ห่างหายจากการบันทึกไปพักใหญ่ เนื่องด้วยเทคโนโลยีที่ใช้ไม่อำนวย ประกอบกับไม่ค่อยชอบไปนั่งร้านเน็ท เท่าที่ควร
ห่วงเวลาที่ผ่านมาได้เดินทางศึกษาดูงานหลายแห่ง อยู่เหมือนกัน
วันนี้ขอทยอย บันทึก เกี่ยวกับเหตุการณืที่ผ่านมา ขอเริ่มเรื่องที่เบาๆ ด้วย ป้ายๆนี้ ที่ทำให้ รอยยิ้ม เกิดที่มุมปาก เล็กๆ ภายหลังจากจิบ กาแฟถ้วยเล็ก ณ สวยนนายดำ ต.ทุ่งตะโก จ.ชุมพร เมื่อครั้งกลับ จากเดินทางไป ดูงาน ที่ไม้เรียงและชุมพรคาบาน่า ร่วมกับชมรมปัญญาชนมุสลิมชายแดนใต้ เมื่อ ก.ค. ที่ผ่านมา
นิสัยเด็กงอแงเล็กน้อย เลยอดนึกถึงพระเมตตามหาศาลของอัลลอฮฺและ พ่อแม่ มิได้ที่ส่งเสียเราจนมีวันนี้
ป้ายเล็กนี้ ทำให้อะไรต่อมิอะไร พรั่งพรูออกมา จากความคิดเรามากมาย
เลยนำเสนอ เผื่อว่าจะได้เป็นการกระตุ้น จินตนาการ หรือเรื่องราววใดๆ อันพึงมีแก่หลายๆท่าน
ไม่มีความเห็น