แล้ว
ไวน์เสาวรส (สามวันก่อน...ก็เป็นน้ำเสาวรสล่ะค่ะ)
นมสด...อ้าว หมดอายุเมื่อวาน
ฮอทด็อก...เอ๊ทำไมขาวขึ้น(เพราะมีแบคทีเรียขึ้น)
มะขามเปียก...ขึ้นรา
น้ำพริกกระป๋อง...ตั้งแต่ปีที่แล้ว
น้ำสลัด...พันปี
เนยสด...จำไม่ได้ว่าซื้อมาเมื่อไหร่

เวลากินอาหารมื้อเย็น และเหลือ...หลายคนคิดเหมือนกัน...เสียดายค่ะ...เพราะฉะนั้นเก็บสิคะ...ยัดตู้วิเศษไว้ก่อน (ตู้เย็นนั่นแหล่ะค่ะ)
           ทั้งที่ตู้เย็นเต็มไปด้วยอาหารมากมายจนไม่มีที่เหลือพอจะเก็บ...แต่ก็ยังพยายามยัดเยียดเข้าไป

คุณใบตองคิดว่า...เราจ่ายตลาด...ซื้ออาหารเข้าบ้าน...เอาแต่พอทานหมดซักวันสองวันก็น่าจะพอค่ะ...ไม่ต้องสะสมมากมาย
ถ้าเหลือ...จะห่อ...จะเก็บ...คราวนี้ต้องคิดอีกล่ะค่ะว่า...จะเก็บยังไง...จะเก็บที่ไหน...มีที่พอเก็บไหมหนอ...พรุ่งนี้มันจะเสียหรือเปล่า...คิดไปโน่น

...เกิดความทุกข์อีกแล้ว (ภาษาโคราชเรียกว่า "คิดยากนำ")

เข้าหลักพระพุทธศาสนา ของพระพุทธเจ้า กับหลักความพอเพียงของในหลวงของเราอีกล่ะค่ะ สงสารคนไม่มีกิน

 

 

[beeman 吴联乐]

• แวะมาเยี่ยมครับ
• ที่บ้านตู้เย็นมีของไม่มาก
• ไปเห็นบางบ้านครับ
• ตู้เย็น ๒ ตู้ไม่พอใส่ของ
• ของสด ของแห้งเต็มตู้เลย หามะนาวสักลูกก็แสนยาก..ทุกข์จริงๆ ครับ

[ครูกาญน้อย]

1. beeman 吴联乐

• ขอบคุณค่ะอาจารย์ที่แวะมาเยี่ยม
• คงจะได้เลิกสะสมอาหารในตู้เย็นหลังจากเขียนบันทึกนี้ล่ะค่ะ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ...

ในอดีตคนเราเข้าป่าเก็บเห็ด ... ก็เก็บมากินพออิ่มในครอบครัว  เต็มที่ก็เก็บไว้ทานไม่กี่วัน...

แต่ทุกวันนี้ ... เก็บมาดินแล้วยังเก็บมาขายเพื่อยังชีพ ...

สำคัญคือเราต้องค้นให้เจอว่า  จุดแห่งความพอเหมาะพอควรอยู่ตรงไหน

[ปอเป้]

อืมเห็นด้วยค่ะ ทุกอย่างอยู่ที่พอเพียงและเพียงพอเท่านั้นเองเนอะ...ชีวิต