ความรัก ความห่วงใย จากคนไกล...ที่คิดถึง
มีนิทานเรื่องหนึ่งที่อยากเล่าครับ
เรื่องมีอยู่ว่า มีเพื่อน 3 คนที่สนิทกันมาก รักกันมาก ๆ เพื่อน 3 คนนั้นก็ประกอบด้วย น้ำ ไฟ และความเชื่อใจ วันหนึ่งเพื่อนทั้ง 3 ก็นัดกันไปเที่ยว ก็มีคนเสนอว่าไปกางเต็นท์อยู่ป่าดีกว่า (อาจเป็นทุ่งดอกกระเจียวก็ได้ มีหลายคนอยากไป) พอถึงวันไปทุกคนก็มาเจอกันแล้วเดินทางมุ่งหน้า เข้าสู่ป่า เดินเข้าไป ๆ ป่าเริ่มลึกขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างมองหน้ากัน และน้ำก็พูดว่า "ในป่าลึกอย่างนี้ถ้าหากว่า พวกเราหลงทางและหากันไม่เจอ เราจะทำอย่างไรกันดี" ทุกคนนิ่งคิดไปพักหนึ่ง แล้วไฟก็บอกว่า "เราคิดออกแล้ว เราเป็นไฟถ้าหากเราหลงทาง เราสามารถทำให้เกิดควันได้" น้ำกับความเชื่อใจก็พยักหน้า แล้วบอกว่า "ถ้าอย่างนั้นเราจะตามหาตัวนายจากการสังเกตดูควันก็แล้วกันนะ" และต่อมา น้ำก็เลยบอกว่า "เราเป็นน้ำ เราสามารถให้ความชุ่มชื้นกับ ต้นไม้ใบหญ้าได้ ที่ใดที่มีเราอยู่ที่นั่นจะเขียวขจี" ไฟกับความเชื่อใจ ก็พยักหน้า แล้วบอกว่า "ถ้าอย่างนั้นเราจะตามหาตัวนายจากการสังเกตดูความชุ่มชื้น ความเขียวชอุ่มของต้นไม้ก็แล้วกันนะ" และก็เหลือคนสุดท้ายที่ยังไม่ได้บอกเพื่อนว่าจะให้ตามหาได้อย่างไร น้ำกับไฟก็เลยถามความเชื่อใจว่า "แล้วจะให้พวกเราตามหานายได้อย่างไร" ความเชื่อใจ ก็เลยบอกเพื่อนรักทั้งสองว่า "ถ้าหากว่าเราพลัดหายจากพวกนายไปแล้ว คงไม่มีทางที่เราจะกลับมาเจอนายได้อีกแล้วล่ะ"
จบ.
ตามธรรมดาของนิทาน พอถึงตอนจบ ต้องมี นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า แต่ขอสงวนไว้สำหรับเรื่องนี้แล้วกันนะครับ เพราะผมเชื่ออย่างยิ่งว่าทุกท่านคงได้ข้อคิดจากเรื่องนี้ด้วยตัวท่านเอง
