เราคงยังเด็กอยู่จริง ๆ

 เคยสักครั้งไหมที่คุณรู้สึกอ่อนแอ ท้อแท้

จนอยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง กลับไปเพื่อหาความสนุก

กลับไปเพื่อหาความสบาย และกลับไปเพื่อใช้เวลาให้ผ่านไปวัน ๆ

ลืมฝันร้ายที่กำลังเผชิญอยู่ ลืมความรู้สึกแย่ ๆ

ที่คุณมักเฝ้าถามตัวเองเสมอยามที่ก้าวพลาดว่า...

ทำไมนะบางครั้งทำดีแทบตายกลับไม่มีใครเห็น

แต่เมื่อใดที่พลาดแม้จะเป็นเพียงความผิดเล็ก ๆ

โอ้โห! ทำไมบทเรียนมันช่างโหดร้ายขนาดนี้

ไม่เอาแล้ว ไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น

มันคือ... ความอ่อนแอวันแต่ละวันที่เวียนเปลี่ยนไป

มันไม่ได้ทำให้เรารู้สึกโตขึ้นเลยตรงกันข้าม ทำไมเราถึงรู้สึกว่า...ตัวเราเองอยู่กับที่

ดีไม่ดีนิสัยบางอย่างในตอนเด็กมันยังกลับมาอีกด้วย

รู้สึกเลยว่าตัวเอง บางครั้งทำตัวเด็กมาก ๆ

ทั้ง ๆ ที่ความจริงมันสมควรจะโตขึ้นความคิดน่าจะเป็นผู้ใหญ่ซักที

หรือเป็นเพราะว่า... เราอ่อนแอเกินไป อ่อนไหวกับสิ่งรอบข้างมากเกินไป

ปล่อยให้มันเข้ามามีอิทธิพลกับตัวเราจนบางทีเราก็รู้สึก ไม่เป็นตัวของตัวเอง เท่าที่ควร

เพราะปล่อยให้สิ่งรอบข้างและคนรอบข้างมาทำให้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้

ที่จริงเราไม่ต้องทำก็ได้แต่เมื่อถึงเวลานั้น ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า

ทำไมเราต้องทำ ต้องยอมเราแพ้เหรอ แพ้ให้กับอะไรล่ะ เราคงแพ้ให้กับทุก ๆ อย่างที่อยู่รอบตัวเรา

สำหรับ สิ่งรอบข้าง เราคงไม่สามารถไปแก้ไขอะไรได้

มันจะเป็นยังไงก็ต้องปล่อยมันไปซึ่งหมายถึงว่า

เราแคร์มันน้อยลงได้ แต่คนรอบข้างจะให้เราไม่แคร์

ไม่สนใจ เราคงทำไม่ได้เพราะเราให้ความสำคัญกับคนรอบข้างมากเกินไป

นั่นมันคงทำให้ความเป็นเด็กมันเรียกร้องจะกลับเข้ามาในตัวของเรา

มันคงคิดว่า ถ้าโตแล้ว แต่ยังไม่สามารถทำตัวเองให้มีความสุขได้

เราซึ่งคือความเป็นเด็กในตัวเธอ จะทำหน้าที่นั้นเอง

เลยกลายเป็นว่า บางเวลาที่เราอ่อนแอ ความเป็นเด็กในตัวเรามันเลยถือโอกาสแสดงตัว

ซึ่งช่วงเวลานั้นมันก็ทำให้เรามีความสุขได้จริง ๆ แหละ กับการเป็นเด็ก

ไม่ต้องคิดอะไรมากอยากทำอะไรก็ทำ ทำตัวเหมือนไม่ต้องกังวลกับอะไร

แต่เราก็คงเป็นเด็กไปตลอดไม่ได้เพราะเมื่อถึงเวลา

มันก็จะหายไปและช่วงเวลาหลังจากนี้ นี่แหละ

ที่เป็นความจริงที่เราต้องเจอ ความจริงที่เราโตแล้วนะ

กลับมาจากโลกของความเป็นเด็กได้แล้วถ้าอยากกลับไปอีกก็ได้นะ

แต่อย่าไปนาน อย่าหลงละเลิงกับมันมากนัก

เพราะเมื่อซักวันที่เรากลับมา เราอาจจะรับกับโลกของความจริงไม่ได้เราคงยังเด็กอยู่จริงๆ  

[man in flame]

เรายังเป็นเด็กในสายตาของพ่อแม่เสมอ

[นาย ศราวุธ จ้อน อยู่เกษม]

• ทุกคนเป็นเด็กได้เสมอในสายตาของผู้มีอายุมากกว่า
• อิอิ  แวะมาทักทาย