คิดถึงคิดถึงจัง...

อยากมานั่งนานนานใกล้ใกล้

ต้องร่อนแรมเดินทางไกลไกล

งานเหมือนรถไฟขบวนยาวยาว...

กราบขอบพระคุณทุกท่าน ที่เข้ามาเยี่ยมเยียนบันทึกของผม ผมอ่านทุกตัวอักษรและทุก ๆ คนครับ ผมน้อมรับความติ-ชม เสมอครับ เพียงแต่ไม่ได้ตอบคำถามโดยตรงของทุกท่าน ผมไม่รู้ว่าจะกล่าวคำอะไร ขอบพระคุณครับ....

ทิมดาบน่ารักและเข้าใจผมเสมอ ผมรับรู้ว่า...เขาคงเหงาเมื่อผมไม่อยู่บ้าน แต่ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องเดินทางไกล ๆ อีกแล้ว ผมสัญญาว่า...จะอยู่บ้านให้มากขึ้น แต่ทำไม่ได้สักที

วันพรุ่งนี้ ผมก็ต้องไประยองจนถึงกลางดึกของวันที่ 17 พ.ค.54  ตื่นมาก็เป็นเช้าแรกที่ทิมดาบต้องไปโรงเรียน ในฐานะพี่ปอสอง

วันนี้ ผมพาทิมดาบไปซื้อเสื้อ กางเกง รองเท้า กระเป๋า และเครื่องเขียน เขายิ้มอย่างตะวันโต พาไปร้านปักชื่อ เขาเขียนชื่อและนามสกุลให้คุณป้าปักชื่อด้วยตนเอง

ผมส่งทิมดาบเข้านอน บอกว่า จะซื้อปลาหมึก และขนมเค้กบ้านสวน ที่เขาชอบมาฝาก

เอาไว้เราเคลียร์วันลงตัว พวกเราไปทะเลกันหมดบ้านเลยนะ

สัญญา สัญญา...

โกทูโนครับ...ผมเดินทางอีกแล้วครับ วันที่ 10-12 พ.ค.54 ผมไปสุรินทร์ครับ ...คิดถึงครับ แต่จะกลับมาพร้อมกับเรื่องราว...สายลม...แสงแดด...และการเรียนรู้นะครับ...แม้จะไปไกล ๆ แค่ไหน หัวใจยังอยู่ที่นี้เสมอครับ...

ผมไปหนองคาย  และเวียงจันทร์ วันที่ 28-30 เม.ย.54 คงมีเรื่องราวมากมายให้เรียนรู้ครับ

ความเห็นแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันครับ ทำให้เราเห็นกว้างมากขึ้น

 
และในที่สุดเราก็จะมีจุดยืนของตัวเราเองว่าจะเอาแบบไหน

ควรเอาตามที่เห็นควรมากที่สุดก็แล้วกัน

แต่เลือกเอาสักแบบหนึ่ง...นี่คือ...สัจจะธรรม 

วันนี้ 24 ก.พ.54 และวันพรุ่งนี้

ขอลาหยุดจากโกทูโนนะครับ

เพราะต้องไปดูงานอำเภอเข้มแข็ง ที่ จ.นครนายก

คณะนัดกันไว้ตีห้า แต่ผมกลัวตื่นไม่ทันครับ

เลยตื่นตั้งแต่ตีสอง 

คืนนี้ภรรยาขึ้นเวร... ทิมดาบไปอยู่บ้านคุณยายครับ

ว้า ผมเดินทางตลอดครับ 2 เดือนที่ผ่านมา

เหนื่อย ...เหงา...คิดถึงบ้าน

แต่ชีวิตเรา ต้องสู้นะครับ

ผมได้ใช้ร่างกาย จิตใจ และจิตวิญาณ

ในการทำงานที่ผมเลือก...

และงานที่ผมรัก...

ช่วงเวลาที่มี...เป็นช่วงเวลา 'เล็กเล็ก'

แต่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข

"นายเป็นพวกอันธพาลหรือหมอที่รักษาคนกันแน่ ?"
พ่อผมมักพูดเสมอว่า "อย่าพุ่งเป้าไปที่โรค ให้พุ่งเป้าไปที่ตัวคนไข้"
มันเป็นคำพูดที่ติดตัวเขาตลอดจนกระทั่งพ่อของเขาต้องตายจากการทรยศของคนไข้
ทำให้เขาไม่เคยสนใจในตัวคนไข้อีก แค่มองไปที่โรคที่จะรักษาเท่านั้น
หลังจากนั้น จีมิน นางฟ้าของผมที่มีหัวใจเป็นสีทองซึ่งเป็นคนที่ผมไม่คู่ควรด้วย
เธอตายในอ้อมแขนของผม ผู้คนต่างประนามว่าผมมันเป็นพวกงี่เง่าตลอดเวลา
และผมก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ จนกระทั้ง... ผมได้เดินทางไปเกาะแห่งนั้น

Jang Hyuk ในซีรีส์ "Thank you"

เริ่มงานเช้าวันแรกกับคลีนิคเบาหวาน

อากาศหนาวเย็น ทำให้คนใจเย็น งานราบรื่น ผู้คนยิ้มแย้ม

เวลาประมาณ 10 โมงเช้า ไปจัดนิทรรศการที่ในอำเภอ

เพราะพรุ่งนี้ จัดงาน อสม. และอำเภอเข้มแข็งควบคุมโรค

โชคดีเสมอครับ ที่คิดอะไรได้อย่างนั้น

ผมได้ 'หนูตัวใหญ่' มาร่วมจัดไข้ฉี่หนู

อสม. ขยันมากครับ ผมเลยเบาใจตัวเบามาก

ตอนนี้เวลา 5 โมงกว่า ๆ ฝนโปรยปราย และหนาวสุดทรวงใน

แต่คึกคัก เพราะ อสม. มารับเสื้อ ซ้อมเต้น จัดขบวน

... ในใจผมคิดถึงคนญี่ปุ่น แต่ตั้งแต่เช้า เลิกเปิดทีวีดูข่าว

ขอส่งใจอย่างเดียว ภาวนาให้ทุกอย่างคลี่คลายและคลายตัว... 

สายลมได้พัดพาทุกอย่าง

สายน้ำได้ขว้างหัวใจให้หม่นหมอง

สายเลือดหลั่งพสุธาเนืองนอง

แต่สายน้ำใจจากเพื่อนพ้องมอบให้คนญี่ปุ่นทุกคน...

ค่ำคืน

.........

ค่ำคืน

คือทะเลสาบห่มหมอกเทา

ฉันเป็นชาวประมง

ลอยเรือแห่งการหลับ

ตกฝัน

(จาก Night ...คนตกฝัน ของ Kim Dong-myeong)

ใจของฉัน

................

ใจของฉันเป็นทะเลสาบ

พายเรือมาหาฉันเถิด

เงาสีขาวของเธอ ฉันจะโอบไว้ในอ้อมแขน

ฉันจะแตกกระจายดุจหยกตามแรงคลื่น

ใจของฉันเป็นตะเกียง

ปิดประตูนั้นเสียเถิด

ฉันจะลุกไหม้เงียบๆ จนหยดสุดท้าย

วับวาวบนอาภรณ์ไหมของเธอ

ใจของฉันเป็นผู้พเนจร

ผิวขลุ่ยของเธอเถิด

ฉันจะตื่นตลอดยามค่ำคืน

สดับเดียวดายกลางแสงเดือน

ใจของฉันเป็นใบไม้ร่วง

ขอพักสักครู่ในสวนของเธอ

เมื่อลมพัดผ่านมาอีกครั้ง

ฉันจะจากไปตามทางสายเปลี่ยว

...................................................................

(จาก My Heart ของ Kim Dong-myeong)

Skiing at Pheonix Park. Snows were amazing!

To Timdab and everybodys in G2K ,  THAILAND.

How are you?  I'm fine but very cold because snow is very so much in Korea.

I don't Thai language exchange.

And telaphone is very expensive at here.

I should write in G2G.

Timdab and everybodys in G2K , 

tonight I sleep sleep in Suwon Landmark Hotel in East Sowan, Korea.

Tomorrow I go to Seoul.

I'm fine, miss  you, but you don’t worry ,

I hope get back from the Korea and  many  storys. give us has read .

Good luck for you.

timdub

I Happy in KOREA.

dosn's worry.

It very cold and snow.

I miss you very time.

and miss everybody in THAILAND.

วันนี้ดีใจครับ ที่ได้พบเจอเพื่อนในโกทูโน  ชื่อ "จ๊ะ" เรียนที่ วสส.ขอนแก่นด้วยกัน  ผมเรียนพนักงานอนามัย ส่วนเพื่อนเรียนทันตาภิบาล ตอนนี้ย้ายไปทำงาน ร.พ.แก่งคอย สระบุรี

ผมช่างไม่เฉลียวใจเลยนะครับ ที่เพื่อนอุตสาหะทิ้งร่องรอยในบันทึกของผม

ว้า ! แต่อย่างไงก็ดีใจ และอวยพรให้เพื่อนมีความสุขมากนะครับ

ลูกชายผม...

เรียนภาษาอังกฤษได้ไม่เท่าไหร่ เพราะเรียนชั้นประถม 1

วันนี้ เขาวิ่งมาบอกผมว่า

I Love You Everyday

ผมจับเขามาหอมแก้มซ้ายและขวาหลายครั้ง

และกระซิบข้างใบหูเขาว่า

ขอให้เป้นเด็กดีนะครับ...

เมื่อครั้งที่ผมและเพื่อนพบกันตอนชั้นประถม

เข็มนาฬิกาบอกเวลา 7.00 น.

เมื่อวันนี้ผมและเพื่อนพบกันวันเผาศพคุณพ่อเพื่อน

เข็มนาฬิกาบอกเวลา 16.00 น.

แม้เอาพู่กันระบายวาดภาพหลากสีบนท้องฟ้า...ท้องฟ้ายังเป็นสีฟ้า

เอาสายหมอกสีขาวมาแต่งแต้ม...สายหมอกถูกกลืนเป็นสีฟ้า

ทะเลสาบสีฟ้าระยิบระยับ...หัวเราะและขับขัน

หรือภูเขาและพื้นดิน...จะถูกสาปให้เป็นสีฟ้าตามไปด้วย....ที่รัก.

ใบไม้สีแดงร้อนแรงแข่งกับแสงพระอาทิตย์

ท้องฟ้าสีครามได้แปรเปลี่ยนตามสีใบไม้

ใบไม้ที่ร่วงหล่นโปรยปรายราวหยาดฝนเม็ดแดง

เก็บใบไม้หลุดร่วงหล่นสู่พื้น

แยกไม่ออกอะไรคือใบไม้หรือลานดิน

วันพฤหัส ฯ ที่ 18 พฤศจิกายน 2553

ตื่นนอนตี 3 ด้วยความงัวเงีย เพราะมีนัดกับน้องหมออนามัยด้วยกัน

แต่อยู่ไกลมาก คือ อำเภอนางรอง จ.บุรีรัมย์

น้องตุ่ม เป็น น้องสาวพี่ชุติมา  จึงทำให้ผมมาได้

และที่สำคัญได้มาเป็นวิทยากร แผนที่ทางเดินทางยุทธศาสตร์

ที่ผมชอบด้วย อย่างไรก็ต้องมา

กว่าออกจากบ้านได้เกือบตี 4 ขับรถผ่านอำเภอแก้งคร้อ

คอนสวรรค์ เข้าบ้านจอก  แล้วโผล่เพื่อเข้าเมืองพล ขอนแก่น

ผ่านสีดา  ประทาย ของจังหวัดโคราช

แล้วก็ผ่านลำปรายมาส  อ.ชำนิ  มานางรอง

แล้วมุ่งหน้าสู่ตัวจังหวัดโคราช ประมาณ 20 กิโล มั้งครับ

สถานีอนามัยอนามัยก็ตั้งอยู่ข้างหน้า

ขนาดเตรียมเส้นทางมาอย่างดี หาข้อมูลจากกูเกิ้ล และน้องหนุ่มคนบุรีรัมย์

แต่ก็ยังได้สอบถามข้อมูล อีกเกือบ 10 ปาก

แทบได้งานวิจัยหนึ่งเล่ม...

ตอนนี้ (8 โมง 10 กว่านาที) กำลังเตรียมขึ้นเวทีครับ..