มาลัยธรรม

รวมคำกลอนสอนธรรม

คำอวยพร

ขอน้อมคุณพระไตรรัตน์เป็นฉัตรป้อง

ช่วยคุ้มครองปกปักษ์แลรักษา

มีความสุขสมถวิลดังจินดา

ปรารถนาอันชอบธรรมสำเร็จเทอญ 

พละห้า

จิตผ่องใสเมื่อคราศรัทธาเกิด

ความเพียรเชิดค้ำจุนอุดหนุนส่ง

สติระลึกยึดไว้อย่างมั่นคง

จิตดำรงตั้งมั่นเกิดเกิดปัญญาฯ 

หน้าที่

อันชาวนาทดน้ำจากลำเหมือง

ช่างศรเฟื่องเจนจัดดัดคันศร

ช่างไม้ใสไม้ไม่นิ่งนอน

บัณฑิตกร่อนกิเลสลึกมุ่งฝึกตนฯ

 มรณะสติ

น้อยหนอชีวิตนี้

หย่อนร้อยปีก็ต้องตาย

อมตะนั้นอย่าหมาย

ต้องวางวายเพราะชรา 

กลิ่นพิเศษ

อันกลิ่นจันท์กฤษณาที่ว่าหอม

ชวนดมดอมหอมตามลมพอชมชื่น

แต่กลิ่นของคนดีซิยั่งยืน

ระรวยรื่นอบอวลหอมทวนลมฯ 

ดับเวร

ไม่ว่ายุคไหนในโลกนี้

ดับเวรีด้วยเวรไม่เป็นผล

ดับโดยไม่ก่อเวรเป็นสุขล้น

เมธีชนกระทำประจำมาฯ 

กำลังใจ

จงอย่าได้แต่คอยนั่งน้อยจิต

จงอย่าคิดกังวลให้หม่นไหม้

เมื่อก้าวแรกเธอก้าวผิดพลาดไป

จงก้าวใหม่อีกสักคนเถิดคนดี 

ปลอบใจ

เมื่อดวงเดือนเคลื่อนผ่านจากม่านเมฆ

รจเรขโชติช่วงในห้วงหาว

แสงเงินยวงช่วงเด่นเข่นแสงดาว

สุกสกาวราวเก็จเพชรมณี

เฉกผิดพลาดฉลาดแก้ไม่แพ้พ่าย

คงสมหมายคลายหมองกลับผ่องศรี

พบแสงเงินแสงทองของชีวี

ดุจรัศมีโขติช่วงของดวงเดือนฯ 

ค่าของคำ

ดอกไม้งามสีสดใสแต่ไร้กลิ่น

ภุมรินที่ไหนจะใฝ่หา

เปรียบวาจาสุภาษิตลิขิตตรา

ก็ไร้ค่าหากไม่ใฝ่กระทำ

ดอกไม้งามสีสดสวยอวยกลิ่นหอม

ภมรพร้อมชมชิมจนอิ่มหนำ

เปรียบวาจาสุภาษิตลิขิตคำ

มีค่าล้ำหากหากเคร่งครัดปฏิบัติตามฯ 

แมลงและมาลี

อันภมรดอมดมชมบุบผา

ไม่บีฑามาลีทั้งสีกลิ่น

ให้ชอกช้ำคล้ำหมองต้องมลทิน

ลิ้มเพียงรสแล้วโผผินออกบินไป

พระมุนีเที่ยวไปในแดนบ้าน

รับเพียงทานรักษาศรัทธาไว้

ไม่รุกรานหาญหักให้หนักใจ

เพียงอาศัยพอเลี้ยงกายให้ดำรงฯ 

อยู่ที่ใจ

สิ่งทั้งหลายใจสำคัญเป็นมั่นเหมาะ     

ดีจำเพาะเพราะใจดีมีกุศล

เกิดจาดใจประสานบันดาลดล    

 แล้วส่งผลพูดหรือทำติดตามมา

หากใจร้ายหมายชัดถนัดแน่          

ต้องเที่ยงแท้พานพบสบทุกขา

เหมือนล้อเกวียนหมุนส่งคงเส้นวา           

ตามรอยโคลาพาแอกหนักไป

หากใจดีชี้ชัดถนัดแน่                          

ต้องเที่ยงแท้ประสบสุขสดใส

ประดุจเงาตามติดบพิตรไป                     

อยู่ที่ใจจะบันดานการกระทำ

ฉะนั้นควรฝึกใจเอาไว้เถิด                    

คอยชูเชิดใจไว้อย่าใฝ่ต่ำ

อย่าให้ความมิชอบเข้าครอบงำ                

จนถลำล้ำลึกเกินฝึกปรือ

ส่วนความดีนี้หน้าอย่าเหินห่าง                

หมั่นเพียรสร้างอย่าไถลทำไขสือ

ฝึกเป็นอยู่ด้วยธรรมให้ล่ำลือ                

ว่าเราคือคนดีศรีสังคม

รู้จักใช้คุณธรรมนำชีวิต                       

สิ่งชั่วผิดหลีกห่างอย่างสร้างสม

ใช้สติกรองกลั่นหมั่นอบรม         

 ฝืนใจข่มฝึกหัดเป็นอัตรา

เมื่อคุณงามความดีที่เพียรสร้าง               

แจ่มกระจ่างกลางใจอย่างใฝ่หา

จิตใจงามนำท่วงทีกิริยา                      

 งามสง่าชวนพิศเพราะจิตดี

การกระทำทุกอย่างจึงงามสม               

น่านิยมยิ่งนักสมศักดิ์ศรี

กิริยางดงามยามพาที                          

 ตรึงฤดีให้ลุ่มหลงเหมือนจงใจ

เมื่อจิตดีกายวจีต่างดีพร้อม                  

กายอ่อนน้อมคำอ่อนหวานที่ขานไข

ย่อมบ่งบอกลึกซึ้งถึงภายใน                  

ว่าเพราะใจได้ฝึกหัดอย่างจัดเจนฯ 

หนีไม่พ้น 

 หนีเข้าสู่หุบเขาก็ไม่พ้น                         

จะดั้นด้นกลางทะเลขึ้นเวหา 

 สถานที่หนีกรรมที่ทำมา                        

จะเสาะหาอย่างไรก็ไม่มี

 หนีเข้าสู่หุบเขาก็ไม่พ้น                         

จะดั้นด้นกลางทะเลขึ้นเวหา

สถานที่หนีตายทั่วโลกา                       

จะเสาะหาอย่างไรก็ไม่มี 

ง่ายนิดเดียว  

 เพราะหมายมั่นสำคัญตนมากจนหลง

อวดทะนงยกหูและชูหาง

คนนั้นตีคนนี้ด่าไม่ละวาง                   

 คนโน้นสร้างความเคืองขุ่นจนวุ่นวาย 

จึงเกิดเป็นจุดด่างกลางพื้นขาว            

 เป็นรอยร้าวฝังหทัยไม่จางหาย

ให้คับแค้นอาฆาตและมาดร้าย 

                

 หากคลี่คลายปล่อยวางไม่หมางใจฯ