ส่งใจ...ไปใต้

ถึงแม้ดิฉันจะอยู่ที่จังหวัดชุมพร แต่เมื่อเห็นความเดือนร้อนของพี่น้องทางใต้ที่ประสบอุทุกภย มาตลอด 2 สัปดาห์แล้ว ก็น่าเป็นห่วงว่าเขาจะกินอย่างไร  นอนอย่างไร  หรือแม้แต่อาหารการกินที่เราจะส่งไป ยังต้องเป็นอาหารกึ่งสำเร็จรูป เพราะไม่เช่นนั้นแล้วก็จะไม่สามารถทำกินได้เลยหรือแม้จะเก็บไว้ก็ไม่รู้จะเก็บในรูปไหน อย่าไปพูดถึงเลยว่าตู้เย็นก็ไม่มีไฟฟ้าจะให้ใช้   หาที่จะวางไว้เฉยๆยังไม่มีเลย    นั่นคือชีวิตของพี่น้องชาวใต้ของเรา... นี่ยังไม่พูดถึงภัยจากการทำร้ายกันเองนี่เนี่ย.แต่เรามักจะลืมไปเสมอว่านอกจากชีวิตคนแล้ว  สุนัข หมา แมว  โค  กระบือ จะอยู่อย่างไร  มันมีอะไรจะกินบ้างลองนึกดูสักนิด  ....นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เรา  สถานีพัฒนาอาหารสัตว์ชุมพร ได้เลงเห็นชีวิตของสัตว์พวกนี้ จึงได้ส่ง อาหารโค กระบือ ในรูปของหญ้าแห้งลงไปช่วยเหลือ หลาย 100 ตันแล้ว หรือแม้แต่สถานีอาหารสัตว์ ภาคอื่นๆ  อีสาน  เหนือ ก็หลั่งไหล ขนลงสู่ทางใต้กันเป็นคาราวาน  น่าอุ่นใจขึ้นบ้าง  แต่ก็อดห่วงไม่ได้  แต่เรื่องจำนวนที่ส่งลงไปเราไม่พูดถึงดีกว่า    แค่ส่งไปเพียงน้อยนิด ก็ถือว่าได้ช่วยเหลือกันแล้ว....จริงม๊ะ