เรื่องก็มีอยู่ว่า มีผู้ป่วยรายหนึ่งจะไป ward 3จ แต่หลงมาที่ภาควิชาวิสัญญีฯ (ชั้น 3 เหมือนกันแต่คนละตึก) ก็สอบถามเจ้าหน้าที่ (เด็กใหม่) ว่าจะไปทางไหน เด็กใหม่ก็ชี้ไปทาง 3ฉ
เมื่อเวลาผ่านไป เด็กก็นึกได้ว่าชี้ผิดทาง ก็มาถามผมว่า“อาจารย์ขา หนูจะทำยังไงดี หนูบอกทางคนไข้ผิด หนูจะบาปไม๊นี่”
“คนไข้ไปหรือยังละ”
“ไปนานแล้วค่ะ”
ผมได้แต่หวังว่าผู้ป่วยคนนั้นคงจะหาทางไป 3จ ได้ถูก ที่ผ่านมาถือเป็นกรรมของผู้ป่วยก็แล้วกันนะนิทานเก่าแก่ ของท่านอาจารย์หมอเนอ คือ ศาสตราจารย์ นายแพทย์ เสนอ อินทรสุขศรี น่าเล่าต่อครับ
เหตุเกิด ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่มีแม่น้ำเจ้าพระยาขวางกั้น
คุณยายไปรอตรวจจากหมอใหญ่ คือ อาจารย์หมอเสนอ
ด้วยคำบอกที่ กระชับ รัดกุม "คุณยายขา ไปรอ คุณที่ฟากกะโน้น นะ คะ เดี๋ยว อาจารย์ จะไปรอตรวจให้"
คุณยายน่ารักมากครับ
ไปนั่งรออาจารย์ที่ฟากโน้นจริงๆ ต้องนั่งเรือข้ามไปครับ
ตกเย็น อาจารย์หมอเสนอ ท่านข้ามฟากด้วยเรือ ไปเจอคุณยาย คุณยายท่านปลี่เข้ามาทัก
"คุณหมอขา ยายมารออาจารย์หมอ ตามที่คุณพยาบาลท่านบอกให้ข้ามฟากมารอตั้งแต่เช้า หิวก็หิว ร้อนก็ร้อน ทำไมอาจารย์หมอเพิ่งมาละค๊ะ"
ตะแล้มๆๆๆๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....????
ถึงจะเป็นเรื่องเก่า แต่ทำให้ผมนึกถึงอดีตสมัยเรียนอยู่ศิริราชได้เป็นอย่างดี ขอบคุณครับ
ยิ้มๆ...(^______________^)
แอบมานั่งฟัง...ท่านผู้ทรงภูมิเล่าถึงความหลังคะ
...
เข้ามาอ่านสามรอบ...และเก็บตวงอารมณ์ขันๆ ไปเยอะแล้วคะ
ขอบคุณคะ
กะปุ๋ม
พูดสั้นๆ แต่ไม่ได้ใจความ
ก็เอาหมึกสดไปย่างซิคะ...แต่ให้แม่บ้านคนนั้นย่างให้ก็แล้วกันค่ะ...ถ้าทางจะอร่อย...
ตักบาตรเช้า