ในอีกหนึ่งของปัญหาการจัดการความรู้ ก็คือคนที่ไม่ทราบว่าตัวเองรู้อะไรบ้าง

ประสบการณ์นี้มาจากตอนที่ผมไปรวบรวมภูมิปัญญาพื้นบ้านในการจัดการทรัพยากรน้ำในภาคอีสาน  ผมต้องใช้เวลาอธิบายอยู่ตั้งนานกว่าจะได้ชุดความรู้ในแต่ละเรื่อง แต่ละประเด็นออกมา

สาเหตุใหญ่ก็คือเกษตรกรในท้องถิ่นทั่วไปมักใช้ความรู้แบบเป็นธรรมชาติและอัตโนมัติ โดยไม่คิดว่าเป็นความรู้  สิ่งนี้เป็นปัญหาสำคัญในการทำงานวิจัยในระดับชุมชน อันเนื่องมาจากภาคีวิจัยในระดับชุมชนจะคิดว่าความรู้ต้องมาจากนักวิชาการ จะทำอะไรก็กลัวผิดพลาด ไม่กล้าคิด ไม่กล้าตัดสินใจ ทั้งๆที่ปกติตัวเองก็รู้และทำได้อยู่แล้ว

ดังนั้นแนวทางในการพัฒนาที่สำคัญก็คือ จะทำอย่างไรให้คนที่รู้ รู้ว่าตัวเองรู้อะไรบ้าง การชี้นำมากเกินไปก็อาจเป็นข้อเสียคิดต่อไม่ได้ ไม่ชี้นำเลยก็คิดไม่ออก ทางสายกลางในการจัดการความรู้เรื่องนี้หายากเหมือนกันครับ แล้วแต่บรรยากาศ  กลุ่มคน และสถานที่ครับ 

ใครมีประสบการณ์ด้านนี้ขอแลกเปลี่ยนหน่อยนะตรับ