วันสุดท้าย..ที่ไม่เคยสุดท้ายของสัปดาห์

วันศุกร์ไงล่ะคะ...เป็นวันสุดท้ายของการทำงานในแต่ละสัปดาห์ แต่ไม่เคยสุดท้ายสักที วันไหนๆก็ทำงานหมดเลยค่ะ

หกโมงครึ่งแล้ว  ขอเขียนบันทึกสัก 1 เรื่อง  ก่อนการทำงานในวันศุกร์ 

ซึ่งคนในวิทยุพูดว่า...เช้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์  หลายๆท่านคงจะได้หยุดพักผ่อนกันแล้วนะครับ...  ครูอ้อยฟังแล้วก็ดีใจไปกับคนที่ได้หยุดพักผ่อน  

แต่สำหรับครูอ้อยก็คงจะได้พักตามแต่อยากจะพัก   แต่เวลาส่วนใหญ่  มักจะทำงานไปสารพัด  

เมื่อก่อนนี้จะทำงานไว้ล่วงหน้านานๆ   แต่ปัจจุบันงานล้นมือ  ครูอ้อยจึงทำงานเหมือน...ตำข้าวสารกรอกหม้อ   หมายถึงทำแค่พอใช้พอกินเท่านั้นเอง   ก็มีความสุขตามหลักเศรษฐิกจพอเพียงนะคะ  .....  ไม่ว่ากัน 

จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่  คำพูดนี้ ฟังทีไรก็ชื่นใจ  ยามใดที่รู้สึกบกพร่อง  ...นำคำพูดนี้มาปลอบใจ  ก็ทำให้ใจไม่ว้าวุ่นไปได้สักระยะ 

อย่าปล่อยลมหายใจทิ้ง...ฟังดูแล้ว  เหมือนกับว่า...ข่มเหงเราให้ทำงานทุกลมหายใจ  ไม่ให้เราว่างเลยแม้แต่ลมหายใจหนึ่ง

เฮ้อ ! มนุษย์ขี้เหม็นนี่  ...ก็เป็นการบ่นแบบมีปรัชญานิดหนึ่ง...ช่างเปรียบเปรยว่า  คนเรามีความเหมือนกันตรงนี้นี่ล่ะคือ...ขี้เหม็น...ฮ่าฮ่าฮ่า....แล้วจะสรรหาอะไรกันอีก..ในเมื่อทำแทบแย่....แต่แล้วก็ต้องเหมือนกัน..ตรงนี้นี่เอง

แวะมาดูไม่ให้รู้ว่าเป็นใคร 1300แน่ๆ

ยังไงก็ไม่ให้รู้เป็นใคร  กำลังใจห่างๆ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

• สงสัยจัง.....ว่า...เป็นใคร  ที่มาเชียร์

ใจละเหี่ย   เพลียหนัก  ชักหวั่นไหว

วันเวลา  น่านเนิ่น  เดินไปไกล

ยังห่างไกล  หลายบันทึก  จึง1300

ขอบคุณค่ะ

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ตั้งใจค่ะ...แต่ถ้าไปไม่ถึง...ก็ไม่ว่ากันนะคะ