หน้าที่ลูก

ทุกคนเกิดมาต้องมีหน้าที่หลายอย่าง แต่หน้าที่ของลูกคือการดูแลแม่และพ่อ ความหวังของพ่อและแม่ทุกคนก็คงต้องการที่ในบั้นปลายชีวิตยามเจ็บไข้ได้ป่วยมีลูกดูแล ผมว่านะไม่มียาไหนไม่ว่าจะเป็นยานอกหรือยาไทยดีเท่ากับการที่ลูกได้ดูแลเมื่อเจ็บป่วย จากประสบการณ์ตรงที่ผมได้รับมา แม่ผมป่วยเป็นโรคไตเรื้อรัง ต้องฟอกเลือดอาทิตย์ละสองครั้ง ครั้งละพันห้าตกเดือนละหมื่นสอง พอดีผมเป็นพนักงานมหาวิทยาลัยไม่มีสวัสดิการเหมือนข้าราชการเขา ก็ต้องจ่ายเอง ตอนนี้ก็ย่างเข้าปีที่สี่แล้ว  ผมเป็นลูกคนเล็กในพี่น้องทั้งหมด 4 คน พี่สามคนมีครอบครัวหมด คงเหลือผมน้องเล็กสุดที่ยังไม่แต่งงาน (ไม่ได้ประกาศหาคู่นะครับ) ภาระคงตกอยู่ที่ผมที่ต้องดูแลแม่ แต่ผมขอตัดคำว่าภาระออกนะครับ เพราะผมคิดว่ามันคือหน้าที่เพราะคำว่าภาระเหมือนจะฝืนความรู้สึกที่จะกระทำ การฟอกเลือดและการทานยาก็เป็นวิธีการแพทย์ที่ใช้ในการรักษา แต่จากข้อมูลในผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังค่อนข้างเครียด ซึมเศร้า และคิดจะฆ่าตัวตาย แม่ผมก็คิดจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน   คนเราทุกคนก็คงรักแม่ทุกคนผมเชื่อนะ แต่การแสดงออกมากกว่าที่เราจะกล้าไหมที่เราจะแสดงว่าเรารักแม่ การแสดงออกก็คงมีได้หลายอย่าง ตอนเด็กเท่าที่จำได้ผมไม่เคยกอดแม่ ไม่เคยพูดว่ารักแม่ ไปโรงเรียนไม่เคยไหว้แม่ วันแม่ไม่เคยกราบแม่หรือซื้อดอกมะลิหรือของขวัญต่างๆให้แม่ แต่ผมก็รู้นะว่าผมรักแม่แต่ผมไม่กล้าแสดงออก มันอาจจะขึ้นกับวัฒนธรรมหรือประเพณีในสังคมที่เราอยู่หรือเปล่า  แต่ในขณะนี้ผมอายุเกิน 30 แล้ว กลับมากอดแม่ทุกวันถ้าผมกลับบ้าน พูดแต่สิ่งที่ดีๆๆ ให้กำลังใจแม่ให้อดทน อยากให้แม่อยู่กับลูกไปนานๆ  ผมทำงานอยู่เชียงใหม่กลับบ้านลำพูนทุกวันพุธ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ผมจะกลับตลอดถ้าไม่ติดธุระอะไรนะครับ ที่ผมต้องกลับบ้านวันพุธเพราะวันพฤหัสแม่ต้องไปฟอกเลือด ศุกร์ เสาร์อาทิตย์ เป็นวันหยุดและวันจันทร์ไปฟอกเลือดอีก ผมจะให้กำลังใจแม่ก่อนไปฟอกเลือดทุกครั้งให้แกอดทนต่อสู้ ถึงผมรู้ว่าโรคนี้ไม่มีทางรักษาให้หายแต่อยู่ได้ด้วยการฟอกเลือด  ทุกครั้งที่ผมกลับบ้านทันทีที่ผมเห็นหน้าแม่รู้สึกเศร้าหน้าแม่ค่อนข้างซีดแทบไม่มีเลือด สักพักผมพูดคุยทักทายสารทุกข์สุกดิบ แม่ทานข้าวเช้า กลางวัน เย็น กับอะไร มีใครเยี่ยมบ้าง (ผมลืมบอกว่าแม่ผมเขาเดินไม่ได้ แต่ไม่เป็นอัมพฤกษ์นะครับ แกไม่มีแรง)  ผมจะถามคำถามนี้ตลอดทุกครั้งที่กลับบ้าน  สักพักใบหน้าแม่ผมก็เริ่มมีสีเลือดแดง ดูมีชีวิตชีวา ขนาดยังไม่ทานยาอะไรเลยนะ ยาขนานเอกคือได้เห็นหน้าลูก  นอกจากนี้ผมจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปฝากแม่ทุกครั้งของที่แกชอบก็จะซื้อไปหลายๆ อย่างถ้าแกไม่ทานอันนี้ก็ควักอีกถุงมาให้แกทาน ทานอย่างละนิดก็ยังดี ส่วนใหญ่คนเป็นโรคไตจะทานอาหารได้น้อย ได้ทานนิดทานหน่อยก็จะดีลูกก็คงต้องรู้ว่าแม่ชอบอะไร เกลียดอะไร เพราะแม่เองเขาก็รู้ว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร หรือก็จะเอาตังค์ให้แม่ไว้เวลาผมไม่อยู่ให้แกซื้อของที่อยากทาน  ที่ผมเล่ามาทั้งหมดไม่ใช่อยากจะอวดตัวเอง แต่อยากจะเอาประสบการณ์ที่ผมประสบมาเล่าให้เพื่อนๆฟังว่า วันนี้คุณได้ดูแลพ่อและแม่ของคุณหรือยัง คนที่เลี้ยงเรามาจนประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ถ้าไม่มีท่านเราคงไม่มีวันนี้  อย่าคิดว่าเป็นภาระหรือหน้าที่แต่เป็นสิ่งที่ต้องทำมากกว่า ผมเชื่อว่าลูกทุกคนทำได้ถ้าคิดที่จะทำ

[Sasinand]

สวัสดีค่ะ

  คุณธรรมอันวิเศษ ของความเป็นมนุษย์ คือ ดวามกตัญญู รู้คุณค่ะ

   คุณ มีคุณธรรมข้อนี้ ขอชื่นชมค่ะ

[นาย สมพงษ์ ศรีบุรี]

ขอบคุณครับคุณ Sasinanda

กับคำชม ที่ผมเขียนคงไม่อยากจะอวดตัวเองว่าตัวเองดีนักดีหนา แต่หวังเพื่อต้องการที่จะให้ลูกทุกคนดูแลแม่และพ่อของตน เพราะเขาเหล่านั้นต้องการยาที่จะต่อชีวิตตนเองในบั้นปลาย...และไม่มียาไหนดีเท่ากับการที่ได้รับการดูแลจากลูก ผมเชื่ออย่างนั้นครับ

ขอบคุณอีกครั้งครับ

สมพงษ์

 

[Lek]

ความกตัญญูรู้คุณผู้บังเกิดเกล้าเป็นสิ่งที่ดี... แต่ละคนโชตดีแตกต่างกันไป..  การได้ตอบแทนบุญคุญพ่อแม่ ถือว่าเป็นโชคดีอย่างหนึ่ง ซึ่งน้อยคนนักจะมีโอกาสได้ตอบแทน ไม่ว่าจะด้วยภาระการงาน, ความสำนึกในบุญคุณ, ความรักความเมตตาซึ่งแต่ละคนก็จะแตกต่างกันไป..  หลายๆ คนไม่มีโอกาสดีดังเช่นที่เราได้กระทำ.. นั่นมิใช่เพราะว่าพ่อแม่เค้าแข็งแรง.. แต่อาจจะเป็นได้ว่าเค้ายังไม่เห็นคุณค่าของคนที่ให้กำเนิด.. (แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าเป็นคนเลว แล้วเราเป็นคนดีนะ.. แต่เราโชคดีต่างหากล่ะ...อิอิ)  ...

ดังนั้น เราก็เป็นคนโชคดีคนหนึ่งที่

1. เราโชตดี เพราะ...เรารู้จักสำนึกในบุญคุณผู้ให้กำเนิด

2. เราโชคดี เพราะ...เราเห็นคุณค่าความเป็นคน ซึ่งมีทั้งรัก ทั้งห่วงใย ทั้งความอาทรผู้ที่ตนรัก

 3. เราโชคดี เพราะ...เราได้ทำวันนี้ให้กับคนที่รักเรา (และคนที่เรารัก) ได้อย่างเต็มกำลัง และดีที่สุดแล้ว..เรามี (เราได้รับ)  ความภาคภูมิใจในตัวเราแล้ว (ในขณะที่คนอื่นๆ ยังไม่สามารถหาอะไรมาให้ภาคภูมิใจตนเองได้ดังเช่นเรา)

4. เราโชตดี เพราะ...การทำให้พ่อแม่มีความสุข ถือเป็นสิ่งสูงสุดอันประเสริฐของชีวิตลูกคนหนึ่งที่พึ่งกระทำ (ซึ่งลูกหลาย ๆ คน เลือกที่จะไม่ยอมทำ) 

5. เราโชตดี เพราะ.. เชื่อแน่ว่าเราจะไม่มานั่งเสียใจภายหลังหากพวกเค้าจากเราไป (ไม่เหมือนคนโชตร้ายคนอื่นๆ ที่ต้องเสียใจภายหลังจากที่เสียคนที่รักตนเองไปแล้ว.. ซึ่งอดีตไม่สามารถแก้ไขได้)

6. เราโชคดี เพราะ..กำลังใจเป็นสิ่งสวยงาม และเป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องการในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ การได้รับกำลังใจจากคนที่เรารัก ถือว่าเป็นยาขนานวิเศษที่ดีกว่ายาขนานใด ๆ ในโลก.. การที่เรามีโอกาสให้กำลังใจใครสักคน (โดยเฉพาะคนที่รักเรา) ถือว่าเรามีโชคดีมากๆๆๆๆจริงๆๆๆ....ฮ่ะฮ่ะฮ่าาาา 

ฯลฯ 

หากทุกคนทราบอย่างนี้แล้ว จงเร่งทำความดีตอบแทนผู้มีพระคุณเถิด แล้วคุณจะรู้ว่าสวรรค์บนดินนั้นมีจริง...

ขอให้ทำดีต่อไปนะ...สู้เขาไอ้มดแดง.. (เรื่องเดียวกันหรือเปล่าเนี่ย???) 

 

 

 

[นาย สมพงษ์ ศรีบุรี]

ถึงคุณเล็ก

คุณเขียนได้กินใจมากๆ ซึ้งสุดๆๆ เชื่อว่าข้อความของคุณจะเป็นสิ่งที่จูงใจลูกๆ ทุกคนหันมาดูแลพ่อแม่ของตน ถ้ามีโอกาสผมว่าควรจะทำนะครับ ทำตอนที่ท่านยังอยู่กับเรา

สมพงษ์

[กานดา รุณนะพงศา สายแก้ว]

ขอชื่นชมในความกตัญญูกตเวทีของคุณสมพงษ์ค่ะ  ขอเป็นกำลังใจในการดูแลแม่ให้ดีที่สุดค่ะ    คุณพ่อ คุณแม่เลี้ยงเรามานาน พระคุณนี้ยังไงก็ตอบแทนไม่หมด  คงไม่มีการตอบแทนบุญคุณอันไหนที่จะดีที่สุดเท่ากับที่เราทำดีต่อท่านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ค่ะ