• ทุกคน ไม่ว่าจะเป็น “คุณเอื้อ”  “คุณอำนวย”   “คุณกิจ”   และ “คุณ” อื่นๆ ต้องขยัน    แต่อย่าขยันผิดทาง
• “คุณเอื้อ” ต้องอย่าขยันสั่ง    แต่ให้ขยันชม และให้กำลังใจ    แต่อย่าชมพร่ำเพรื่อ    ต้องเลือกชม    และชมอย่างจริงใจ ไม่ใช่โปรยยาหอม    ต้องขยันหาสิ่งที่จะชม    ต้องฝึก “จับภาพ”  หรือฝึกให้ตาคม/ตาแหลม เห็นความสำเร็จเล็กๆ (micro success) ที่จะนำไปสู่เป้าหมายหลักของหน่วยงาน    แล้วเอามาชื่นชม   โดยการกล่าวขวัญถึงในที่ต่างๆ    จะยิ่งดีถ้าให้โอกาสเจ้าของความสำเร็จเล็กๆ นั้นได้มีโอกาสนำเสนอวิธีทำงานที่นำไปสู่ความสำเร็จนั้นในที่ประชุมของหน่วยงาน    ยิ่งดีขึ้นไปอีกถ้าจัดเวที ลปรร. ระหว่างเจ้าของความสำเร็จเล็กๆ ทีละประเด็น   ให้เขารวมตัวจัดกันเอง    จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ขึ้นภายในหน่วยงาน
• ต่อจากนั้น “คุณเอื้อ” ต้องถามตัวเองต่อว่า จะไม่ทำอะไร / ทำอะไรต่อ   ในความเห็นของผม “คุณเอื้อ” ต้องเข้าไปรับเวรวิ่งผลัด รับไม้ต่อ ในการตีความยกระดับความรู้ปฏิบัติ และ “โยนลูกบอล” (ภาษาโตโยต้า) ต่อ
• “คุณกิจ” ต้องอย่าขยันบ่น   อย่าขยันชี้ไปที่คนอื่น   ให้ขยันชี้ตัวเอง    ถามว่าเราจะเริ่มทำอะไรดีๆ ให้แก่หน่วยงานเราบ้าง ถามว่าเรามีวิธีทำงานดีๆ อะไรบ้าง ที่จะ ลปรร. กับเพื่อนร่วมงาน    ถามว่าเราเห็นใครมีวิธีทำงานดีน่าชื่นชมที่เราจะเอาเป็นแบบอย่างเข้าไปขอเรียนรู้จากเขาได้บ้าง    เมื่อเรียนรู้ และปฏิบัติได้ผลดีด้วยตัวเองแล้ว    เราจะแสดงความชื่นชมเพื่อนร่วมงานคนนั้นได้อย่างไร
• ขยันถูกทางน้อยๆ แค่นี้ ที่ทำงานก็จะค่อยๆ เปลี่ยนมาเปี่ยมสุข   เลิกเป็นที่ทำงานอมทุกข์

ตอนที่ 1    ตอนที่ 2    ตอนที่ 3    ตอนที่ 4

ตอนที่ 5    ตอนที่ 6    ตอนที่ 7    ตอนที่ 8 

วิจารณ์ พานิช
๒๘ พค. ๔๙