พี่สอนน้อง... อย่าถามว่าทำไม

ปล. บันทึกนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัว อาจจะตรงกับความคิดเห็น หรือไม่ตรงกับความคิดเห็นของใคร... ซึ่งมิได้จงใจให้เกิดผลเสียหายใด ๆ ทั้งสิ้น..

เป็นที่น่าแปลก...  หลายครั้งหลายคราวที่มีการบอกกล่าว  คนเรามักจะมองข้ามความสำคัญสิ่งที่หยิบยื่นให้อยู่ตรงหน้าเสมอ...

บางครั้ง...  บางสิ่งบางอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา  เราก็ไม่ควรมองข้ามไป  จากจุดใหญ่มันก็ต้องเกิดจุดเล็ก ๆ  ขึ้นมาก่อน  ถ้าเรายังไม่รู้จักจุดเล็กให้ดีพอ  เราจะไปรู้อะไรในเรื่องใหญ่ ๆ  เล่า...

มีอยู่ครั้งหนึ่ง...

มี...  เด็กนิสิตคนหนึ่งเข้ามาหาผม  และขอให้ผมช่วยสอนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ให้  แน่นอน...  เรื่องแบบนี้ผมไม่เคยหวงอยู่แล้วเรื่องการหาความรู้  (ถ้าผมทำได้)  ผมมองหน้าและตอบตกลง  พร้อมกับส่งเอกสารเล่มโตยื่นให้เขา...  พร้อมกับบอกว่า  “อ่ะนี่เอาไปอ่านก่อน”  แล้วผมก็ทำงานตามปกติของผม  เขารับหนังสือแล้วเดินออกไป

สักครู่ใหญ่...  น้องคนนั้นกลับมาพร้อมหนังสือเล่มเดิม  “พี่ครับ  สอนผมหน่อยไม่ได้เหรอ...  ผมไม่อยากอ่านหนังสือ”

“มันก็อยู่ในหนังสือแล้วนั่นไง  อ่านหรือยัง  ถ้ายังไม่อ่านก็ไปอ่านซะ  ทำไม่ได้ค่อยถาม”  นั่นเป็นคำตอบของผม  ผมไม่ได้ผิด...  อย่าลืมว่าคนเราถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้วมักจะไขว่ขว้าหาสิ่งนั้นก่อนเสมอ...  ในเมื่อผมหยิบยื่นความรู้ให้แล้วทำไมไม่ศึกษามันก่อน...  ในเมื่อความรู้มันมาจากพื้นฐาน  ผมหยิบยื่นพื้นฐานให้คุณแล้ว...  กลับกลายเป็นว่าคุณไม่ต้องการมัน...

และถ้า...  ครั้งต่อไป

ผม...  เริ่มสอนเขาสิ่งที่เขาต้องการได้ไปแล้ว  และเกิดปัญหาขึ้นมา  เขาจะเอาพื้นฐานอะไรมาแก้ไขปัญหาที่กองหยู่ตรงหน้า  ปฏิภาณไหวพริบนะหรือ  มันช่วยอะไรไม่ได้หรอก...  ก็เหมือนกับชาวนา...  ที่คิดจะทำนา  แต่ไม่รู้จักสายพันธุ์ข้าว  ไม่รู้จักวิธีปลูกข้าว...  แล้วจะได้ผลผลิตได้อย่างไร...  และนี่คือจุดหมายที่ผมยื่นหนังสือเล่มใหญ่ให้ไป...

(ผมต้องขยายความให้เขาฟังแล้วสินะ)  ผมไม่ได้แกล้ง...  แต่ผมอยากให้เขาลองศึกษาด้วยตัวเองดูก่อน  ถ้าเขาศึกษาแล้วเขาชอบ  เขาก็สามรถมาถามหาความรู้เพิ่มเติมได้...  แต่ถ้าอ่านแล้วไม่ชอบ  จะทำไปทำไม...  เสียเวลาเปล่า...  ทำในสิ่งที่ชอบดีกว่า  จะเรียนรู้ควรเริ่มพื้นฐานจากตัวเองก่อน... 

อีกอย่าง...  การอ่านหนังสือมันพักได้...  เหนื่อยก็พัก  หายเหนื่อยค่อยมาอ่านใหม่...  หรือใครเคยเรียนในชั้นเรียนในชั้นเรียน  พอตัวเองเริ่มเหนื่อยแล้วขอเวลาอาจารย์ไปพักเอาดื้อ ๆ  บ้าง.... 

ไม่มีใครใจร้าย...  หรอก  แต่ผู้รับจะเข้าใจ  และตอบโจทน์ในสิ่งที่ผู้ใหญ่หยิบยื่นให้ตรงหน้าหรือเปล่าเท่านั้นเอง...

เมื่อมีคนให้...  ก็รับไว้  อย่าถามว่าให้เพื่ออะไร...

[ดาดา]

จริง เห็นด้วย

คนเราต้องพึ่งตัวเองก่อนเสมอ  

[ผู้ชาย...(ป้ายเหลือง)]

สวัสดี...  คุณ 

ดาดา   ที่เข้ามาอ่านครับ...  พึ่งตัวเองก่อนมันดีอยู่แล้วแน่นอนครับ...  แต่เมื่อใด  ถ้าเราไม่เข้าใจอะไร  ก็สอบถามจากผู้ที่เขารู้มากกว่าเราได้  (อย่ามัวว่าจะเสียเกียรติครับ)  ไม่มีใครหวงหรอก  จริงไหมครับ... 

[จินตนา อิ่มรักษา]

โหย โดนมาก  อยากบอกว่า เห็นด้วย เห็นด้วย เห็นด้วย

ไม่อยากให้เด็กรุ่นใหม่ เป็นเหมือนลูกนก  ที่คอยอ้าปากรอให้แม่นกมาป้อนอาหาร

ตัวเองก็เจอบ่อย  ที่มาถามว่าจะทำอย่างนั้น อย่างนี้ จะเริ่มจากอะไร ตรงไหน ทำยังงัย

ทั้งๆ ที่ทุกวันนี้ มีอินเตอร์เน็ต เป็นแหล่งรวมของความรู้อันมากมาย  มากมายจนแทบไม่ต้องหาคำถามจากไหนอีกเลย

โดนใจค่ะ  โดนใจมากๆๆ คิดเหมือนกัน