งานวันเกิด..ยิ่งใหญ่..ใครคนนั้น
ฉลองกัน..ในกลุ่ม..ผู้ลุ่มหลง
หลงลาภยศ..สรรเสิญ..เพลินทะนง
วันเกิดส่ง..ชีพส้น..เร่งวันตาย
อีกมุมหนึ่ง..ซึ่งเหงา..น่าเศร้าแท้
หญิงแก่ๆ..นั่งหงอย..และคอยหา
โอ้วันนั้น..เป็นวัน..อันตราย
แม่คลอด..สายโลหิต..แทบปลิดชนฆ์
แม่เกิดลูก..เกือบคล้าย..วันตายแม่
เจ็บท้องแท้..เท่าไหร่..มิได้บ่น
กว่าอุ้มท้อง..กว่าจะคลอด..รอดเป็นคน
เติบโตจน..บัดนี้..นี่เพราะใคร
แม่เจ็บเจียน..ขาดใจ..ในวันนั้น
กลับเป็นวัน..ลูกฉลอง..กับผ่องใส
ได้ชีวิต..แล้วทำ..หลงระเริงใจ
ลืมผูให้..ชีวิต..อนิจจา
ไฉนจึง..เรียกว่า..วันเกิด
วันผู้ให้..กำเนิด..จะถูกกว่า
คำอวยพร..ที่เขียน..ควรเปลี่ยนมา
ให้มารดา..เป็นสุข..ถึงถูกแท้
เลิกจัดงาน..วันเกิด..กันเถอะนะ
ควรที่จะ..คุกเข่า..กราบเท้าแม่
ระลึกถึง..พระคุณ..อบอุ่นแท้
อย่ามัวแต่..จัดงาน..ประจานตน
"คนเราต่างมุ่งแต่จะไป.."ข้างหน้า"..
จนลืมไปว่า ชีวิตยังมีข้างใน"
ในตัวคนเรามีชีวิตจิตใจทุกคน อย่ามัวทำอะไรโดยไม่สนใจตนเอง
ไม่มีใครรักคนอื่นมากกว่าตัวเอง ใช่หรือเปล่าครับ
เป็นสิ่งที่ดีเพราะช่วยเตือนคนที่กำลังมีความสุขของตน เเตไม่นึกถึงคนที่ให้กำเนิด