วันนี้สอนวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับครูถึง 3 หมู่เรียน รวม 9 คาบ  มาจบเอาตอน 2 ทุ่มครับ
     มีเรื่องสำคัญที่ทำอยู่ 2-3 เรื่องครับ  ส่วนใหญ่เป็นการชี้แนะแนวทางเพื่อการทำงานที่ดีขึ้น  นำผลงานของนักศึกษามาพิจารณา  วิพากษ์วิจารณ์ร่วมกัน ใช้เหตุผลมาจับว่าควรทำอะไร อย่างไร จึงจะถูกต้อง สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
     หนึ่งในหลายประเด็นก็ได้แก่เรื่องการจัดการกับ Blog ให้มีชีวิตชีวา มีคุณค่า  ไม่รกร้างว่างเปล่า  ซึ่งผมได้ให้แนวทางการเขียนหลากหลายวิธี เช่นการเล่าเรื่องที่ได้พบ ได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน แล้วนำมาวิเคราะห์วิจารณ์ด้วยความรู้และประสบการณ์ของนักศึกษาเอง  ยกตัวอย่างง่ายๆว่า นักศึกษาเดินผ่านอาคาร "หอส้มตำ" ซึ่งสร้างคร่อมสระน้ำมาหลายปี  จนสระน้ำที่เคยสวยงามด้วยดอกบัวหลากสี  เต็มไปด้วยน้ำเน่า  ส่งกลิ่นเหม็นจนแทบเป็นลม  ก็น่าจะเกิดความคิดที่น่าจะนำมาขีดเขียนได้เช่นกัน หรือหากไม่สนใจเรื่องดังกล่าว  ที่เชิงบันไดอาคาร "หอส้มตำ"  ได้มีลูกสุนัข 3 ตัวที่เกิดใหม่ไม่กี่วัน เที่ยววิ่งเล่นอยู่ ตัวขาว ขนปุกปุยน่ารัก  ในขณะที่ตัวสีเทาๆ ขี้เรื้อนกินไปเรียบร้อยแล้ว ก็อาจจะหยิบมาเขียนได้เช่นกัน  ที่สำคัญคือจะเขียนไปเพื่ออะไร อันนี้เป็นสิ่งที่จำเป็นต้อง หาคำตอบให้ได้ก่อนเสมอ  เท่ากับการกำหนดวัตถุประสงค์ของการเขียนบันทึกนั่นเอง  ไม่มีไม่ได้
    แล้วก็มาถึงประเด็นว่า ทำไมหลายคนจึงมักบอกว่า ไม่รู้จะเขียนอะไร ? ซึ่งเป็นประโยคที่ได้ยินบ่อยมากในหมู่ Blogger หน้าใหม่ทั้งหลาย  เรื่องนี้ผมมีคำตอบครับ
    คำตอบของผมก็คือ ที่มักบอกว่า ไม่รู้จะเขียนอะไร ?  นั้น ก็เพราะเราไม่มีเป้าหมายของการเขียนนั่นเอง 
          เมื่อไม่รู้ว่าจะเขียนไปทำไม  ก็จะตามมาด้วย คิดไม่ออกว่าจะเขียนอะไร  วิธีแก้จึงต้องจัดการที่เหตุเบื้องต้นให้ได้เสียก่อน ถ้าทำถูกต้อง  ก็เชื่อว่าจะพบเองว่าเรื่องที่จะเขียนได้นั้นมีมากมายเหลือเกิน 
      เพื่อประหยัดเวลาในการชี้แจง  ผมตัดสินใจยิงหมัดตรง บอกนักศึกษาไปว่า สิ่งที่ควรเริ่มต้นให้ได้ก็คือการสร้างความรู้สึก "รักผู้อื่น"  อย่างแท้จริงให้เกิดขึ้นในใจให้ได้  เมื่อใจเราเต็มไปด้วย ความรัก เมตตา ปรารถนาดีต่อผู้อื่นได้แล้ว  มันจะเกิดความรู้สึก อยากช่วยเหลือ อยากแบ่งปัน ความรู้ และประสบการณ์ของเรา เพื่อให้เขาได้นำไปใช้ประโยชน์  ใช้แก้ปัญหาในชีวิต และหน้าที่การงานได้อย่างต่อเนื่อง  เป็นการเสวยสุขจาก "การให้" ผ่านการเขียนบันทึก  หากมันเป็นประโยชน์จริง ก็ต้องการมีตัวบ่งชี้ให้เราได้เห็น ผ่านข้อความอันเป็นความคิดเห็นของผู้คนที่เข้ามาอ่าน  เครือข่ายแห่งกัลยาณมิตร หรือเพื่อนที่ "ใจตรงกัน" หรือ "คอเดียวกัน" ก็จะค่อยๆเกิดขึ้น และขยายตัวไปอย่างมั่นคง  ซึ่งจะยิ่งทำให้เรามีเรื่องที่จะขีดเขียนมาก จนต้องคัดกรองมาเขียน  และอาจคิดได้มากจนเขียนไม่ทันก็ได้
      คำแนะนำของผมเป็นอย่างนี้  ท่านล่ะ เห็นด้วยหรือไม่ ประการใด ขอเชิญ ช่วยต่อยอด โต้แย้ง หรือเพิ่มเติมได้ ตามใจปรารถนาครับ