สรุปว่า ตัวฉันบ้า


นอนกลางดินกินกลางทราย เอิ้ก เอิ๊ก

ช่วงนี้รู้สึกเบื่อๆ ยังไงชอบกลไม่รู้ครับ ผมว่าทุกคนคงจะเคยมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองน่ะครับ

           มันเกิดอารมณ์อย่างไรไม่ทราบ ไม่อยากจะทำอะไรเลยซักอย่างครับ ทั้งๆที่งานมีอยู่เต็มโต๊ะ งานมีอยู่เต็มตาราง (เต็มเดือนเลยครับไม่มีวันไหนว่างเลย) ประกอบกับต้องเขียนโครงการเสนองานวิจัยให้กับหน่วยงานต่างๆอีก และยังไม่พอต้องลงเก็บข้อมูลในพื้นที่เพื่อที่จะค้นหาข้อมูล และนำมาวิเคราะห์ และประมวลผล เพื่อพัฒนาโจทย์การวิจัย (เป็นอาจารย์นี้เหนื่อยมากครับ ว่าจะลาออกไปทำสวนถ้าจะดีครับ ผมชอบน่ะ ปลูกต้นไม้ ขายผัก ขายผลไม้) อีกอย่างหนึ่งใกล้เปิดเทอมแล้วก็ต้องเตรียมการสอนอีก  เทอมนี้เจอสอนทั้งระดับปริญญาตรี และปริญญาโทอีก เจอไปทั้งหมดก้อ 4 วิชา และต้องเตรียมเสนอผลงานวิจัยอีก

         คิดแล้ว คิดอีก ว่าจะทำทันไหมนี้ (แต่อย่างไร บ่นก็แค่นั้นครับเพราะ ต้องทำให้เสร็จ ไม่เสร็จก็ต้องโดนอะไรซักอย่างแน่เลย......เศร้า >@___@<) ผมจะเป็นพวกอารมณ์ศิลปิน น่ะครับ คือว่า ถ้าไม่มีอารมณ์จะทำก็จะไม่ทำ รอให้มีอารมณ์ก่อนถึงจะทำ ซึ่งผมว่าเป็นนิสัยที่ใช้ไม่ได้เลยครับสำหรับผม ทำไงจะแก้ให้หายซักทีก็ไม่รู้ มันเป็นข้อเสียในตัวผมที่ไม่อยากให้มันมีตัวตนอยู่ในตัวผม (อย่าเพิ่งงงน่ะครับ)

        ชีวิตที่ผมว่าเป็นอะไรที่อิสระ และได้ทำอะไรก็เต็มที่กับมันสุดๆ ไปเลยน่าจะเป็นช่วงที่อยู่ในมหาวิทยาลัยน่ะครับ เป็นอะไรที่มันสุดๆแล้วหล่ะครับ ช่วงอยู่มหาลัยผมค่อนข้างเป็นเด็กที่ขวางโลกพอสมควรครับ ไม่สนโลกครับ ใครจะทำอะไรก็ช่างเขา ไม่ใช้เรื่องผม เรื่องผมคือ ทำอย่างไรจะสนุกๆๆๆไปวันๆ แต่ที่ดีหน่อยคือ ผมชอบทำกิจกรรมเพื่อสังคม ชอบไปทำค่ายในชุมชน ชอบไปออกค่ายกินไก่ชาวบ้าน (เขาเอามาต้มให้กินครับ เวลาออกค่าย) ชอบเที่ยวไปทุกที่ที่ใจอยากพาไป ชอบให้ทุกวันมีเรื่องหัวเราะ ได้คุยกับเพื่อน ผมเป็นเด็กหอ ห้องหนึ่งพักกัน 4 คน แคบมากๆ แต่อยู่ได้ครับ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้อยู่ห้องตนเอง แต่จะไปอยู่ห้องเพื่อน เพราะมึนมากจึงแวะนอนห้องเพื่อน นอนชมรมบ้าง นอนกลางดิน กลางทรายดูท้องฟ้าบ้าง สนุกสุดๆครับอยู่ในมหาลัย

          แต่เดี๋ยวนี้อยากทำแบบนั้นบ้าง ทำลำบากขึ้นครับ เพราะขึ้นสู่อีกวัยหนึ่งแล้วครับ มันเป็นวัยที่ต้องรับผิดชอบเยอะขึ้นครับ หลายอย่าง หลายเรื่อง หลายส่วน (โชคดียังไม่มีครอบครัว ถ้าในวันหน้ามีครอบครัวก็ต้องมีภาระเพิ่มขึ้นอีก....เฮ้อ! ไม่อยากจะคิดครับ) ได้เขียนและบ่นแล้วสบายใจขึ้น ไปทำงานดีกว่า หวัดดีครับ (จบดื้อๆเลย เพราะเป็นฯคนอารมณ์ศิลปินครับ ช่วยกันฮาหน่อยน่ะครับ)

หมายเลขบันทึก: 96181เขียนเมื่อ 14 พฤษภาคม 2007 19:32 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:00 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (3)

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะอาจารย์

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ แบบว่าบ้าๆ มึนๆ

เครียดๆ เมื่อก่อนสมัยยังเรียนชอบขับรถไปที่ไกลๆห่างไกลชาวบ้านเค้า แล้วไปตะโกน เสียงดังๆกับเพื่อนหน่ะคะ  หายนะคะ

แต่เดี๋ยวนี้โตแล้วอยากตะโกนก็ทำไม่ได้ กลัวชาวบ้านหาอะไรมาเขวี้ยงเอา แต่ถ้าทนไม่ไหวละก้อ ตะโกนใส่หมอนค่ะ เอาหมอนอุดปากแล้วตะโกน เหอเหอ สบายใจ

P
ขอบคุณครับ คุณถั่วงอกที่ให้คำแนะนำที่ดีมากเลยครับ ไปตะโกนก่อนน่ะครับ

ธรรมดา คนที่ดี มีศรีศักดิ์

ย่อมต้องรัก ธานินทร์ ถิ่นสถาน

รักบิดร มารดา ครูอาจารย์

รักภูบาล ร่มเกล้า ทุกเช้าเย็น

รักชาติวงศ์ พงศ์เผ่า เหล่าภาษา

รักศาสนา สอนแสดง แจ้งให้เห็น

กตัญญู รู้ระลึก ตรึกเช้าเย็น

สิ่งจำเป็น จงรักไว้ ให้มั่นคง

ทั้งหมดนี้ รักแล้วดี มีความสุข

มงคลคลุก คอยค้ำคูณ พูนประสงค์

ได้ชื่อว่า เป็นคนดี ศรีสมวงศ์

คุณค่าคง เจริญอยู่ คู่โลกเอย.

คนที่ขยัน รู้จักคิด รู้จักพูด รู้จักทำ สร้างสรรค์งานเพื่อแผ่นดิน ต้องเรียกว่า คนดี ไม่ใช่ คนบ้า แต่ถ้าเป็น คนบ้า ก็ต้องเรียกว่า บ้าดี กล่าวคือ บ้าแล้วดี คือ สร้างสรรค์ ทำสิ่งที่ดี มีประโยชน์ แม้ว่า บางที บางคน จะไม่เข้าใจ ในบางเวลา

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท