วัวไทยใจไม่กล้าพอ

    ต้องขออภัยที่หลายวันมานี้ไม่ได้แวะเวียนเข้ามาในบล็อก เพราะกำลังยุ่งกับวัวตัวใหม่(สำหรับเรา) แต่เก่าสำหรับคนอื่นก็เป็นได้

     วัว2 แม่ลูกที่ได้มาใหม่ เป็นวัวแบบบ้าน ๆ ประมาณนี้ สีดำๆเม็ดมะขาม  น้องวิวเลยตั้งชื่อว่า เจ้ามะขาม ให้รู้แล้วรู้รอด

    เจ้าตัวแม่ยังขี้อาย ไม่กล้าเข้าไปเทียบรุ่นกับวัวพ่อครู แต่เจ้ามะขามตัวเล็กนั้นไม่ใช่ย่อยเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยกับสามพี่น้องซาฮิวาล เดินเลาะเล็มหญ้ากินรอบสวน

    แต่ก็มีเรื่องความเคยชินที่ทำให้ขำไม่ออกของเจ้าวัวแม่ลูกคู่นี้พอสมควร  คงเพราะด้วยเคยชินกับการเลี้ยงแบบผูกหลักให้เล็มกินหญ้าและกินฟางเป็นอาหารหลัก

    พอลงจากรถคุณทูลเท่านั้น เจ้ามะขามก็ตรงรี่เข้าไปกินฟางที่รางอาหารทันที ทั้งที่มีหญ้าเขียวขจีรออยู่ตรงหน้า

   เจ้าตัวแม่ก็ไม่น้อยหน้า พ่อบ้านคนเก่งอุตส่าห์พาไปผูกหลักตรงแปลงหญ้ากินนีสีม่วง  กะว่าจะให้วัวกินให้อ้วนภายในวันเดี่ยวซะงั้น แต่วัวไม่สนเดินวนไปมา สุดท้ายไปเล็มกินหญ้าแพรกสั้นกินหน้าตาเฉย

   เอาแล้วไหมหล่ะ ไม่เคยชินก็ไม่กินเฉยเลย  คนเลี้ยงมือใหม่จึงต้องสอบถามกับคุณลุงที่กำลังทำคอกวัวว่าจะทำไงดีครับ

   คุณลุงก็บอกว่าเป็นธรรมดาที่วัวกำลังตื่นที่ใหม่และไม่คุ้นกับการกินหญ้าต้นใหญ่ๆ ต้องผูกให้เล็มหญ้าในสวนสัก 2 - 3  วัน แล้วเกี่ยวหญ้าให้กินตอนเย็น  รับรองไม่กี่วัน วัวจะติดใจและขี้เกียจหากินเองเหมือนคนเรานี่แหละ

    ช่วงที่ให้วัวหากินเองอยู่นั้น คนเลี้ยงวัวมือใหม่ก็ไปเตรียมคอกให้วัวพัก คอกที่ให้วัวพักนี้ก็ขอยืมคอกวัวพ่อครูใช้ไปพลางๆ ก่อนเพราะคอกใหม่ยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี เพราะดินที่ถมไปยังไม่แน่นดี ถ้าให้วัวพักดินคงและไม่เป็นท่า

    เมื่อหาคอกพักได้ช่วยคราวก็ทำความสะอาดรางอาหาร รางน้ำ พร้อมทั้งเกี่ยวต้นตะไคร้หอมมาปูพื้นคอกไล่แมลงที่ไม่พึงประสงค์ทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นยุง เหลือบ ลิ้น ไล ให้ไปให้ไกลจากวัวเรา

   แต่ที่ขาดไม่ได้ต้องบอกแม่พระธรณีเจ้าที่เจ้าทางให้เรียบร้อยเพื่อท่านทั้งหลายจะได้ช่วยดูแลเป็นหูเป็นตาให้วัวอยู่สบายดีอ้วนหมีพีมัน เรื่องแบบนี้ไม่เชื่อไม่ได้ โบราณบอกไว้ "ไปลามาไหว้" ไม่ว่าคนหรือสัตว์ควรทำ...

   จากนั้นเตรียมอาหารให้พร้อม ก็หญ้ากินนีสีม่วงเจ้าเก่าเกี่ยวมาเกือบเต็มราง สุมไฟไล่แมลงด้วยต้นตะไคร้หอมข้างนอกเพื่อความมั่นใจอีกครั้งว่าแมลงห้ามรบกวน  แต่ก็ยังไม่วายรบกวนยืมเจ้าเครื่องดักแมลงไฮเทคของพ่อครูอีกเครื่องกันพลาด

    แต่วัวเจ้าก็เอาใจยากอยู่เหมือนเดิม มีหญ้าเต็มรางก็ยังเมินหน้า  สุดท้ายต้องล่อด้วยฟาง จึงยอมกินแบบซิม ๆ หญ้ากินนี่สีม่วงที่เกี่ยวให้จึงพร่องไปแค่นิดเดียว

   วีรกรรมเจ้ามะขามกับแม่ยังไม่หมด แต่ก็ไม่แรงจนแก้ไม่ได้ พรุ่งนี้มาพบกันใหม่