ยุงร้ายกว่าเสือ

23-5-50

วันนี้เรามาคุยเรื่องการลดจำนวนยุงในสถาบันบำราศนราดูรซึ่งมีคนบ่นมานานและดิฉันสัญญาที่จะทำให้เป็นระบบค่ะ

ผู้เข้าร่วมประชุมมีดังนี้ค่ะ

สิริพร ชาตะปัทมะ จากงานระบาด

สมถวิล อัมพรอารีกุล จากตึกเด็ก

ดิเรก สุขแจ่ม งานสิ่งแวดล้อม

ธนพฤทธ์ อารมณ์โอะ งานสิ่งแวดล้อม

ฉลอง ชิงดวง งานระบาด

สิริกาญจน์ พิมลลิขิต งานระบาด

การประชุมเรื่องการลดจำนวนยุงในสถาบันเนื่องจากมีคำร้องเรียนทั้งจากโอพีดีและจากตึก

เราหาปัญหาโดยเชิญเจ้าหน้าที่จากศูนย์ควบคุมโรคเขตหนึ่งมาช่วยดูในฐานะนักวิชาการ

พบว่ารางระบายน้ำของสถาบันมีแอ่งขังน้ำเป็นระยะๆและมีใบไม้ไปขวางทางเดิน

ตึกบางตึกมุ้งลวดไม่สนิทซึ่งเกิดจากคนล้างมำความสะอาดแล้วใส่ไม่ตรงบาน

การไม่ปิดประตู

บางบ้านพักไม่ให้ความร่วมมือในการดูแลสภาพแวดล้อม

มีต้นหญ้าที่ไม่ได้ตัดทำให้เป็นแหล่งซ่อนของยุง

การแก้ไข

 คุณจุ๋มหัวหน้าตึกเด็ก กางมุ้งให้เด็กในช่วงแก้สิ่งแวดล้อม

       มุ้งลวด กำหนดบานมุ้งลวดให้ตรงกับเบอร์หน้าต่างและทำความเข้าใจกับคนทำความสะอาด

 งานสิ่งแวดล้อม ตัดหญ้าและรณรงค์คนพักอาศัยช่วยกันดูแลสิ่งแวดล้อม

คุณฉลอง  หมั่นสำรวจลูกน้ำ

 คุณดิเรก   เตรียมปรับสภาพรางระบายน้ำและหาคนดูแลทำความสะอาดไม่เป็นแหล่งเพาะยุง

คุณศิริพร   แนะนำให้ใส่น้ำมันพืชเล็กน้อยในภาชนะที่ใส่กระถางต้นไม้เพื่อไม่ให้ยุงไปไข่

ดิฉันทราบว่าผู้บริหารบางโรงพยาบาลเป็นไข้เลืดออกทำให้คิดว่ายุงร้ายกว่าเสือจริงๆ

คณะทำงานจะหาทางแก้ไขให้เป็นระบบ

ในปีนี้จะให้เป็นโครงการพิเศษเพื่อแก้ให้เป็นระบบก่อนที่ดิฉันจะไม่มีโอกาสจะได้ทำงานค่ะ