ในช่วงที่อะไรๆเข้ามามากๆ(หมายถึงงานและไม่ใช่งาน) มันทำให้เราสับสน งงงัน ฉุกคิด อยู่ 3 ประเด็น นั่นคือ...

          1.แนวความคิดตัวเราเอง   บางครั้งก็มี  บางครั้งก็ไม่มี  เพราะเป็นงาน เป็นภารกิจ เป็นความรัก เป็นความชอบส่วนตัว  ส่วนใหญ่เราจะอยู่ในกรณีท้ายๆ เราทำงานกันไปเพื่ออะไรกัน?  ก็คงหนีไม่พ้น เรื่องการทำเพื่อ ตัวเอง ครอบครัว สังคม เพื่อน ประเทศชาติ เพื่อโลกอันเป็นที่รักของเราๆ  จะมีใครสักกี่คนได้ทำในสิ่งที่ตัวเองปรารถนาเป็นอย่างยิ่งได้ ใครหลายคนก็บอกว่าทุกอย่างอยู่ที่มือเรา จริงๆแล้วผมว่ามันไม่ใช่ หรืออาจจะใช่ก็เพียงหยิบมือเดียว คงไม่ได้ถึงขนาดเต็มกำมือ  เพราะปัจจัยที่เกี่ยวข้อง หรือ "ทุนทางทรัพยากร" ไม่เพียงพอ สำหรับที่จะนำไปใช้ให้เกิดมรรคผล ส่วนใหญ่แล้วจินตนาการมักจะใหญ่เกินกับสิ่งที่ทำเสมอ  แล้วเราจะจินตนาการอย่างไรให้อยู่กับเส้นความพอดีได้?

          2.กระบวนการทำงาน  เป็นไปตามเงื่อนไข วิสัยทัศน์ ทิศทางการพัฒนา "ของใครของมัน"  ออกแบบมาเพื่อให้เหมาะสมกับหน่วยงานหรือองค์กร ซึ่งก็คงเป็นเช่นนี้ปกติอยู่แล้ว เพียงแต่นำไปใช้แล้วแทนที่จะหนุนนำการพัฒนาร่วมกัน กลับโต้แย้งกรอบแนวคิดของคนอื่น(ที่คิดแตกต่าง)มากจนเกินไป เพราะว่าประสบการณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ต่างที่มา ต่างความคิด(แล้วก็ต่างกันทำเช่นเดิม)  มันไม่มีอะไรใหม่เลย เช่น กรณีการบริหารงานที่ยุคสมัยนี้อะไรๆก็จะ "เชิงรุก" กันไปหมด โดยแทบจะไม่พูดถึง "เชิงรับ" กันบ้างแล้ว ซึ่งผลของทั้งสองกระบวนการก็ไม่ได้ต่างอะไรเลยในเชิงเนื้อหาสาระ หนำซ้ำยังพลอยทำให้เชิงอื่นๆ ย่ำแย่ไปด้วย  จริงๆแล้วก็คงไม่เลวร้ายขนาดนั้น  ที่กล่าวเช่นนี้เพราะสังเกตจากจุดเริ่มต้น กับปลายทาง ของการดำเนินการ ความรู้สึกมันต่างกันเท่านั้น แรกๆก็ตื่นเต้น พอนานๆไปก็เริ่มชินชา คล้ายๆกับหนุ่มสาวที่แต่งงานกันใหม่ๆ และใช้ชีวิตร่วมกันจนเห็นไส้เห็นพุงกันหมด รู้ใจแล้ว ความน่าสนใจก็ลดน้อยลงเป็นธรรมดา

          3.คนทำงานร่วมกัน  มีสิ่งเดียวเท่านั้น คือ ความสัมพันธ์ระหว่างคนทำงาน คงต่อเนื่องจากประเด็นที่ผ่านมา แทนที่จะทำให้ความผูกพันกลมเกลียวไปเรื่อยๆ และจะทำให้มีความรู้สึกดีดี ไว้วางใจกัน แต่ทุกอย่างกลับพลิกผัน เพียงเพราะ "คำพูด"  โดยที่ยังไม่ดูที่ "เจตนา"  ความดีความงามทำมาแทบตาย เพียงเพราะพลาดครั้งเดียวก็ฆ่าเราได้ทั้งเป็น  งั้นคนเราไม่มีสิทธิ์พลาดเลยหรือเปล่า????