หกโมงเย็น...ไม่กล้ายืนตรง

วันนี้ผมรู้สึกแย่มากครับ เพราะได้เข้าร่วมประชุมเตรียมรายงานสรุปกิจกรรม "เรียนรู้คุณธรรม นำชีวิตพอเพียง ณ จังหวัดราชบุรี" ประชุมไประชุมมา ๑๘ นาฬิกาพอดี เพลงชาติก็บรรเลงตามที่วิทยุเปิดพอดี

ผมกับน้องฟิมล์ ผู้เข้าร่วมประชุมต่างก็หน้าตาเลิกลักใหญ่ ไม่แน่ใจว่าจะยืนตรงดีอะเป่า เพราะคนที่เขานั่งรอรถอยู่แถวๆ นั้นไม่มีใครลุกขึ้นยืนกันสักคน

เราก็เถียงกันพักนึง แล้วก็นั่งเฉยๆ จนเพลงบันเลงจบ ใช่ครับ น้องก็โวยใส่ผม ประมาณว่าไม่เป็นตัวอย่างที่ดีกับน้องๆ แต่มันเป็นจริงและมีเหตุผลมากครับ ผมก็เสียใจและต้องกลับมาทบทวนเลยว่า เราเองก็ละเลยจิตใจที่รักชาติไปมากทีเดียว หากแต่ว่าแม้กระผมจะไม่ได้ยืนตรง แต่ก็เคารพความาเป็นไทยอยู่ และผมกลับคิดว่า "การแสลนยืนตรงในสภาพสังคมที่เขานิ่งเฉยนั้น ไม่ใช่ต้นตอที่จะแก้ปัญหาความรักชาติได้ขนาดนั้น ผมว่าหากยืนสุ่มสี่สุ่มห้า เราก็คงทำให้เขาลำบากใจไม่น้อยเลยทีเดียว

ผมจึงตัดสินใจไม่ยืนตรงเคารพธงชาติในตอน ๖ โมงเย็นวันนั้นฮะ 

ขอบคุณครับ

 

[Little Jazz]

เคยคิดมานานแล้วค่ะ ว่าการแสดงออกถึงความรักชาติไม่ได้อยู่ที่การยืนตรงเคารพธงชาติเช้า-เย็น แต่มันอยู่ที่การกระทำและความสำนึกของเรามากกว่า ไม่มีดัชนีชี้วัดตัวไหนบอกได้เลยว่าคนที่ยืนตรงเคารพธงชาติจะเป็นคนที่รักและทำประโยชน์ให้ชาติ เพราะเชื่อว่ารักคือการให้ และรักต้องแสดงออกมาเป็นการกระทำ เพียงแต่ถ้าคนอื่นเขารู้สึกว่าอยากจะยืนเราก็ยืนด้วยเพื่อไม่ให้ใครต้องลำบากใจ แต่ถ้าไม่ยืนเราก็ไม่ยืนด้วย เขาก็จะได้มีเพื่อนค่ะ ไม่ขวางใครอยู่แล้ว แค่เรารู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ก็พอ