คิดถึงบ้านอีกแล้ว...

ไม่ได้อยู่อีกนาน

22-24 ส.ค.54 ไปสุรินทร์

25-26 ขึ้นเขื่อนลำปาว

ไม่ได้เอาสัมภาระไปมากมาย

คงติดต่อกลับบ้านไม่ได้

ฝากทุกท่านดูแลบ้านของผมด้วยนะครับ

แล้วจะมีเรื่องราวการเดินทางมาฝากนะครับ....

นอนน้อย...พาลทำให้กินข้าวน้อย...วุ่นวาย...ตั้งแต่วันจันทร์

เกิดการเจ็บคอ...ครั่นเนื้อครั่นตัว

เมื่อวานดื่มน้ำอุ่น...มะนาว...หายเจ็บคอบ้าง

กินฟ้าทลายโจร 2 แคปซูล ค่อยยังชั่ว...

วันศุกร์วันนี้....มีการเดินทางอีกครั้ง...แต่ยังมีความสุขเสมอครับ

คนมีกระดูกสันหลังตั้งฉากกับพื้น...

....ฉะนั้น...เพื่อนต้องกลับมายืนอีกครั้ง...

http://www.winbookclub.com/wormtalkdetail.php?topicid=189

มีงานประดังประเดมากมาย...หลายสิ่ง...ที่ผ่านเข้ามา

ถึงแม้...ตัวเอง...จะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลย

แต่คิดว่า...เมื่อทำ...อาจจะทำให้อย่างอื่น ๆ ตามมา

ในการเรียนรู้ระหว่างกัน....จุดประกายคนอื่น ๆ บ้าง

ถึงแม้จะแบกสิ่งหนัก ๆ บนหลัง...อีกสองสามวัน คาดว่า...จะวางลงแล้วนะ

จะกลับมาเขียนบันทึกให้เพื่อน ๆ โกทูโนทุกคนอ่านนะครับ

(...แต่ว่าง ๆ ก็เผลอแอบมานั่งอ่านบันทึกของเพื่อน ๆ อยู่ครับ)....

วันนี้...วันเกิดของทิมดาบ...ครบ 8 ขวบแล้วนะ

เจ้าหมาน้อย...เจ้าเกิดมาพร้อมกับการวางแผนที่ไม่ค่อยดีนัก

แต่เมื่อลอยเข้ามาในท้องแม่...พ่อกับแม่...ก็รู้สึกรักเจ้าสุดหัวใจ

มาอยู่ในท้องแม่เพียง 5 เดือน ก็รีบอยากออกมาดูโลกซะแล้ว

เจ้าเหมือนปลาช่อนตัวเล็ก ๆ  หนักแค่ 1,500 กรัม....ตัวเริ่มเขียว ๆ

พ่อเอานิ้วเขี่ย ๆ ...นึกว่าไม่รอดซะแล้ว...

อยู่ในตู้อบอีก 1 เดือน... ก็ได้มาอยู่บ้านของเราแล้ว

ต้องไปตรวจตาอีกเป็นปี เพราะอยู่ในตู้อบนาน...คุณหมอกลัวตาบอด

พวกเราผ่านความทุกข์ทรมาน ในช่วง 4 ปี แรกของเจ้า ...มาด้วยกันนะลูก...

มันจึงเป็นบทพิสูจน์ว่า...พวกเรารักกันเสมอ...

ใคร ๆ ถามว่า...โตขึ้นอยากให้เจ้าเป็นอะไร

พ่อก็ตอบว่า...แล้วแต่ทิมดาบ...ขอให้เลี้ยงตัวเองได้...เป็นคนดี

เพราะสิ่งที่พ่อกับแม่....ได้มาจากทิมดาบ....มากเกินพอแล้ว

สุขสันต์วันเกิดนะลูก...

5 โมงเช้าวันนี้...9 ส.ค.54

เสียงโทรศัพท์ของที่ทำการดังขึ้น...ผมไปรับ...

"คุณทิมดาบ...ที่เขียนบล็อกในโกทูโน...อยู่ไหมครับ ?"

"กำลังพูดอยู่ครับ..."

"ผม...น้อย  ศุภชัย....เคยดูรายการปราชญ์เดินดิน วันเสาร์ ช่วงเที่ยงกว่า...ทางโมเดิร์นไนท์ ทีวี...ผมอยากติดต่อปู่สอน...กล้าศึก...ที่คุณเขียนไว้...และทีมงานมีข้อมูลส่วนหนึ่ง...ติดต่อปู่สอน ไม่ได้...ผมเห็นเบอร์ที่ทำงานของคุณในบล็อก...ดีใจที่ได้คุยด้วยครับ...ผมอยากคุยกับปู่สอนครับ"

ผมตอบตกลง และขออนุญาตเพื่อนร่วมงาน ...บึ่งรถมอเตอร์ไซด์...ไปบ้านปู่...ปู่ไม่อยู่...ไปอยู่หนองตูม...ปลูกป่า...ดายหญ้า...ทำความสะอาดถนน

เห็นปู่แล้ว...ติดต่อคุณน้อยให้คุยกัน

จะมาถ่ายทำปู่สอน....ที่โนนเสลาวันที่ 17 ส.ค. 2554 ตอนตี 4

ผมดีใจนะครับ...ที่ได้เป็นผู้จัดการปู่สอน และได้เขียนบล็อกเกี่ยวกับแนวคิดการปลูกต้นไม้...ธรรมชาติ...และได้เขียนที่นี้ครับ

ชื่อบล็อก...ต้นไม้...จักรวาล...ปู่สอน กล้าศึก

….http://www.gotoknow.org/blog/adirek13

วันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม 2554

ผมโชคดีที่ได้เจอกับเพื่อนที่เรียน วสส.ขอนแก่น ด้วยกันมา

ไม่ได้เจอกันนาน 21 ปี ตั้งแต่แยกย้ายกันเรียนจบ

บันทึกไว้นะครับ...

ชื่อ...บุญเลื่อน หนูจิตร 

[email protected]

[email protected]

สุขสันต์วันเกิด อาจารย์กะปุ๋ม (31 กรกฎาคม) นะครับ

http://www.gotoknow.org/blog/kapoomlife/451868?refresh_cache=true

พี่หนานเกียรติครับ

บล็อกของผมไม่อัพโหลดครบ 3 วัน แล้วครับ

ผมขอไว้อาลัยแด่พี่นะครับ

ขอให้พี่เป็นกำลังใจผมในการเขียนบล็อก ณ พื้นที่แห่งมิตรภาพนี้ต่อไป

ผมได้สติแล้ว...ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว

พี่ไม่ได้หายไปไหน ...แต่พี่เปลี่ยนแปลงไปจากจุดหนึ่งสู่จุดหนึ่งเท่านั้น

ผมขอจดจำพี่ไปชั่วชีวิตของผมนะครับ

ผมรู้สึกเศร้ามากกับการจากไปของท่านอาจารย์หนานเกียรติ...เกียรติศักดิ์ ม่วงมิตร

ถึงแม้ไม่เคยเห็นตัวจริง ๆ ของท่าน แต่ผมติดตามงานเขียนของท่านเสมอ ผ่านบ้านหลังนี้ของพวกเรา

01.00 น. 19 ก.ค.54 ผมตั้งใจตื่นขึ้นมา  เพื่อทำข้อมูล เตรียมขึ้นเวที R2R ครั้งที่ 4 วันพรุ่งนี้ ที่เมืองทอง แต่ได้รู้ข่าวร้าย สร้างความสะเทือนใจให้ผมไม่น้อย

01.51 น. ผมยังทำอะไร ไม่ได้เลย...

ความรู้สึกมันเหมือนพี่น้องของผมจริง ๆ ที่ได้จากไปโดยไม่มีวันกลับ...

เดินทางจากไปจากบ้านของเรา

แต่ทว่า...ความผูกพันยังมีเสมอ...และไม่เคยจืดจาง

หลับสบายนะครับ...อาจารย์หนานเกียรติ

จงจำความรู้สึกนี้ไว้

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จงอย่าลืมมัน

แล้ววันหนึ่ง ไม่ช้าก็เร็ว

ไม่มากก็น้อย

ผมอาจจะเปลี่ยนแปลงผู้คนรอบข้าง

เปลี่ยนแปลงประเทศไทย

หรือเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ให้ดีขึ้น

ฝนปรอย ๆ ยามเช้า...

ทุกคนไปวัด...ผมนั่งสมาธิในศาลาได้เล็กน้อย

ไหว้พระใหญ่...นมัสการหลวงปู่...ผู้คนคับคั่ง

ปู่เล่าธรรมะเรื่องวันอาสาฬหบูชา ...ปฐมบทพระธรรม

ครั้งแรกแด่ปัจจวัคคีย์....นักบวชมีข้อห้าม

1) ตัดกาม (รูป รส กลิ่น เสียง) 2) ทรมานตนเอง

ทิมดาบสะดุ้งโดนน้ำมนต์...หลวงปู่เคาะศีรษะเน้น ๆ

ยิ้มและลูบหัว....คุ้นเคย...ผูกพันกันตั้งแต่เด็ก

ผมกรวดน้ำให้เตี่ย...พี่น้อง...เพื่อน ๆ ที่ล่วงลับ

ส่งบุญไปให้ทุกคนที่เคารพรัก

ใต้ต้นสักท้ายวัด....

บ่าย 3 โมง มีการถวายผ้าอาบน้ำ และเทียนเข้าพรรษา

1 ทุ่มครึ่ง เวียนเทียนรอบอุโบสถ.....

เมื่อเย็นวันวาน..

นอนคุยกับแม่หลายเรื่อง...

เรื่องแม่...ผม...พี่ชาย...น้องสาว...หลาน ๆ

มีความสุข...

แม่ คือ กำลังใจให้เสมอ

และแรงบันดาลใจในการเดินทางของชีวิต

และการแบ่งปันให้ผู้อื่น

พี่ ๆ น้อง ๆ อสม. ทุกท่าน มีศักยภาพและความคิดสร้างสรรค์

ยามผมเหนื่อยล้ากับคน และระบบงาน

ทุกท่าน คือ กำลังใจที่งดงามให้ผม

และเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดแรงเคลื่อนไหว

ที่มีต่อโลกใบเล็ก ๆ ในมหาจักรวาล

ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่คิดถึงเตี่ยเลย...

เตี่ยอยู่ในสมองและหัวใจของผมเสมอครับ

ตั้งแต่วันจันทร์เป็นต้นมา

อ่อนล้าเหลือหลาย

ผู้คนมารับวัคซีนไข้หวัดใหญ่มากมาย

หลับเป็นตายแต่ยังคิดถึงเพราะผูกพัน

+++++++++++++

ฉันยิ้มให้กำลังใจตนเอง

แต่ไม่เคยวังเวงเพราะฉันมีฝัน

ขอชดใช้ด้วยบันทึกทดแทนคืนวัน

มีแต่เรื่องมัน ๆ มอบแด่กัลยาณมิตรทุกคน...

คำสอนของครู

http://www.winbookclub.com/bookdemo.php?book=9

ตื่นเช้าขึ้นมา มาเก็บดอกรำเพยที่ร่วงหล่นพื้นหน้าห้องนอน ใส่กระถางต้นไม้

ให้อาหารปลา ดูปลาว่ายน้ำอย่างเพลิดเพลิน

ส่งเจ้าทิมดาบไปโรงเรียน

ภาคเช้าประชุมเพื่อดูงาน R2R ให้น้อง ๆ ทั้งอำเภอ

พูดและเชียร์จนหมดพลัง

บ่ายกลับมาอนามัย ไปตรวจสุขภาพนักเรียน

เจอแต่ น้อง ป.5  เพราะคุณครูไปประชุมกรรมการเลือกตั้งกันหมด

เสร็จแล้วน้องคุยกับคุณครูหนู -  กลิ่นสุคนธ์ นานเลย

ถูกคอ ผมขอชวนไปเยี่ยมบ้าน

คงจะมีเรื่องราวมากมายครับ

'อิสรภาพเกิดขึ้น...เมื่อคุณไม่รู้'  โดย จ.กฤษณมูรติ เป็นหนังสือที่ผมกำลังอ่าน

มาถึงวันนี้ เราได้กลายเป็นแสงสว่างให้ตนเองแล้วหรือยัง ?

ชีวิตจะมีความหมายอะไร หากเรามีบ้าน มีรถยนต์ แหวนเพชร สิ่งเสพมากมาย

แต่ภายในกลับมืดมน ค้นไม่พบแสงสว่างในตน จะไม่ดีกว่าหรือหากเรามาช่วยกัน

หาแสงสว่างภายในตน และประคับประคองไว้ไม่ให้ดับ

เพื่อนำพาเราสู่เสรีที่แท้จริง.

ผมขอลาหยุด G2K วันที่ 23-24 มิถุนายน 2554 เพราะต้องเดินทางไกล จ.บุรีรัมย์ ครับ  ไปแบ่งปันและแลกเปลี่ยน SRM  "รู้ว่าจะไปไหน... แต่ไปไม่ถูก  หรือ ไปทุกที่  ....แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน"

ขอไว้อาลัย FC เชียงราย ที่เสียชีวิต อย่างสุดซึ้ง

ขอให้ทุกท่าน...ที่บาดเจ็บหายเร็ววัน

ขอให้นักเตะทุกท่านมีขวัญกำลังใจ

ถึงแม้ท่านแพ้ 5 ประตูต่อ 0

แต่ท่านมีน้ำใจของนักกีฬามาก

เพราะถ้าผมเป็นท่าน แค่ลงสนามผมคงไม่มีกำลังขาที่ก้าวเดิน

ขอให้กำลังใจกองเชียร์ FC เชียงราย ทุกท่าน

และไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์นี้อีกเลยนะครับ

พี่แก้ว...ครับ

ผมหวังว่า ชีวิตของน้องคงเหมือนเช่นดวงอาทิตย์

มีจุดดับบ้าง

เกิดสุริยคราสบ้าง

แต่ต้องไม่เสียเวลา

จมอยู่ในความมืดนานเกินไป

เป็นกำลังใจให้น้อง

และพี่แก้วนะครับ

จงทำสิ่งที่คุณทำได้

ด้วยสิ่งที่คุณมี

ณ จุดที่คุณยืนอยู่

- ธีโอดอร์ รูสเวลท์ -

สุดท้ายชีวิตของผมมาจากศูนย์...ก็ต้องถอยกลับไปยังศูนย์

แต่ถึงอย่างไง...ผมจะไม่ปล่อยให้ชีวิตผมสูญเปล่า

ถึงเป็นศูนย์...แต่ต้องไม่สูญ

ก่อนจะคืนสู่สามัญ

ขอสังเคราะห์แสงสว่างให้กับตนเองและผู้อื่นบ้างครับ