บทกวีบทนี้ ข้าพเจ้าได้ประจงเขียนขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ในห้วงที่ข้าพเจ้าต้องการสร้างความภาคภูมิใจให้กับบุพการี เป็นความคิดถึง ความรักที่บริสุทธิ์เท่าที่ข้าพเจ้าจะทำได้ในขณะนั้น 
          ข้าพเจ้ารักแม่ของข้าพเจ้ามาก ทำในสิ่งที่คิดว่าแม่ของข้าพเจ้าจะมีความสุขมาโดยตลอด แล้วในวันหนึ่งในวันที่ข้าพเจ้าประสบกับความสำเร็จเบื้องต้นนั้น ข้าพเจ้าก็กลับบ้านแล้วได้เขียนบทกวีบทนี้ขึ้นหลังจากที่ได้ก้มลงกราบเท้าและกอดแม่ ความเหน็ดเหนื่อย ความเจ็บปวดทั้งหลายก็ได้ละลายหายไป เป็นบทกลอนที่เขียนขึ้นจากลูกคนหนึ่งที่รักแม่มาก

                    เคยร้องไห้มาหายามว้าเหว่
                    เคยโยเยมาเฝ้ายามเหงาหงอย
                    เคยสะอื้นกลับมาน้ำตาปรอย
                    และก็พลอยโหยไห้ไปด้วยกัน
                             เก็บมะลิร้อยมาลัยไว้เป็นร้อย
                             เก็บไว้คอยสวมให้ไว้รับขวัญ
                             เก็บมะลิร้อยมาลัยไว้ทุกวัน
                             เก็บใส่ขันวันละหน่อยไว้คอยรอ
                    จนมะลิเหี่ยวหายไปหลายหน
                    ก็รอจนเวลาหมดใจจดจ่อ
                    บอกจะมาก็ไม่มาน้ำตาคลอ
                    ฤาเจ้าล้อให้เก้อชะเง้อคอย
                             รถสองแถวซอมซ่อชะลอผ่าน
                             ทรมาณต้องชะแง้แลดูบ่อย
                             รอยยางบดบนลูกรังยังทิ้งรอย
                             ควรจะน้อยใจไหมก็ไม่รู้
                    แล้วไอ้ด่างก็เห่าดังไปทั้งบ้าน
                    บนนอกชานอีขุนทองก็ร้องกู่
                    คุณแม่ขาคุณแม่ขารีบมาดู
                    ใครยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนฝันไป
                              หยาดน้ำตาไหลพรากน้ำหมากหยด
                              กระเซ็นรดเสื้อหรูผู้มาใหม่
                              แม่ชะงักเห็นตาเจ้าพอเข้าใจ
                              คุ้มกันไหมกับที่แม่ชะแง้คอย

          ตักอุ่น ๆ ของผู้เป็นแม่ของข้าพเจ้ายังอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและปลอดภัยเหมือนเมื่อตอนที่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง จะเปลี่ยนไปก็แต่การเพิ่มขึ้นของรอยเหี่ยวย่นของมือที่อบอุ่นมือนั้นที่คอยลูบหัวของข้าพเจ้า
          สิ่งที่ข้าพเจ้าไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้นั้น มันมากมายยิ่งนัก แต่มีคำคำเดียวที่เป็นบทสรุปของสิ่งต่าง ๆ ที่ข้าพเจ้าสามารถจะพูดออกมาได้คือคำว่า " ผมรักแม่ครับ "