13-12-2564

ประชุมจริยธรรม 11.30-14.00 น พิจารณาโครงการ 1 ร่วมพิจารณาอีก 3

อนุทินที่ ๕๘๕๖

ช่วงบ่ายวันนี้ ๑๓ ธันวาคม ๒๕๖๔…เข้าร่วมประชุมการเตรียมการจัดดำเนินงานโครงการ “๑๐๐ ปี มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม”

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

ช่วงฤดูหนาวมานอนบ้านสวนแก้ว ตั้งแต่วันที่ 3 ธันวาคม จนถึง 13 ธันวาคม 2564 รวม 11 วัน มีความสุขดีจัง เงียบสงบ บ้านหลังเล็กๆกระทัดรัดเหมาะสมสำหรับผู้สูงอายุ อุณหภูมิประมาณ 13-27 องศาเซนเซียส ลมแรง ปราศจากโควิด ปลูกต้นไม้ รดน้ำต้นไม้ รอดูการเจริญเติบโตของต้นไม้ค่ะ

แก้ว

การแก้ไขนกกระจองจิกกระจกสูง เอาไม้ผูกโฟมสีขาววางพาดกับกระจกด้านล่างยาวเต็มพื้นที่ นกหยุดจิกกระจก การใช้ผ้าชุบยาไล่แมลงไม่ได้ผล นกอาจไม่ได้กลิ่นฉุนของน้ำยาไล่แมลง สรุป คือทำเหมือนหุ่นไล่กา นกจะกลัวมากกว่า

ส่วนหน้าต่างอาจต้องไปหา เทปติดกระจกพาดกับกระจกด้านล่างของหน้าต่าง รอดูผลอีกทีสำหรับหน้าต่าง

อนุทินที่ ๕๘๕๔

ตกลงว่า “ยังไม่ได้ฉีดวัคซีน” มีความกลัวว่า “ภูมิจะตก” รอฉีดอีกครั้ง ตอนปีใหม่ ยิ่งหมอแต่ละคนพูด เลยเดาความคิดไม่ออก ว่าจะทำอย่างไร…หุหุหุ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๕๕

นั่งตรวจงานวิจัย เรื่อง ปัจจัยที่มีผลต่อความผูกพันต่อมหาวิทยาลัยของบุคลากร มรภ.พิบูลสงคราม เพื่อตอบการติดตามประเมินผลของสำนักงานอธิการบดี

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๕๐

ช่วงบ่ายวันที่ ๘ ธันวาคม ๒๕๖๔ เข้าร่วมประชุมกับคณะกรรมการในการดำเนินการสอบแข่งขันเพื่อบรรจุบุคคลเป็นข้าราชการหรือพนักงานท้องถิ่น ประจำปี ๒๕๖๔ สนามสอบ มรภ.พิบูลสงคราม…ความจริงต้องการวางมือแล้วในการคุมสอบ แต่น้อง ๆ บอกว่า “อย่าเพิ่ง พี่บุษ…ให้มาช่วยกันก่อน” งานนี้ขอเพียงแค่คุมสอบ ไม่ขอเดินทางไปคุมสนามสอบ เพราะสังขาร ร่างกาย คือ ขา เดินมากนักไม่ค่อยไหวแล้ว

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๕๑

ในการทำงาน…จิตสำนึกของคนทำงานที่ควรรู้ หากเป็นคนสนิท ใกล้ชิดกัน เวลาทำงานในการประเมิน แต่งตั้งใด ๆ ควรคำนึงถึงเรื่องของ การเป็น COI ต่อการทำงานให้มาก ๆ เพราะท่านจะตอบสังคมไม่ได้ หากมีเรื่องเกิดขึ้น…วิธีที่จะแก้ไขปัญหา นั่นคือ การหลีกเลี่ยง ละเว้น และให้คนอื่นที่มิได้เป็น COI มาทำหน้าที่แทน…จงเรียนรู้ เมื่อได้เรียนรู้แล้ว สิ่งใดที่ควรปฏิบัติ และไม่ควรปฏิบัติ พึงระลึกรู้ด้วยตัวของเราเอง…มิควรเพิกเฉย ละเลย หรือมองข้ามผ่านต่อการทำหน้าที่ของส่วนราชการ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๕๒

ในการทำงาน…ที่พบมา ส่วนใหญ่เกิดจากการเข้าใจไม่ถูกต้อง ตรงกัน สาเหตุเกิดจากอีกฝ่ายไม่รู้ระเบียบอย่างแท้จริง และนำความนึกคิดของส่วนตนมาเป็นที่ตั้ง จึงทำให้เข้าใจอีกฝ่าย และพูดในทางเสื่อมเสียให้กับฝ่ายตรงข้าม…เห็นมาตลอดกับการทำงานของทางราชการ…แต่แนะนำให้อ่าน ศึกษาด้วยตนเอง กลับบอกว่า “ไม่มีเวลาอ่าน และไม่ศึกษา” นี่คือ ปัญหาของคนทำงานแบบจริงจัง เพื่อความถูกต้อง มิต้องการให้เกิดปัญหาในอนาคต

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๔๗

๕ ธันวาคม ๒๕๖๔ ร่วมถวายพานพุ่ม เนื่องในวันพ่อแห่งชาติ ในนามตัวแทนท่านอธิการบดี มรภ.พิบูลสงคราม และร่วมตักบาตรข้าวสาร อาหารแห้งแด่พระภิกษุสงฆ์ ที่ศาลากลางจังหวัดพิษณุโลก ร่วมกับหัวหน้าส่วนราชการของจังหวัดพิษณุโลก

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๔๘

เข้าร่วมประชุมกับคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ เพื่อทำหน้าที่ประเมินผลงานทางวิชาการและจริยธรรมและจรรยาบรรณทางวิชาการ ด้วยการประชุมทางระบบ Zoom ในวันนี้ที่ ๗ ธันวาคม ๒๕๖๔ เวลา ๑๐.๐๐ น. เป็นต้นไป

เรียนรู้เ…ด้วยตัวของฉันเอง

เมื่อคืนฝันว่า เข้าไปอุ้มเด็กน่ารักมาก มาอ่านทำนายฝัน บอกว่า คนโสดจะได้คู่ คนมีคู่แล้วจะได้เงิน รอดูค่ะว่าจะได้อะไร

7-12-2564

ได้เงินปันผลกองทุน กฟผ มา 10000 บาท

17-12-2564

จะได้เงินประกันชีวิตคืน

27-12-2564

อนุทินที่ ๕๘๔๙

ช่วงนี้ ต้องปรับเปลี่ยนการให้บริการทางด้านความรู้ของงานบริหารงานบุคคลของมหาวิทยาลัย ด้วยการทำคลิปสั้น ๆ หรือการให้ความรู้ทาง TikTok แก่บุคลากร มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม เพื่อให้ไม่ตึงเครียดจนเกินไป ทำเป็นคลิป สนุก ๆ น่ารัก ๆ แต่ได้รับความรู้…จนน้อง ๆ บอกว่า “พี่บุษ” ช่างคิด ทันสถานการณ์โลก…ยุคนี้ควรปรับเปลี่ยนให้เท่าทันเหตุการณ์ และโลกค่ะ…ให้ความรู้กับน้อง ๆ ว่า ควรปรับเปลี่ยนตัวเองให้เท่าทันการเปลี่ยนแปลงได้แล้วค่ะ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๓๐

เข้าร่วมประชุม กบม. ในวันที่ ๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๔ เวลา ๐๙.๐๐ น. เป็นต้นไป

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๓๓

ชีวิตนี้…ไม่ควรทำชั่ว

ไม่ควร…อาฆาต พยาบาท

และไม่ควรเบียดเบียนผู้อื่น

ชีวิตนี้เพื่อสร้างสมคุณงามความดี

สาระสำคัญของชีวิต คือ ความรักและเมตตา

ที่มีต่อตัวเองและผู้อื่น

ปัจจุบัน เป็นเวลาสำคัญที่สุด

อดีต ผ่านไปแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ ไม่ต้องไปคิดถึงมัน

อนาคต ยังไม่มาถึง

การวิตกกังวลถึงอนาคต จึงไม่มีประโยชน์อะไรเลย

เรื่องของคนอื่น…ไม่สำคัญเท่าไร

โดยเฉพาะ…ความชั่วของคนอื่นอย่าแบก

ตัวเราเองทำดี…ทำถูก รักษาใจเป็นปกติได้ สำคัญที่สุด

ทำหน้าที่ในปัจจุบัน…ให้ดีที่สุด ด้วยจิตใจดี

คือ ใจเป็นศีล…ไม่เบียดเบียน

ตั้งเจตนาถูกต้อง

ไม่ยินดี คือ ไม่โลภ

ไม่ยินร้าย คือ ไม่โกรธ

รู้เท่าทันอารมณ์ คือ ไม่หลง

มีเมตตา กรุณา ต่อตนเองและผู้อื่น

ฝึกปฏิบัติให้ได้ และให้เป็นอยู่เสมอ แล้วจะพบกับคำว่า “เกิดมาทำไม”

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๓๔

เข้าร่วมประชุมกับคณะกรรมการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏ กับการเป็นมหาวิทยาลัยในกำกับ โดย รศ.ดร.ศิโรจน์ ผลพันธิน อธิการบดีมหาวิทยาลัยสวนดุสิต ในวันนี้ที่ ๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๖๔ เวลา ๐๙.๐๐-๑๔.๓๐ น. ทำให้เห็นถึงการบริหารจัดการ หากผู้นำใจกล้า มีวิสัยทัศน์ กล้าคิด กล้าเปลี่ยนแปลง กล้าแสดงความคิดเห็น กล้าสื่อสารกับบุคลากรในองค์กรให้เข้าใจถึงการปรับเปลี่ยนมหาวิทยาลัย กล้าที่จะหาเงินได้เอง น่าออกจากระบบราชการเป็นมหาวิทยาลัยในกำกับ…สิ่งสำคัญ คือ สามารถเลี้ยงตัวเองได้ มีการตัดสินใจได้ด้วยมหาวิทยาลัยของตัวเอง แต่พึ่งพาเงินของส่วนราชการเพียง ๔๐ % ส่วนอีก ๖๐% มหาวิทยาลัยต้องเลี้ยงตัวเองให้ได้และให้เป็น…มหาวิทยาลัยที่จะออก ต้องมีดี มีจุดแข็งของตัวเองเท่านั้นที่จะออกนอกระบบได้…หัดเลี้ยงตัวเองให้ได้และให้เป็น…หากพบปัญหาในการบริหารจัดการ ขอให้เชื่อว่า ทุกปัญหามีทางออกเสมอ ขึ้นอยู่กับว่า “มีใจกล้าพอหรือไม่?” เมื่อออก ต้องจัดระบบบริหารจัดการภายในมหาวิทยาลัยให้ได้คุณภาพ และตอบบุคลากรในมหาวิทยาลัยให้ได้

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๒๘

อ่านใจ…รู้ชีวิต จาก วิชาชีวิตจริง…

https://youtu.be/asukN00KX08

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๒๙

วิชาชีวิต…

https://youtu.be/60BWrKy6ruE

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

เขียน … นอกเมือง

“…

กัลยาณมิตรท่านหนึ่งของผม แห่ง G2K กำลังเริ่มต้นบทชีวิตใหม่ในปีหน้า โดยเลือกใช้ชีวิต ณ ต่างแดน กับทางครอบครัว ซึ่งกัลยาณมิตรท่านนี้ได้ส่งหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ผมด้วยความระลึกถึงกันเสมอ

ผมขอบคุณจากหัวใจ และอยากให้กัลยาณมิตรของผมคนนี้พบเจอแต่สิ่งดี ๆ ในชีวิต

ทุกข์ สุขอย่างไร ก็ให้หัวใจแข็งแรง

บุญรักษา ครับ

…”

๑๑ พ.ย.๖๔

ยามเย็น ณ วันหนึ่ง

อนุทินที่ ๕๘๑๖

หลังจากทราบผลการเรียนด้วยเกรด ๓.๘๙…พี่ฟ้าคราม + พี่สกาย + แม่อ้อม เริ่มใช้ประสบการณ์ชีวิต เดินทางขึ้นเชียงใหม่ ร่วมทำบุญกับคณะที่แม่อ้อมทำธุรกิจออนไลน์…เก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตกันลูก…เพราะการศึกษาเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของการใช้ชีวิต แต่ทักษะชีวิตในการเรียนรู้ต่าง ๆ พวกหนู ๆ ต้องค้นพบด้วยตนเองกันค่ะ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๑๗

“หามันให้เจอ”

ในทุก ๆ สิ่ง ที่ “ดี”…ก็มีสิ่งที่ “ไม่ดี”

และในทุกสิ่งที่ “ไม่ดี”

ก็มีสิ่งที่ “ดี” ซ่อนอยู่

เพียงแต่ว่า…เราจะ “มองเห็น”

และ “หามันเจอ” หรือเปล่า

ก็เท่านั้นเอง…

จงหามันให้เจอ…ฝึกมองโลกสองด้านเสมอ

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

อนุทินที่ ๕๘๑๘

เข้าร่วมประชุม Pre- กบม. ในวันนี้ที่ ๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๔ เวลา ๑๕.๐๐ น….เตรียมการก่อนการประชุม กบม.จริงในวันที่ ๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๔ ร่วมกับผู้บริหารระดับสูง

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง

เขียน … ที่บ้าน

“…

หลังจากใช้ความเพียรความพยายามในการตรวจงาน ตรวจข้อสอบ ทำเกรดอย่างหนัก แทบไม่ได้หลับ ไม่ได้นอน เนื่องจากมีขีดเส้นตายในการที่ระบบการส่งเกรดของมหาวิทยาลัยจะปิดตัวลงหลังเที่ยงคืนของเมื่อวานนี้ ยอมรับสารภาพว่า คาดไม่ถึงว่าจะหนักขนาดนี้สำหรับการสอนออนไลน์ ๗ หมู่เรียน อย่างที่เคยเล่าให้ฟังไปว่า การเรียนการสอนออนไลน์ไม่สามารถเป็นการสอนแบบปกติได้ จำเป็นต้องปรับปรุงให้มันเข้ากับสภาพบริบทรอบตัว ไม่ว่าจะเป็นระบบการสอน ตัวนักศึกษา หรือแม้กระทั่งบริบทของผู้สอนเอง

มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้คีย์เกรดอีก ๓ หมู่เรียน ซึ่งการเลยเวลาแล้วนั้นต้องทำบันทึกถึงอธิการบดีอย่างเดียว เพื่อสั่งการให้ทางสำนักทะเบียนฯ ช่วยเปิดระบบให้อีกครั้ง

เพียงเพราะต้องทำบันทึกถึงอธิการบดีนี่ล่ะ ที่คนบางคนถึงกับเกือบจะทำผิดความเป็นครูกันเลย เช่น ตรวจงานลวก ๆ ส่งเกรดไปมั่ว ๆ หรือ ไม่ก็ให้คะแนนมั่ว ๆ เพื่อจะได้ทันเวลาที่ระบบจะปิดตัว

ก็เราเป็น “ครู” จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร เราบกพร่องวางแผนไม่ดีเอง จะไปโยนความผิดให้ลูกศิษย์ได้อย่างไร ครูแบบนั้นดูแย่ไปเลย

…”

๖ ตุลาคม ๒๕๖๔

ยามลมหนาวผ่านมาในค่ำคืน

อนุทินที่ ๕๘๐๐

สิ่งสำคัญ…สำหรับโลกยุคนี้ กับคน Gen X Gen Y นั่นคือ การจัดระบบไม่ว่าระบบความคิด ระบบการใช้ชีวิต ระบบการทำงาน ดูรวน ๆ ไปหมด…สมัยก่อนอาจด้วยเทคโนโลยีไม่มี กระบวนการความคิดจะเป็นไปตามกาลเวลา ซึ่งต้องใช้เวลานานที่จะทำให้มนุษย์ทุกคนเดินทางตามกาลเวลา…แต่ ณ บัด Now โลกมีเทคโนโลยีเข้ามาช่วยกระตุ้นทำให้อะไร ๆ มันก็รวดเร็วจนเกินไป เกินไปกว่าที่บางครั้งมนุษย์ Gen Baby Boomer จะรับมันไว้ได้…สุดท้ายได้เพียงแต่ปล่อยมัน ปล่อยวางให้คนรุ่นใหม่เผชิญชะตากรรมด้วยตัวเอง…เขียนเพราะเห็นอะไรในบางอย่าง…เทคโนโลยีก็มีสองด้าน มีทั้งประโยชน์ และโทษเช่นกัน เพราะมองเห็นจากการที่มีชีวิตอยู่กับเทคโนโลยีมาร่วม ๒๐ ปี

เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง