"เราเจอกันครั้งแรก...นานกี่เดือนแล้วคะพี่ปุ๊"

เป็นคำถามที่ข้าพเจ้าเอื้อนเอ่ยถามพี่ปุ๊...ในตอนเย็นหลังจากเราเสร็จสิ้นกระบวนการเรียนรู้ R2R

พี่ปุ๊... และพี่เพ็ญยิ้มรับในคำถามของข้าพเจ้า แต่...ไม่ได้ตอบอะไรออกมา

"ที่สุดแล้ว...วันนี้ก็สำเร็จ"... "และแล้ว R2R ลืออำนาจก็เกิดขึ้นอย่างเปี่ยมสุข"

แล้วเราสามคนก็เดินอ้อยอิ่งตามกันมาที่รถคันเล็กของข้าพเจ้า

พร้อมการร่ำลาอันอบอุ่น ได้สวมกอดคุณหมอหนิง ผอ.รพ.ลืออำนาจที่แข็งแกร่งหากแต่จิตใจเปี่ยมด้วยเมตตาธรรมสูง ท่านมีอายุห่างข้าพเจ้าไม่กี่ปี แต่ต้องรับภาระงานทั้งงานตรวจรักษาและงานบริหาร ท่ามกลางสภาวะผู้ป่วยอันคับคั่ง ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ละทิ้งการงานทางการศึกษาวิจัย...

.....

ข้าพเจ้า...เดินทางไปลืออำนาจ เป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดอำนาจเจริญ ขับรถจากยโสธรไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ในครั้งแรกนั้นข้าพเจ้ามีกัลยาณมิตรติดตามไปสามคน ... ครั้งที่สองข้าพเจ้าขับรถไปลำพังพร้อมข้อเท้าบวมทั้งสองข้าง...

และวันนี้...เป็นอีกวันที่ทำภาระกิจดูแลคุณแม่เสร็จเรียบร้อยค่อยเดินทางไปถึงด้วยการโทรไปขออนุญาตพี่เพ็ญว่าจะไปถึงช้ากว่ากำหนดครึ่งชั่วโมง

การเรียนรู้วันนี้ต่างและแปลกไปจากทุกครั้ง

การจัดห้องดูสบายๆ และโล่งกว่าทุกครั้ง

หลายๆ ท่านต่างทยอยมา การมาช้าของข้าพเจ้ากลายเป็นข้อดี เพราะทุกคนได้มีเวลาสะสางหน้างานประจำของตนเองก่อนขึ้นห้องประชุม "แบบไม่ต้องเกณฑ์คนขึ้นมาฟัง" คือ คำบอกเล่าของพี่เพ็ญ หากแต่ทุกคนมาด้วยใจอย่างแท้จริง

เริ่มต้นด้วยงานของน้องต่อ ที่ชอบให้เราเรียกว่า "สเตฟาน" นักกายภาพหนุ่มหล่อ งานนี้เริ่มต้นอย่างสนุกมาก พี่วรรณหรือแม่วรรณ(ที่น้องต่อเรียก)เสนอหนทางการเก็บข้อมูลที่กระชับและง่าย เสริมด้วยพี่เพ็ญ และกำลังใจจากพี่แจ๋ว ที่มาจาก รพ.อำนาจเจริญ(เพื่อมาสังเกตการณ์และเรียนรู้ R2R อย่างพร้อมไปเตรียมจัดที่ รพ.อำนาจเจริญ) การช่วยกันชื่นชมและเติมเต็มทำให้งานของน้องต่อน่าสนใจและสนุก อีกทั้งทำให้นักพัฒนางาน R2R อย่างน้องต่อดูฮึกเหิมและมีกำลังใจยิ่งนัก

จากนั้นหลายๆ ท่านก็ต่างทยอยมาบอกเล่า "น้องเอื้อง" จากงานทันตกรรม ถือว่าเป็นผู้มีฉันทะอย่างมากต่อการเรียนรู้ งานของน้องเอื้องทำได้ค่อนข้างดีและสมบูรณ์จนข้าพเจ้าอดแซวไม่ได้ว่า "นึกว่าเป็นวิทยานิพนธ์" และพี่เพ็ญเล่าให้ฟังว่าน้องเอื้องมักใช้เวลาว่างมาพูดคุยเรื่องวิจัยกับน้องหน่อยอยู่เสมอๆ...

หลายคนได้ถึงขั้นเก็บข้อมูลแล้ว เช่นเภสัชกรโบ น้องคอง พี่วรรณ พี่ป้อมนี่เสร็จแล้วทั้งสองเรื่อง รวมถึงงานของพี่พิน

ส่วนพี่ไชยา เภสัชกรมดและน้องพริสซี่...ก็ห้าวหาญมาก มาไม่ทันเพื่อนแต่ก็ไม่ยอมน้อยหน้านำโครงร่างมาให้ดู ซึ่งข้าพเจ้ามองว่าเป็นการเรียนรู้และทำได้ตลอดกาล

พี่ต๋อง...จากหน่วยจ่ายกลางก็ไม่ใช่ย่อย นำผลงานที่ได้จากการศึกษามาโชว์ และไปเพิ่มเติมในเรื่องการเขียน ไม่ต่างไปจากพี่เดือนที่นั่งยิ้มตาหวานตลอดทั้งวันหันไปมองทีไรก็ชื่นใจทุกทีจากมานำเสนอเรื่องเดียว แต่กลับแตกยอดออกไปเป็นสองเรื่อง...

บุ๋มบิ๋มกับผลงานของเธอ "แผลฝีเย็บและการติดเชื้อ"  ทำให้เกิดเสียงหัวเราะอย่างเบิกบาน จนข้าพเจ้าเองนั่งอยู่ข้างๆ เธอตอนนำเสนออดที่จะหัวเราะอย่างเบิกบานไม่ได้...บรรยากาศช่วงบ่ายตื่นรู้กันมาทันทีหลังจากอิ่มหนำจากอาหารมื้อเที่ยง

ข้าพเจ้าชอบบรรยากาศการพูดคุยแบบเบาเบา เบิกบาน ถ้อยทีถ้อยอาศัยชวนกันคิด ช่วยกันต่อเติม มากกว่าการจะเอาเป็นเอาตายกับงานจนอาจลืมยิ้มให้แก่กันได้

พี่ปุ๊...สุดยอด

วันนี้นำเสนอแบบ "เอ๊ะไป...อ๋อไป" นั่นก็คือ สงสัยและได้คำตอบด้วยตัวเอง ประมาณว่าปัญญาเกิดตอนนำเสนอความก้าวหน้านั่นแหละ แต่ข้าพเจ้าก็ได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากงานพี่ปุ๊เช่นกัน เป็นการได้เห็น "คุณค่าของงานที่ทำในเรื่องความพึงพอใจกับการพัฒนา" เป็นการเกิดการตกผลึกจากการไปทบทวนวรรณกรรมแล้วย้อนกลับมามองงานของตนเอง

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

...

"อยากให้อาจารย์มาบ่อยๆ...อาจารย์มาแล้วมีกำลังใจ" คือ คำพูดของน้องเอื้องที่เอื้อยเอ่ยขึ้นพร้อมการสวมกอดร่ำลากัน

ข้าพเจ้ามองหน้าทุกท่านที่เดินมาส่ง...อิ่มใจ

จำได้แววตาของพี่เพ็ญที่เจอในวันแรก แบบไม่แน่ใจว่าจะออกมาแบบไหนแต่ก็พี่เพ็ญที่มีผู้ช่วยอย่างพร้อมเพียงดั่งเช่น น้องหน่อย น้องอ้อย ก็พร้อมที่จะเรียนรู้ไปพร้อมกับข้าพเจ้า

วันนี้ข้าพเจ้าขอเป็นผู้ถอดบทเรียน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือเกินความคาดหวัง...

"ใจ"...ตัวเดียวที่พร้อมหนุนนำให้เกิดการเรียนรู้

และเป็นสภาวะใจที่เปี่ยมด้วยพลังแห่งประจุบวก นั่นก็คือ ทัศนคติที่ดีต่อการได้มาพบเจอกัน ได้มาเรียนรู้ร่วมกัน ไว้วางใจกันและกัน ...พร้อมก้าวย่างไปด้วยกัน

คือ...ความศรัทธา แล้วสิ่งที่ได้ผ่านจากการเรียนรู้ คือ คุณค่าแห่งความสุขของการพัฒนางานประจำด้วย R2R >>> รพ.ลืออำนาจ

...

๔ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๔