การเขียนเรื่องราวชาวมราบรี ดูเหมือนเว้นวรรคไปบ้าง ไม่ได้ตอบเพื่อน ๆ ก็ขออภัย หาใช่ว่าจะไม่ได้ทำอะไร บ่อยครั้งอยากเขียน แต่หากต้องเขียนความจริงแล้วเป็นต้องขัดแย้งกัน นั้นเกรงว่าจะทำให้คนตั้งใจทำงานอ่อนล้า
ผมเชื่อว่า ทุกคนคงไม่จิตคิดมุ่งร้าย เพราะต่างต้องการทำงาน ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด ตามประสบการณ์ศึกษาอบรม สติปัญญา หรือตามพันธกิจที่ตนได้รับการมอบหมาย การทำงานที่เกี่ยวข้องกับคน เป็นต้องมีเรื่องอยู่บ้าง
การทำงานไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับชาวมราบรีหรือพี่น้องชาติพันธุ์ชนเผ่าได้ นั้น การสื่อสารสาธารณะนี้สำคัญ อยู่ที่เราจะสื่อสารหรือไม่ สื่อสารเมื่อไหร่ ในรูปแบบใด มีที่ห่วงใยคือทางราชการเมื่อเวลาทำงาน บ่อยครั้งเป็นลักษณะต่างคนต่างทำ เพราะงบประมาณออกไม่ตรงเวลากัน
ข้าราชการคนเล็กในที่ทำงานในท้องถิ่นห่างไกล ไม่มีทุนรอนมากมาย จะให้เอาแต่สำรองจ่ายคงไม่ไหว เพราะเสี่ยงมาก ไม่จำเป็นที่นี่ที่ไหน ๆ มักจะเป็นแบบที่กล่าวคืองบประมาณ จึงมักมีคำถาเสมอว่า งบราชการเหตุใดไม่บูรณาการเสียที
แลกเปลี่ยนด้วยครับ
สภาประชาชนตำบลถืมตอง เป็นองค์กรชุมชนที่เกิดขึ้นจากชุมชนที่เห็นปัญหาที่งบประมาณหลายหน่วยงานลงมาทำกิจกรรมกับชุมชน โดยไม่มีการบูรณาการกันต่างคนต่างทำ ชาวบ้านผู้ปฏิบัติไม่เป็นอันทำมาหากินได้แต่รายงานข้อมูลบ้าง อบรม จัดเวที ร้อยแปดพันเก้า จึงเห็นว่าต่อไปนี้งบอะไรที่จะมาลงที่ตำบลถืมตองต้องผ่านการเห็นชอบของสภาประชาชนก่อน จะได้ไม่ซ้ำซ้อนกัน
เป็นอีกหนึ่งแนวทางที่เกิดการบูรณาการใช่ไหมครับ