เมื่อผมทุบกระปุกเพื่อชม "ลูกคุณหลวง"
ตั้งใจว่า ครั้งหนึ่งในรอบปี ที่ยอมเสียตังค์แพงๆ เพื่อให้รางวัลกับตนเองในวันหยุด เพื่อนสนิทของผมซึ่งมีนิสัย "คอละคร-หนัง" อยากดูละครเวทีเรื่อง "ลูกคุณหลวง" ณ รัชดาลัยเธียร์เตอร์ เลยจองบัตรถูกสุดของรอบ ใช้เวลาการจองที่นั่งในตำแหน่งที่ใช้ได้นานถึง 3 อาทิตย์ และนัดผมมาดูพร้อมกันวันนี้
ผมเองก็ชอบลอง พยายามเก็บตังค์ในเดือนที่ผ่านมา เพื่อสร้างสีสันของชีวิตด้าน การใช้เวลาว่างให้มีกิจกรรมที่มีคุณค่า+บันเทิง โรงละครใหม่แห่งนี้มีคนไทยมาดูกันเยอะมากๆ และมีหลายราคา ที่ตื้นเต้นคือ ตัวที่นั่งชันเอาการ แต่ก็เห็นละครได้มิติที่เหมาะสมครับ
เปิดดูสูจิบัตรก็เขียนว่า "ห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 5 ปีมาดูละครที่นี่ เพราะจะทำให้ผู้ชมทั้งหมดไม่สามารถดื่มด่ำกับการได้รับอารมณ์เข้าถึงละครเวทีได้" ไม่แน่ใจว่าจริงหรือไม่ แต่ความรู้สึกคือ ผู้ชมเงียบและแสดงความรู้สึกกับการดูละครจริงๆ ไม่มีเสียงใดๆรบกวนครับ อย่างนี้เองที่เรียกว่า "โลกคือละครของผู้ชมที่ตั้งใจสร้างสุนทรียภาพในการชมละครเวที"
ก็คุ้มครับ เงิน 800 บาทที่ซื้อบัตรมาติดตามเนื้อเรื่องละครเวที เขียนโดย ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช มีเนื้อเรื่องที่ชวนหัวและน่าติดตามในชีวิตของตัวละครในสมัยก่อน
ตัวฉากของเรื่องทำได้เหมือนบ้านหลังหนึ่งจริงๆ แต่ศิลปะของการดำเนินเรื่องทำให้บ้านนี้เปลี่ยนแปลงบริบทได้ตามกาลเวลาระหว่างวันคืนและสัปดาห์
เสียง ท่าทาง และบทบาทการแสดงของตัวละครก็ดูมีคุณภาพระดับที่ใช้ได้ทีเดียว เมื่อผมลองเทียบกับละครเวทีอื่นๆที่เคยดูมา ตลอดจนเสื้อผ้าของตัวละครมีสีสันเด่นพอๆกับสีสันของฉากครับ
ที่สำคัญการได้ปล่อยอารมณ์ร่วมของตนเอง ในการติดตามเนื้อเรื่อง ตัวละคร และการเปลี่ยนตอนของละคร เสียงหัวเราะมีให้ได้ยินตลอดทั้งเรื่อง ยอมรับว่า การได้หัวเราะดังๆ ผ่านความซาบซึ้งของการชมละครเวที ทำให้ชีวิตมีความสุขจริงๆ ครับ
ความเห็น (2)
ขอบคุณอาจารย์จารุวัจน์ครับ