นิ่ง สงบ....เราถึงจะคิดได้
......ถ้าเราไม่นิ่ง สงบและฟังอย่างลึกซึ้ง......
เราจะไม่ได้ยิน “ สรรพเสียง “...ที่คนอื่นพูดกับเรา
เพราะใจของเราจะพะวงอยู่กับสิ่งที่เราคิดว่ารู้แล้ว
...จนลืมที่จะฟัง ...ฟัง " เสียงที่เราไม่ได้ยิน "...
.............................................................
ฟังเสียงใบไม้....ดอกไม้...พลิ้วไหวในสายลม
คละเคล้า...เสียงพร่างพรมของสายฝน...
ร่วมกับเสียงกระซิบ...จาก “ หัวใจ “ ใครบางคน...
ที่ปะปน...มากับ “ สาส์น “ ที่สื่อมา...
..............................................................
เมื่อเราฟังความรักจึงส่งเสียง
ขอเราเพียง …. ฟังด้วยใจ
และเปิดอ้อมแขน...เพื่อโอบไว้
...แล้วปล่อยให้...” ความรัก “...ทักทายเรา.....
..............................................................
ความรักนั้นอบอุ่น สดใส...
เพียงแค่ใจเรา ...“ ศรัทธา “
ไม่ต้องตามไป...สุดขอบฟ้า...
ไม่ต้องเหลียวมองหา...
เพราะว่ารักนั้น...ไม่เคยไกล
..." ขอเพียงแค่เราเข้าใจ "...
เปิดอ้อมแขนโอบกอดไว้......
สัมผัสรัก...ด้วย “ หัวใจ “ ของเราเอง…
และเรียนรู้ที่จะฟัง…...ฟังด้วย " หัวใจ "...ของเราเอง
........................................................................
เมื่อ จ. 25 มิ.ย. 2550 @ 21:54 [303641]
http://gotoknow.org/blog/beautifulmemories/105550
คุณเบิร์ดครับ
ว่าจะไม่แล้วเชียว!!!
บะหมี่ชามนี้รสชาติจัดจ้าน เผ็ดได้ใจ ถูกใจกระผมมากครับ
ประเด็นที่คุณเบิร์ดได้เขียนในข้อเสนอแนะไว้แล้วนั้นน่าสนใจมากครับ
ผมขออนุญาตยกมาเป็นประเด็นๆก่อน และ จะขบคิดสักหน่อยก่อนจะมาเขียนต่อครับ
พื้นฐานความสำคัญของพระภิกษุต่อสังคมนั้นมีอยู่ว่า พระภิกษุเป็นการจำลองอุดมคติของพระพุทธศาสนา ออกมาในรูปของวิถีและบุคคล พระภิกษุและวิถีชีวิตของพระภิกษุเป็นประจักษ์พยานว่า ความเป็นอยู่ที่ไม่เห็นแก่ตัว ไม่สะสมวัตถุและเกียรติยศ ฯลฯ เป็นชีวิตที่ไม่เศร้าหมอง และเป็นชีวิตที่ " เป็นไปได้จริง " ในทางโลก
ชาติคือความหมายของรัฐที่เป็นองค์กร มีการครอบครอง ยึดถือ ซึ่งถือว่าไม่ใช่แก่นแท้ของพุทธศาสนาที่จุดหมายสูงสุดคือความอิสระทางจิตวิญญาณ หลุดพ้นจากการยึดมั่นถือมั่นทั้งปวง...เมื่อพุทธศาสนาสูงกว่าชาติหรือรัฐ...เหตุใดจึงเอาสิ่งที่อยู่เหนือกว่ามาอยู่ภายใต้สิ่งที่ต่ำกว่าเล่า ?
การเรียกร้องใดๆเมื่อกระทำตามช่องทางที่ควรกระทำอย่างครบถ้วนแล้ว ก็ควรรอดูผลของการเรียกร้องนั้น เพราะเมื่อกระทำในสิ่งที่ควรกระทำแล้ว ก็คงไม่มีสิ่งอื่นให้เราต้องกระทำอีก...การบังคับ กดดันเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตนต้องการ ถ้าคนทั่วไปทำก็ยังทำให้เกิดความระอา แล้วถ้าผู้ทำเป็นผู้ที่ " ดำรงศักดิ์แห่งตน " ที่ควรเป็นที่เคารพเล่า จะก่อให้เกิดความรู้สึกเช่นใด ?
จริงๆประเด็นเหล่านี้ สมบูรณ์ในการอธิบายและผมเพียงแต่อยากให้ อ่านและทำความเข้าใจให้มาก เพราะนี่คือ "ความจริง" ที่ควรอ่าน
ที่บอกว่า บะหมี่ชามนี่เผ็ดจริงๆ ไม่ได้เป็นเรื่องพูดกันเล่นๆเลย
ผมขอขอบคุณ และผมขอคารวะจากใจครับผม
จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร