ครูผมถูกลวนลาม

วันที่ 26 มิถุนายน 2550 วันอังคารที่สดใสวันหนึ่งของที่นี่ ทำไมเหรอครับ

               

เมื่อคืนฝนตกหนักมาก หลังเที่ยงคืนฝนตกลงมาราวกลับว่าฟ้าจะถล่มทลาย ตกหนักขนาดที่สามารถปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาได้ ผมนอนฟังเสียงฝนกระทบหลังคาไม่ยักกะเพลินเหมือนทุกครั้ง ทั้งนี้เนื่องจากมันดึกแล้วน่ะสิ อีกทั้งข้างนอกก็มีคนมายืนคุยกันหนวกหูชะมัด ทำไมหนา ดึกป่านนี้แล้วไม่ยอมไปนอนกันเสีย พ่อแม่ส่งให้มาเรียนหนังสือมิใช่ดอกรึ

               เช้ามาอากาศภายนอกสดชื่นมาก (เสียดายนิดเดียวที่ยังง่วงมากอยู่) ผมนั่งรถบัสคันสายเดิมไปทำงาน ก็คือสาย 48 ซึ่งเป็นสายที่ผมให้รางวัลมารยาทงามให้คนขับรถสายนี้เสมอ ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกที่คิดแบบนี้ วันนี้ได้คุยกับคุณหมออินดรา จากอินโดนีเซีย ที่อยู่หอเดียวกัน เรารู้สึกเหมือนกันว่า คนขับรถประจำทางสายนี้สุภาพเป็นส่วนใหญ่หรือแทบจะทุกคนเลยกระมัง ทุกเช้าเขาจะยิ้มให้ผู้โดยสารที่เดินขึ้นมาบนรถ บางคนทักทาย good morning ด้วยซ้ำ ขับรถช้าๆ บางคนจะไม่ออกรถจนกว่าผู้โดยสารเดินไปถึงที่นั่ง รู้สึกดีจริงๆครับ

                วันนี้ช่วงเช้าผมทำงานในห้องยูโรพลศาสตร์ ได้มีโอกาสใส่สายสวนเพื่อตรวจการทำงานของกระเพาะปัสสาวะด้วย  และรู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์ที่สามารถช่วยให้งานของห้องนี้ในวันนี้ผ่านไปได้โดยง่ายและรวดเร็ว

                ห้องตรวจยูโรพลศาสตร์มีพยาบาลประจำอยู่ 1 คน คือป้าเตียว ป้าเตียวท่านทำงานคล่องมาก เพียงคนเดียวสามารถให้บริการตรวจทางยูโรพลศาสตร์ถึง 5-8 คนใน 3 ชั่วโมง เรียกว่างานล้นมือเลยทีเดียว ห้องนี้เป็นส่วนหนึ่งในการบริการแบบ one stop service ของคลินิกนี้ กล่าวคือ คนที่มาตรวจ จะได้รับการตรวจจากแพทย์ ได้รับการตรวจด้วยเครื่อง urodynamic ภายในวันเดียวเสร็จสรรพ ไม่ต้องเสียเวลานัด ไปๆมาๆ ดีครับ

                ตอนบ่ายโมงเป็นช่วงเวลาประชุมหน่วย การประชุมแบบครั้งนี้มีเดือนละ 1 ครั้ง โดยทุกคนต้องมาประชุม หมอ พยาบาล ผู้ช่วยที่คลินิก เจ้าหน้าที่สำนักงาน ทั้งนี้ก็เพื่อปรับความเข้าใจ วิเคราะห์ปัญหา วางแนวทางร่วมกัน ผมว่าดีเหมือนกัน เพราะคนที่ทำงานจะได้มีโอกาสคุยกัน ใครจะบ่นอะไรก็บ่นในช่วงนี้แหละ

                ก่อนประชุม ผมรีบไปปอกมะม่วงน้ำดอกไม้ที่หอบมาจากหาดใหญ่ เตรียมใส่จานไปให้ทุกคนกิน หลายคนทึ่งที่เห็นผมปอกเปลือกได้อย่างงาม จูดี้บอกผมว่า ให้ครูหาญกินมากๆ เพราะเมื่อใดก็ตามที่ท่านกินมะม่วง ท่านจะไม่สบายทุกครั้ง เอาเข้าไป

                ในวันนี้เองที่ผมสังเกตเห็นว่า ครูหาญผมมีอำนาจจริงๆ ไม่รู้ว่าหน่วยงานอื่นจะมีลักษณะหัวหน้าแบบนี้อีกหรือไม่ ท่านเรียกทุกคนที่มาช้า แม้กระทั่งครูลีก็ต้องรีบมา จากนั้นก็เริ่มตั้งแต่สาธยายปัญหาของคลินิกที่ผ่านมา โดยเฉพาะสัปดาห์ที่แล้วที่มีระเบิดเกิดขึ้นดังที่ได้เล่ามาก่อน ปัญหาที่มีคนลาหยุดมากจนกระทั่งเหลือผู้ชยเพียง 3 คน ในขณะที่มีหมอ 4 คน งานนี้พยาบาลโดนหนัก เพราะว่าไม่สามารถจัดการทรัพยากรบุคคลได้อย่างเหมาะสม ส่งผลให้คนไข้ต้องรอคิวนานเกินไป

                บรรยากาศดูเหมือนจะเครียด จนกระทั่งครูหาญเล่าถึงปัญหาที่ท่านประสพในคลินิก ก็คือเรื่องการถูกคนไข้ลวนลาม เรื่องมีอยู่ว่า คนไข้อายุ 55 ปีคนหนึ่งมาตรวจก่อนนัด ครูหาญเลยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็รำพึงว่า ตอนที่หมอตรวจเต้านมเธอไปเมื่อ 3 เดือนก่อน มันทำให้เธอนอนไม่หลับเพราะคิดถึงหมอตลอด เอาเข้าไปนั่น เธอเป็นแม่หม้าย เป็นหม้ายอยู่ 20 กว่าปีจึงแต่งงานใหม่กับหนุ่มอายุน้อยกว่า แต่เนื่องจากมีปัญหาเรื่องการหลั่งเร็วจึงเลิกรากันไป เมื่อครั้งที่มาตรวจกับครูหาญ ปรากฏว่าตอนตรวจเต้านมครูหาญตรวจแบบอย่างดี ดีจนเธอเคลิ้ม เอาเข้าไปนั่น พูดถึงตอนนี้ครูก็แก้มแดง บอกกับพวกเราในห้องประชุมว่า นี่อายุ 55 ปีแล้ว จะตรวจให้เคลิ้มได้อย่างไร ตอนนั้นท่านเกิดอาการอึ้งไปพักหนึ่งเลย จากจุดนี้ จึงต้องทำความเข้าใจกับพยาบาลและผู้ช่วยอีกครั้ง ถึงความจำเป็นในการมีบุคคลที่สามในการคนไข้ผู้หญิงเสมอ เป็นเหตุผลว่า ทำไมต้องมีผู้ช่วยให้เพียงพอในแต่ละวัน เมื่อมีการดึงผ้าม่าน ผู้ช่วยต้องอยู่ในผ้าม่านด้วยเสมอ นี่เป็นกฎ ใครๆก็รู้ แต่ช่วงหลังนี่ละเลยไปบ้าง ต้องระวังอย่างที่สุด ฮาเลยครับ

                หลังเลิกประชุม คุณผู้ช่วยอีก 2 คนมาบอกผมว่า กลับบ้านเมื่อไหร่ ครั้งหน้าเธอขอมะม่วงอีกครับ

                ตอนบ่ายผมลงตรวจที่คลินิก วันนี้สดชื่นครับ เพราะไม่มีความโกรธในคลินิก ผมสามารถจัดการคนไข้ได้อย่างลื่นไหลไม่ติดขัด คนไข้ที่เจอวันนี้ล้วนน่ารัก มีอยู่คนหนึ่ง ผมนัดตรวจอีกครั้ง 1 เดือนข้างหน้า เธอก็ขอเจอผมอีก ไม่อยากไปพบหมอคนอื่น (ไม่ใช่กรณีเดียวกับครูหาญหรอกนะครับ)