บันทึกนี้เป็นบันทึกแรกในการเริ่มต้นปีที่ 2 กับการเป็น blogger ใน gotoknow แต่เป็นบันทึกที่ 85 ของผู้เขียนค่ะ รู้สึกเกร็ง ๆ มากกว่าการเขียนบันทึกแรกในปี 49 เสียอีกค่ะ
มี blogger ใหม่เกิดขึ้นมากมาย ก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างมากค่ะ blogger เก่าเราก็ไม่อยากให้ท่านเก็บไว้ให้ขึ้นสนิม blogger เก่า ยังมีดีอีกเยอะเหมือนกันค่ะ การหันหน้าไปสนใจแต่ blogger ใหม่ ๆ เป็นการให้กำลังใจซึ่งกันและกัน blogger เก่าอย่าเสียใจ เรายังเก็บเรื่องราวที่เราเขียนเหล่านั้น มาเตือนตนและมาให้คนอื่น ๆ ได้เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ต่อ ๆ ไปได้เสมอค่ะ
ในการเขียนบันทึกมีเพื่อนกัลยาณมิตรหลาย ๆ ท่านที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้มากมาย มีหลายท่านบอกว่า รออ่านบันทึกดี ๆ จากคุณอ้ออยู่
คำที่บอกว่า รออ่านบันทึกดี ๆ จากคุณอ้อ ทำให้ดิฉันนำกลับไปทบทวนตนเองในวันหยุดที่ผ่านมา 1 ปีที่เขียนบันทึกมา บอกอะไรเราได้ว่า
1 ปีกับการเขียนบันทึกนั้น เป็นอดีต แต่ อดีต..คือศักยภาพของวันวาน ปัจจุบัน...คือศักยภาพของวันนี้ อนาคต..คือสะพานแห่งศักยภาพของอดีต ปัจจุบัน
เราจึงอย่าหลงทางเป็นเชลยของอดีต จงเป็นผู้เขียนบันทึกวันนี้ที่อยู่ในกำมือของเราเอง โดยการพัฒนา และขยายกรอบศักยภาพค่ะ
การวัดความสำเร็จในการเขียนblog อยู่ที่จุดใด
เขียนบันทึกได้มากกว่า..น้อยกว่า
มีคนอ่านบันทึกมากกว่า...น้อยกว่า
มีคนแลกเปลี่ยนเรียนรู้มากกว่า..น้อยกว่า
หรือที่รางวัลสุดคะนึง
หรือท่านเห็นเป็นเช่นไร
เห็นด้วยครับ...
ความสำเร็จของการเขียนบันทึกคือความสุขที่ได้เขียนครับ...
การเขียนคือการถ่ายทอดความคิด ความรู้สึกของผู้เขียนผ่านตัวอักษร...
ผมว่าอย่าโฟกัสที่จำนวนคนอ่านหรือคนคอมเมนต์หรือรางวัลใด ๆ ...
โฟกัสที่ความสุขที่เราได้เขียนดีกว่าครับ...
ขอบคุณครับ...
อ้อ - สุชานาถ ......
เข้ามาเยี่ยม...
ยังค้นหาไม่เจอว่า ความสำเร็จของการเขียนบล็อก และอ่านบล็อกอยู่ที่จุดใด...
อันที่จริง การเขียนบล็อกและอ่านบล็อกเป็นเพียงเครื่องเล่นของจิตเท่านั้น....
ไร้บล็อก ไร้เน็ต ไร้คอมฯ ก็อาจดูโทรทัศน์ อ่านหนังสือ...
เบื่อโทรทัศน์หรือหนังสือ ก็สวดมนต์ นั่งสมาธิ หรือเดินเล่น ...
ไม่อยากอยู่คนเดียว ก็หาคนที่ถูกอัธยาศัยคุย...
ทุกอย่างเป็นเพียงเครื่องเล่นของจิตเท่านั้น...
ดังนั้น ความสำเร็จของการเขียนบล็อก ก็คือความสามารถสนองตอบในฐานะเป็นเครื่องเล่นของจิตได้ ...
เมื่อพิจารณาดูจริงๆ แล้ว ก็อาจไม่ได้แตกต่างจากกิจกรรมอื่นๆ ...
ที่แตกต่างกันก็เพียงแต่ เราให้คุณค่าว่าเป็นอย่างนั้น อย่างนั้น... เท่านั้น
เจริญพร
สวัสดีค่ะคุณอ้อ
เห็นด้วยครับ เพราะเราทำอะไรแล้วต้องการให้มีความสุข สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่เราดิ้นรนทำกันอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอครับ แล้วตอนนี้ได้ทำสิ่งนั้นแล้ว ผมว่ามันสุดยอดเลยครับ
ขอบคุณครับ
ความสุข จากการที่มีเพื่อน........
เพื่อนที่คุยกันได้สนุก ถูกใจ ........
สวัสดีค่ะ คุณน้องอ้อ
ผมเขียนสรุปประเด็นการแลกเปลี่ยนนี้ไว้ที่บันทึก ความสำเร็จของการเขียน Blog วัดกันด้วยอะไร?
สวัสดีค่ะคุณ
มาเยี่ยม...
ชอบใจคำกล่าวนี้ครับ...
อดีต..คือศักยภาพของวันวาน ปัจจุบัน...คือศักยภาพของวันนี้ อนาคต..คือสะพานแห่งศักยภาพของอดีต ปัจจุบัน
การวัดความสำเร็จของการเขียน blog และการเข้าไปอ่านblog
อยู่ที่ความพอใจที่ได้บันทึกอิสระจากใจตน ที่คิดออกมาดัง ๆๆ ฮา ๆ เอิก ๆ