คุณคือญาติของผม.....เป็นคำพูดของผู้ชาย  คนหนึ่ง  ที่พูดกับคนที่ไม่ใช่ญาติ   ที่สวนป่า  ครูบาสุทธินันท์  อำเภอสตึก  จังหวัดบุรีรัมย์ 

ครูอ้อยเขียนมาเพียงเท่านี้  ท่านผู้อ่านก็ต้องรู้แล้วว่า....ครูอ้อยกำลังเกริ่นถึงใคร...ท่านผู้นั้นคือ....ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์   

ครูอ้อยรู้จักมักคุ้นกับท่าน  ในเวที GotoKnow นี้ล่ะค่ะ  พูดคุยกันในบันทึก  ตั้งแต่เช้ามืด  ครูอ้อยจำไม่ได้ว่า...เมื่อไร  เดือนอะไร   แต่จำได้ว่า...ปีที่แล้ว  

ครูอ้อยชอบอ่านบันทึกของท่าน...บอกตามตรงว่า.....มันดี  

ท่านเขียนบันทึกได้โดนใจครูอ้อยหลายครั้ง   ครูอ้อยอยากเป็นนักเขียนแบบท่าน   ที่ไม่มีกรอบครอบงำความคิดไว้  

ครูอ้อยเริ่มผูกพันกับท่าน  เมื่อได้มีโอกาสไปเฮฮาศาสตร์ 2 ครั้ง  ครั้งแรก...ด้วยใจอยากจะไป   และครั้งที่ 2 ด้วยตั้งใจไป   ครูบาสุทธินันท์  ...ให้เกียรติกับครูอ้อยมาก  ครั้งแรกท่านออกมาต้อนรับครูอ้อยที่หน้าประตูบ้าน   ครูอ้อยรู้สึกได้ว่า...ผู้ชายคนนี้เป็นคนใจดี  จริงจัง  ขยันขันแข็ง 

วัยของครูอ้อยกับท่านไม่ห่างกันเท่าไรนัก  ซึ่งท่าน blogger  ท่านอื่นๆอาจจะเรียกท่านว่า....พ่อครู  

แต่ครูอ้อย..รักท่าน..เหมือน...พี่ชาย   เพราะครูอ้อย..ไม่มีพี่ชาย   อยากจะบอกผ่านทางบันทึกแห่งนี้ว่า...ครูอ้อยจะเรียกท่านว่า...พี่ชาย  ที่ครูอ้อยไม่เคยมี..นี่ล่ะ  จะมีอะไรไหมล่ะ  

ครูอ้อยรักและเป็นห่วงท่าน  เพราะรู้มาว่า  ท่านป่วย   และป่วยมากด้วย 

มีอะไรที่น้องสาวคนนี้จะช่วยได้  ก็ได้แต่คิดถึง  บอกกล่าวให้กินยา  ระวังรักษาสุขภาพ   และเชื่อเรื่อง...แก้เคล็ด  ไม่ใช่ขัดยอก  

แต่ครูอ้อยก็คิดถึงท่านมากในวันนี้  เมื่อ  ขับรถกลับบ้าน  ตั้งใจว่า...มาถึงบ้านก็จะเขียนบันทึกฉบับนี้เลย...อะไรมาดลใจให้ครูอ้อยเขียน...

คำตอบที่ออกจากใจก็คือ....เพราะความรักและคิดถึง..นั่นเอง...

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ...พี่ชาย