ความเข้มแข็งของสถาบันครอบครัว
วันนี้ทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติมาก เป็นวันที่ผู้ป่วยหมดก่อน 16.30 เป็นวันแรกของเดือน
จากการทำงาน3 วันที่ผ่านมา ได้สัมผัสกับภาพของผู้สูงอายุหลายท่านที่มาตรวจรักษาที่รพ โดยมีลูกสาวหรือลูกชายเป็นคนพามา มีความสนใจในรายละเอียดของความผูกพัน ความรักที่มีต่อกันมาก เพราะว่าการที่ลูกพามารพ ทั้งที่พ่อแม่นั้นอายุมาก เดินลำบากต้องนั่งรถเข็น ภาพที่ลูกต้องประคับประคองพ่อแม่ ภาพที่ลูกต้องสื่อสารความไม่สบายต่างๆให้แพทย์ฟัง ทำให้เกิดความรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่รู้สึกยินดี ดีใจและชื่นชมในความรักและห่วงใยที่เกิดขึ้น เพราะว่าภายใต้สภาวะสังคมที่แปรเปลี่ยนไป ยังมีผู้สูงอายุอีกมากมายที่ไม่ได้รับการดูแลและต้องถูกทอดทิ้ง หรือการดูแลไม่ดีพอ ไม่เหมาะสม ทำให้เกิดปัญหาและผลกระทบด้านสังคม สุขภาวะ ต่างๆมาก
จากการสอบถามหลายๆกรณีก็ล้วนต่างบอกว่าครอบครัวนี้ทุกคนช่วยกันดูแล บางครอบครัวก็รับผิดชอบดูแลคนเดียว สีหน้าที่แสดงออกล้วนบอกว่าเขาเหล่านั้นมีความสุขที่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ยามแก่เฒ่า และทุกครั้งที่สนทนาก็ได้ให้กำลังใจกับทุกๆคน และขออนุโมทนาในความดีที่ท่านทั้งหลายกระทำ ซึ่งถือเป็นความดีงามอันยิ่งใหญ่อย่างหนึ่ง
ย้อนกลับมามองที่ตัวเราเอง แล้วตั้งคำถามเสมองว่าเราเป็นลูกที่ดีพอหรือยัง เราได้ดูแลหรือเสียสละเพื่อตอบแทนผู้ให้กำเนิดเราได้ดีแล้วเพียงใด .....
ความเห็น (3)
ผมอ่านแล้วคิดตาม ผมชื่นใจมากเลยครับ...ผมคิดว่าพ่อแม่คงมีความสุข ความอิ่มใจมากเมื่อลูกหลานดูแล และมอบความรักให้กันและกัน
....
แต่อีกด้านหนึ่ง มีจำนวนไม่น้อยที่ ผู้สูงอายุ ที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว ไม่มีลูฏหลานดูแล คนเหล่านั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่....เขาจะมีกำลังใจต่อสู้หรือไม่
....
มีโทรทัศน์ช่องหนึ่งรายงานว่า อีก สิบยี่สิบปี ผู้สูงอายุ จะเป็นภัย "คุกคาม" ผมรู้สึกตกใจกับศัพท์แบบนี้ ผมลองคิดดูว่า ผู้สูงอายุจะเป็นภัยคุกคามอย่างไร? อีกไม่นานทุกคนก็จะเป็นภัยคุกคามอย่างนั้นหรือ... สิ่งที่น่าจะเป็นภัยคุกคาม คือ ศีลธรรมที่เสื่อมถอย การทอดทิ้งบุพการี ใช่หรือเปล่า... เป็นปรากฏการณ์ที่เป็น ภัยคุกคาม
วันนี้...ผมก็ยัง "ตกใจ" กับศัพท์แบบนี้อยู่
เข้ามาตามลิงค์ของคุณจตุพรค่ะ ขอบคุณกับภาพที่นำเสนอค่ะ
เห็นด้วยกับคุณจตุพรค่ะ ภาษาที่กีดกันวัยอย่างร้ายกาจมาก และอาจทำให้คนที่กำลังจะเข้าสู่วัยสูงอายุหวั่นไหวกับสิ่งที่จะต้องเผชิญด้วย
เอาคำของการไปสัมภาษณ์คนใกล้สูงวัยคนหนึ่งมาฝากค่ะ "บ่าฮู้ว่าเฮาเฒ่าแล้วเป๋นจะใด เปิ้น(แม่)ยังมีเฮาดูแล แต่ต๋อนเฮาลอ เฮาจะไปอยู่ไหนดี หลานเฮามันจะต้องบ่าเลี้ยงแน่ๆ กึ๊ดแล้วปวดหัว ...บางทีเห็นคนเฒ่ามากันเอง จูงมือกันมาตะอั้น บางทีก่อมาคนเดียว บางทีเจ้าหน้าที่บอกหื้อรอไปตรวจบ่ายสอง เปิ้นก่อนั่งร้อ รอ ข้าวก่อบ่าไปกิ๋น บ่ากล้าไปไหน เปิ้นมาคนเดียว อะหยังก่อดีห่วงเอี๊ยะ เฮาจะเป๋นจะอั้นก่อ"
ในฐานะของผู้ให้บริการสุขภาพ โปรดพิจารณาด้วยเถอะค่ะ