จากบันทึกคุณแป้น ได้บันทึกไว้เมื่อ 27 กค.49 โดนใจดิฉันมาก จากบันทึกยกมาสั้นๆ (ฉบับเต็มอยู่นี่ค่ะ   เมื่อฉันเจอทางตัน ) 

คู่สนทนา  "ทำไมต้องเขียน Blog" "Blog เป็นคลังความรู้ตรงไหน"  แป้น "พี่ลองเข้าไปอ่าน Blog ดูบ้างรึยังแล้วบอกแป้นได้ป่าวว่า blog คืออะไร"  
คู่สนทนา "รู้และอ่านแล้วอ่านของคนดังซะด้วย ไม่เห็นว่ามันจะเป็นคลังความรู้ตรงไหน" 
ความเห็นคุณแป้น
"เค้ามองว่า KM เป็นเรื่องใหม่ การเขียน Blog เป็นเหมือนการต้องทำงานเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งขึ้น"
"แสดงว่า เค้ายังไม่เข้าใจว่าkm คืออะไร"
ความรู้สึกคุณแป้น.....สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้แป้นรู้สึกแย่เพราะตัวเองทำงานด้านนี้ พยายามพัฒนาให้คนในมหาวิทยาลัยเข้าใจเรื่อง km แต่ลืมคนใกล้ตัว

ในระยะแรกของที่เขียนblog เจอเหมือนกันว่า เอ้!แล้วเราจะเขียนตอนไหนเขียนอะไร  แต่ตอนนี้ผ่านระยะนั้นไปได้แล้วทั้งที่งานก็มิได้น้อยไปกว่าเดิม  และก็เขียนสิ่งที่เป็นตัวตนของตนเองประสบการณ์ของตนเอง
สิ่งที่อยากบอกคุณแป้นและคนอื่นๆที่อาจเจอคำถามในลักษณะเดียวกันคือ
สิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตของพี่ คือ "การให้คนอื่นมาคิดเหมือนเรา"
สิ่งที่พี่เป็นความภูมิใจของพี่ทุกๆวันคือ "การได้เข้าถึงหน้าที่ของตนได้อย่างหมดใจ"
สิ่งที่คอยเตือนพี่อยู่เสมอคือ "อย่าทำเพราะคนอื่นเขาทำกันจงทำจากใจตนเอง" 
มุมมองของเพื่อนรุ่นพี่ ที่คุณแป้นนำมาเสนอในบันทึกข้างต้นนั้น เป็นประโยชน์มากค่ะเพื่อการพัฒนางานที่เรารับผิดชอบ เป็นแบบฝึกหัดสำหรับฝึกฝนการยอมรับความเห็นที่ต่าง คนใกล้ตัวคือคนสำคัญที่เราต้องชวนกันจัดการความรู้