Banphai-inter

ณ.โรงเรียนไร้พิกัดที่ตั้งแห่งหนึ่ง เสียงหัวหน้านักเรียน กล่าวนำด้วยเสียงอันดังดั่งที่เคยปฏิบัติมาอยู่ทุกวัน ออน สแตนด์ อับ เป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนที่ได้ยินลุกขึ้นยืนอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับกล่าว ทักทายคุณครู เป็นสัญญาณบอกให้ผู้ที่ได้ผ่านไปมาได้ทราบว่าวิชาที่ห้องนั้นกำลังเรียนว่าเป็นวิชาภาษาอังกฤษ จากนั้น ทั้งสำเนียงและเสียงพูดของทั้งผู้สอนและผู้เรียนก็ไม่แตกต่างจากวิชาอื่น ๆ ทั้งที่ชื่อวิชาก็บอกว่าเป็นวิชาภาษาอังกฤษ คงไม่ต้องทำหน้าที่ถามถึงเหตุผลว่าทำไมผู้สอนวิชาภาษาอังกฤษจึงไม่นิยมใช้ภาษาอังกฤษในชั้นเรียน ซึ่งก็จะมีเหตุผลหลากหลายเท่าที่ผู้ให้เหตุผลจะเสาะแสวงหามาได้ หนึ่งในเหตุผลที่น่าสนใจคือ ผู้สอนเกรงว่าผู้เรียนจะไม่เข้าใจถ้าหากว่าใช้ภาษาอังกฤษในชั่วโมงเรียน โดยที่ไม่ได้ถามโดยตรงกับนักเรียนเลยว่านักเรียนเกรงว่าจะไม่เข้าใจหรือไม่ ซึ่งนั่นเป็นส่วนที่ต้องได้รับการพัฒนาเป็นอย่างยิ่ง คำถามที่ถามง่ายแต่ตอบยากคือ ทำอย่างไร คำตอบที่ให้ได้ถ้าคิดแบบไม่ต้องคิด คือ ไม่มีคำตอบ และถ้าผู้อ่านอ่านแบบไม่ได้คิด ก็จะบอกว่าแล้วถามทำไม ในความหมายของคำ "ไม่มีคำตอบนั้น" ถ้าพิจารณาให้ดีแล้ว รูปแบบคำถาม "ทำอย่างไร" น่าจะเป็นคำตอบแบบ  "ไม่มีคำตอบ เพียงคำตอบเดียวที่จะทำให้แก้ปัญหาได้" เพราะฉะนั้นหากเราได้รับคำตอบว่าไม่มีคำตอบสำหรับการแก้ปัญหาครูไม่ใช้ภาษาอังกฤษในการสอน จึงไม่มีคำตอบ ..........เพียงคำตอบเดียว จากข้อเสนอของท่านผู้รู้ที่จะกรุณาเพิ่มคำตอบของคำไม่มีคำตอบได้