พี่สอนน้อง... อย่าเริ่มโดยการก้าวกระโดด

 ปล. บันทึกนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัว อาจจะตรงกับความคิดเห็น หรือไม่ตรงกับความคิดเห็นของใคร... ซึ่งมิได้จงใจให้เกิดผลเสียหายใด ๆ ทั้งสิ้น..

จากความเดิมบทความที่แล้ว....

การเรียนรู้เริ่มขึ้น...  นิสิตคนนั้นยอมรับในตำราที่ผมยื่นให้...  ก็เป็นที่น่าพอใจที่เขาชอบมัน  นั่นหมายถึงความต้องใจที่จะศึกษาอย่างจริง ๆ  จัง ๆ 

แล้วการสอนน้องครั้งที่สองก็เริ่มขึ้น...  ผมไม่ได้แกล้ง…  เขามาขอโปรแกรมจากผม...  เพื่อไปลองใช้งาน  ผมก็จัดให้ตามเสนอ…

แต่...

ผมให้โปรแกรมเวอร์ชั่นเก่าไป...  ความสงสัยเกิดขึ้นกับเด็กคนนี้อีกครั้ง  เมื่อเขาเอาไปใช้ปรากฏว่าก็ต้องกลับมาหาผมอีครั้ง  พร้อมคำถาม... “พี่ครับ  ทำไมโปรแกรมที่พี่ใช้  กับที่ผมเอาไปลงมันไม่เหมือนกัน  ของพี่ดูง่ายกว่าของผมอีก” 

แน่นอน...  มันจะเหมือนกันได้อย่างไร  ผมก็ต้องตอบคำถามเหมือนเคย...

ก็ใช่...  มันเวอร์ชั่นเก่า...  เราเรียนรู้จากสิ่งเดิมก่อน  แล้วค่อยเรียนรู้สิ่งที่มันใหม่ขึ้นตามมา  ถ้าของเดิมทำได้  ของที่ใหม่กว่ามันจะยากตรงไหน...  ดีด้วยซ้ำไป...  ถ้าหากของเดิมมันไม่ดีตรงไหน  เราก็จะเห็นข้อผิดพลาดของมัน  แล้วตั้งคำถามกับมันดูว่า  ถ้า  ถ้า  และถ้า  จะเป็นอย่างไร...  บางครั้งสิ่งใหม่ ๆ  มันไม่มีคำถามให้คุณได้ตั้งโจทย์หรอก  เพราะเขาแก้ไขกันมาแล้ว...

อีกอย่าง...  ถ้าสมมติผมสอนในตัวโปรแกรมใหม่ ๆ  ไป  แล้วเกิดวันหนึ่งคุณดันไปเจอ  หรือต้องอยู่กับมัน  อยู่กับสิ่งเก่า ๆ  อยู่กับสิ่งหล้าหลัง...  “คุณจะแก้ปัญหาอย่างไร”

เรียนรู้ตามขั้นบันได...  อย่าขึ้นลิฟท์  “มันสบายเกินไป”  เมื่อก้าวขึ้นไปจุดสูงสุดเมื่อไหร่...  ก็อย่ายืนอยู่กับที่  เดินออกนอกลู่นอกทางซะบ้าง  มองหาทางเดินที่ไม่ใช่ทางเก่า  ลองดู...  อย่างน้อยก็มาอยู่จุดสูงสุดแล้วนี่...

บางครั้งสิ่งเก่า ๆ  ก็มีเรื่องมากมายให้เราเรียนรู้...  แต่ใช่ว่ามันจะมีประโยชน์ไปซะหมด  เราเลือกที่จะรับมัน  อันไหนเอาไปใช้ได้ก็หยิบเอามา  อันไหนใช้ไม่ได้ก็วางมันไว้ที่เดิม...  คนอื่นอาจเห็นค่ามันภายหลังก็ได้....