"สัตว์ทำร้ายคน" หรือ "คนทำร้ายสัตว์"(กันแน่)

"เด็ก" ก็คือเด็ก การเล่นและเรียนรู้จะมีอยู่ตลอดเวลา แม้ไม่มีผู้ใหญ่คอยให้คำแนะนำก็ตาม "สัตว์ป่า" ก็คือสัตว์ป่า สัญชาติญาณป่ายังคงมีอยู่ตลอดเวลา แม้คุณจะสอนให้มันรู้จักทานข้าวด้วยช้อนและส้อมก็ตาม

"ชนีมงกุฏกัดเด็กในวัดที่พิจิต" "เสือโคร่งกัดเด็กที่บ้านช้างอยุธยา"
     สองเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนหน้าและหลัง"วันสิ่งแวดล้อมโลก"เพียงไม่กี่วัน และนั่นก็เป็นที่มาของความขัดแย้งระหว่าง ผู้ปกครองกับวัด และ ผู้ปกครองกับบ้านช้าง ไม่(อยาก)รู้จริงๆว่าเหตุการณ์นี้จะลงเอยยังไง แต่อยากรู้ว่าเหตุกาณ์นี้ได้สะกิดต่อมสามัญสำนึกของใครบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าของบ้านช้างที่เลี้ยงเสือเอาใว้ให้นักท่องเที่ยวได้ถ่ายภาพได้ออกมาพูดว่า " ปกติเสือตัวนี้จะนิสัยดี แต่เด็กได้เล่นและแหย่จนเสือโกรธ ซึ่งเขาได้เตือนเด็กคนนี้หลายครั้งแล้ว ก็เลย...."
เฮ้อ...เวรกรรม ผมสงสารเสือตัวนั้นพอๆกับเด็กเลยทีเดียว
          จากการที่ชอบสังเกตุและศึกษาพฤติกรรมของสัตว์ป่าที่ถูกเลี้ยง(ของผมเอง) จะพบว่า เด็กมักจะถูกทำร้ายจากสัตว์เหล่านี้มากกว่าผู้ใหญ่ โดยเฉพาะสัตว์จำพวกลิง ค่าง ชนี (primates) ซึ่งผมคิดเอาเองว่าเหตุผลน่าจะมาจาก
- การเล่นของเด็กที่รู้เท่าไม่ถึงการ(ซึ่งนั่นคือธรรมชาติของเด็ก)ซึ่งอาจทำให้สัตว์นั้นเครียสได้
- การยิ้มและหัวเราะที่ยิงฟันของเด็กซึ่งดูเหมือนลักษณะอาการก้าวร้าวในธรรมชาติของสัตว์ บวกกับเด็กที่ตัวเล็กพอฟัดพอเหวี่ยง สัตว์จึงกล้าตัดสินใจทำร้าย(หรืออาจจะแค่ขู่ เพียงแต่ออกมาในรูปแบบของสัตว์ <instinct>)
     การนำสัตว์ป่ามาเลี้ยงจะทำให้พวกมันคุ้นเคยและไม่กลัวคน ซึ่งนั่นไม่ใช่ปกติวิสัยที่สัตว์ควรจะเป็นเลย พวกมันสมควรได้อยู่บ้านของมันเองมากกว่า และเป็นอยู่อย่างที่มันควรจะเป็น
     ชนีมงกุฏ เป็นสัตว์ป่าหายาก ที่พบอยู่ในป่าธรรมชาติเมืองไทยเฉพาะเขตรอยต่อกับลาว และพื้นที่อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่เท่านั้น หากินตามยอดไม้ใหญ่และสูง มีสายตาดีมาก มันมักจะกระโดดหนีเมื่อเห็นคนก่อนที่คนจะเห็นมันซะอีก ส่วนเสือโคร่งยิ่งแล้วใหญ่ เป็นสัตว์ขี้อาย(ไม่ชอบขี้หน้าคน)หากินลำพังเว้นแต่เสือแม่ลูกอ่อน(สัตว์ในตระกูลแมว<cat>ที่หากินและอยู่รวมกันเป็นฝูงมีแต่สิงโตเท่านั้น) มีพื้นที่หากินเฉพาะตัวและเป็นพื้นที่กว้างมาก บางตัวอาจมีพื้นที่หากินรัศมีเกือบๆยี่สิบกิโลเมตรเลยทีเดียว ตัวผู้และตัวเมียจะเจอกันก็เฉพาะในช่วงฤดูผสมพันธุ์เท่านั้นและเป็นช่วงเวลาสั้นๆ
          ดูข่าวทางทีวี แม้ทางผู้เป็นเจ้าของสัตว์นั้นจะออกมาแสดงความรับผิดชอบ แต่จากการให้สำภาษณ์มันออกมานัยว่า    เสือตัวนี้เชื่องมาก แต่เด็กซน แม้จะเตือนแล้วแต่ก็ยังไม่ฟัง เฮ้อ....
     ถ้าเด็กโง่ ก็ยังพอส่งไปโรงเรียนเพื่อขัดเกราได้บ้าง แต่ผู้ใหญ่โง่นี่ซิครับไม่รู้จะทำยังไง..................

เขียนใน GotoKnow โดย kareem
ใน Kareem

คำสำคัญ (Tags): #สัตว์ป่า สัญชาติญาณ ธรรมชาติ คน สันดาน ฝืนธรรมชาติ

หมายเลขบันทึก: 101332เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2007 00:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 20 มิถุนายน 2012 20:18 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (34)

bright lily

เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2007 10:27 น. ()

สัตว์เมื่อถูกขัง ก็มีความเครียดสะสมอยู่แล้วค่ะ
บางครั้งจึงก้าวร้าวเมื่อถูกกระตุ้น
เด็กเองก็ไร้เดียงสา
แต่ผู้ใหญ่ก็ควรระมัดระวังลูกหลานนะคะ
พี่เป็นคนหนึ่งที่รักสัตว์เลี้ยง แต่เมื่อไม่พร้อมจะเลี้ยง (เวลา/ สถานที่) ก็ไม่เอาดีกว่า หากจะต้องขังเค้า ให้เค้าเหงาอยู่ในบ้านค่ะ สัตว์ก็มีหัวใจนะคะ
โชคดีค่ะ

เบิร์ด

เขียนเมื่อ 7 มิถุนายน 2007 15:15 น. ()

สวัสดีค่ะคุณ Kareem

เบิร์ดมักรู้สึกว่าความงามของธรรมชาติเป็นสิ่งที่ไม่อาจครอบครองเป็นเจ้าของแต่ผู้เดียว เมื่อใดก็ตามที่เราครอบครองความงามนั้นจะหนีหายไปโดยสิ้นเชิง..

เบิร์ดจึงมักคิดว่าควรจะปล่อยทุกอย่างให้อยู่ตามธรรมชาติ สัตว์ป่าแต่ละชนิดล้วนมีที่ทางที่เหมาะสมเฉพาะตัวของมัน..เราจะครอบครองมันทำไม ?

ขอบคุณมากค่ะที่เขียนเรื่องนี้ให้ได้หยุดคิดกันอีกครั้ง

kareem