ด้วยรักบันดาล..นิทานสีขาว..
วันนี้ก็หานิทานจากหนังสือที่เป็นเรื่องเล่า ซึ่งได้เรียบเรียงโดย สุพัตรา แซ่ลิ่ม มาฝากเพื่อน ๆ ชาว BLOG ไปอ่านกันเลยดีกว่า....
เรื่อง คุณค่าของกล้วยหอม
ณ บ้านน้อยในป่าใหญ่หลังหนึ่ง มีพ่อกับลูกชายวัยเก้าขวบที่เป็นใบ้อาศัยอยู่ด้วยกัน พ่อเป็นคนที่เคร่งครัดในศาสนามาก ผู้เป็นพ่อจึงอยากให้ลูกชายมีการปฏิบัติเช่นเดียวกับตน แต่เนื่องจากลูกชายของเขาเป็นใบ้ไม่สามารถออกเสียงสวดมนต์ได้ เขาจึงจำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลยและรู้สึกไม่สมหวังในตัวลูกชายอยู่ลึก ๆ ...
วันหนึ่ง หลังสวดมนต์ตอนเช้าเสร็จแล้วผู้เป็นพ่อได้เรียกลูกชายให้เข้ามาในห้องพระ แล้วยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ พร้อมกัยบอกว่า
"นี่ลูกเอ๋ย เจ้าจงนำเงินนี้ไปเลือกซื้อกล้วยหอมที่งามที่สุดมาให้พ่อสักหวีหนึ่งนะ พ่อจะนำมาทำพีธีบูชาพระพุทธเจ้าเพื่อเป็นศิริมงคลแก่ชีวิตเรา.. จำไว้นะลูก ต้องเลือกหวีที่ดีที่สุดเท่านั้น และต้องกลับมาให้ทันก่อนเวลาพระอาทิตย์อยู่ตรงหัวด้วยล่ะ" ผู้เป็นพ่อกำชับ ซึ่งลูกชายก็พยักหน้ารับคำเป็นอย่างดี แล้วออกจากบ้านไป
เวลาผ่านไปจนกระทั่งบ่ายคล้อยแล้วลูกชายก็ยังไม่กลับมา ผู้เป็นพ่อรู้สึกโมโหลูกชายเป็นอันมาก หลังจากนั้นไม่นาน ลูกชายก็กลับมาถึงบ้าน และทันทีที่เห็นหน้าลูกผู้เป็นพ่อตะคอกถามว่า
"มัวไปเที่ยวเล่นที่ไหนจึงเพิ่งกลับมาเอาป่านนี้ รู้ไหม..เพราะเจ้ามาช้าพ่อจึงต้องพลาดพิธีบูชาพระพุทธเจ้าในวันนี้ไป"
และเมื่อมองไม่เห็นกล้วยหอมในมือลูกผู้เป็นลูก เขาก็รู้สึกเขารู้สึกโมโหมากขึ้นอีก
"ที่พ่อให้เงินเจ้าไปซื้อกล้วยหอม เจ้าไม่ได้ทำอย่างนั้นเรอะ อย่างนั้นก็จงเอาเงินของพ่อมาคืนเสียเดี๋ยวนี้"
แต่ลูกชายไม่มีเงินคืนให้แก่พ่อของเขา เขาส่ายหน้าและทำไม้ทำมือเพื่อจะสื่อสารอะไรบางอย่าง..
ฝ่ายพ่อนั้น แค่ได้รู้ว่าลูกไม่ได้ซื้อกล้วยหอมและไม่มีเงินกลับมาคืนก็โกรธจนขาดสติ ด้วยคิดว่าลูกเอาเงินไปซื้อขนมจนหมดสิ้น เขาจึงเงื้อไม้เรียวและกระหน่ำฟาดไปที่น่องของลูกอย่างแรง เด็กชายได้รับความเจ็บปวดมาก แต่เขาพูดไม่ได้ จึงได้แต่ส่งเสียงร้อง..ขอความเห็นใจจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งขณะนี้ไม่มีแก่ใจรับฟังเสียงเว้าวอนใด ๆ จากลูกชายทั้งสิ้น
"เพราะเจ้าไม่สวดมนต์ เจ้าจึงกลายเป็นคนเลว ลูกไม่รักดีเช่นเจ้า สู้ไม่มีเสียจะดีกว่า" ผู้เป็นพ่อว่า พร้อมกับลงไม้เรียวบนน่องของบุตรชายต่อไปอย่างไม่ยั้ง
ขณะนั้นเอง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ขายผู้เป็นพ่อจึงหยุดเฆี่ยนตีลูกชาย แล้วเปิดประตูออกไปดู พบหญิงแปลกหน้าคนหนึ่งยืนอยู่ แขนข้างหนึ่งของนางอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้ ส่วนขนอีกข้างหนึ่งคล้องตะกร้าใบใหญ่ที่มีผ้าคลุมปิดของที่อยู่ข้างใน
"นางมาเยือนบ้านข้าด้วยเหตุอันใดหรือ" ชายผู้เป็นพ่อถามอย่างแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยรู้จักหญิงคนนี้และลูกสาวของเธอมาก่อน
"อย่างนั้นคงจะผิดบ้านแล้ว เพราะข้าไม่เคยรู้จักนางหรือลูกของนางมาก่อน" ชายผู้เป็นพ่อปฏิเสธ
"หากท่านเป็นบิดาของบุตรชายใบ้ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา ก็เห็นจะไม่ผิดหรอก" นางตอบพร้อมกับแย้มรอยยิ้ม
ชายผู้เป็นพ่อรู้สึกพิศวงมากที่หญิงนางนี้รู้จักกับลูกชายของเขา เขาจึงสอบถามเรื่องรววทั้งหมดจากนาง ซึ่งได้เล่าสิ่งที่เกิดแก่ตนเองในวันนี้ให้ฟังว่า..
"ข้าเป็นหญิงม่ายต่างเมือง เมื่อสามีข้าตาย ข้าจึงต้องอุ้มลูกเดินทางรอนแรมเพื่อมาตามหาญาติทีเหลืออยึ่ในเมืองนี้ แต่กว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ต้องใช้เวลานานมาก เงินที่ติดตัวมาก็ร่อยหรอ ทำให้ข้าและลูกไม่มีอะไรกินมา 3 วันแล้ว"
"ขณะที่เรายังตามหาญาติไม่เจอ และไม่มีเงินซื้อข้าวกิน ก็เผอิญเห็นลูกชายของท่านเดินถือกล้วยหอมหวีงามผ่านมาพอดี ลูกสาวของข้าทนความหิวไม่ไหววิ่งไปหาลูกชายท่านเพื่อจะขอกล้วยหอมกิน แต่ยังไม่ทันจะวิ่งไปถึงลูกสาวของข้าก็หมดแรงล้มลงไปเสียก่อน ข้าจึงรีบวิ่งตามลูกไป แล้วก็หมดแรงล้มลงเช่นกัน ลูกชายของท่าเห็นดังนั้นก็รีบเข้ามาช่วยพวกเรา แล้วส่งกล้วยหอมให้เราสองแม่ลูกกินทั้งหวี นอกจากนั้นยังหาน้ำดื่มมาให้เราด้วย หากไม่มีลูกของท่าน เราคงหาชีวิตไม่แล้ว ต้องขอบคุณลูกชายท่านมากจริง ๆ"
กล่าวจบหญิงนางนี้ก็ส่งตะกร้าให้แก่ชายผู้เป็นพ่อ แล้วจากไป..เมื่อเปิดผ้าคลุมออกดูพบว่าในตะกร้านั้นแต็มไปด้วยกล้วยหอมหวีงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต นอกจากนั้นยังทำให้เขาฉุกคิดถึงอะไรบางอย่างที่ตนเองไมเคยคิดมาก่อน ชายผู้เป็นพ่อรีบกลับเข้าไปในบ้านและตรงเข้าสวมกอดลูกชาย พร้อมทั้งพร่ำรำพรรณคำขอโทษต่าง ๆ นานา เขากล่าวแก่ลูกชายอย่างสำนึกผิดว่า...
"ลูกรักของพ่อ อภัยให้พ่อที่โง่เขลาคนนี้ด้วยเถิด พ่อนั้นคิดเสมอว่า การสวดมนต์ด้วยเสียงอันดังจะทำให้พ่อเข้าถึงแก่นพระธรรมได้ นอกจากนั้น การบูชาพระพุทธเจ้าด้วยกล้วยหอมอยู่เสมอก็จะทำให้พ่อได้รับแต่สิ่งดีดีในชีวิต แต่พ่อคิดฉวบฉวยเกินไป กล้วยหอมของลูกและของพ่อนั้นต่างคุณค่ากันมาก กล้วยหอมของพ่อมีไว้เพื่อบูชาพระพุทธรูป แต่แท้จริงแล้วพ่อทำไปเพื่อตัวเองทั้งนั้น แต่กล้วยหอมของลูกนั้นมีคุณค่าถึงขนาดช่วยชีวิตผู้อืนให่รอดพ้นจากความตายได้เลยทีเดียว และพ่อคิดว่าขณะนี้พระพุทธองค์คงกำลังให้พรในความเมตตากรุณาของลูกอยู่ก็เป็นได้.."
เล่าเรื่องโดย : ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยุธยา
พระจันทร์สีน้ำเงิน..เติ้ล ตะวัน จารุจินดา..
ฟ้าก็ฟ้าเดียวกัน แต่จันทร์ดูคล้ายลำเอียง
ส่องแสงลงมาเพียงเสี้ยว ฉันคนเดียวที่หมอกเมฆบัง
ไม่เคยเห็นจันทร์ที่เขาชม ไม่เคยสมใจสักครั้ง
ความรักที่เฝ้าใฝ่ฝัน คนห่วงใยฉันไม่มี ไม่มี
ผิดที่ฉัน หรือจันทร์ลืมฉันจริง ๆ
ทิ้งหัวใจ ของคนที่มันอ้างว้าง
ไม่มีทาง ได้เจอความรักใช่ไหม ฮืมจันทร์
โปรดตอบฉัน พระจันทร์สีน้ำเงิน
ฟ้าก็ฟ้าเดียวกัน แต่จันทร์ดูคล้ายลำเอียง
ส่งแสงลงมาเพียงเสี้ยว ฉันคนเดียวที่หมอกเมฆบัง
ไม่เคยเห็นจันทร์ที่เขาชม ไม่เคยสมใจสักครั้ง
ความรักที่เฝ้าใฝ่ฝัน คนห่วงใยฉันไม่มี ไม่มี
ผิดที่ฉัน หรือจันทร์ลืมฉันจริง ๆ
ทิ้งหัวใจ ของคนที่มันอ้างว้าง
ไม่มีทาง ได้เจอความรักใช่ไหม ฮืมจันทร์
โปรดตอบฉัน พระจันทร์สีน้ำเงิน
โปรดฟังฉัน พระจันทร์สีน้ำเงิน
ได้ยินไหม พระจันทร์สีน้ำเงิน
อืม..พระจันทร์สีน้ำเงิน..
ความเห็น (5)
ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆ ในเรื่องนี้ที่นำมาแบ่งปันนะคะ :)
ละมุนละไม และได้ข้อคิด ขออนุญาตนำไปเล่าต่อให้เด็กนักเรียนฟังตอนเปิดเทอมนะคะ ขอบคุณค่ะ
- สวัสดีครับ
- เป็นบันทึกยาวที่อ่านได้อย่างไม่รู้จบ และไม่รู้เบื่อ
- วิถีมิตรภาพและการแบ่งปัน งดงามและยิ่งใหญ่หาใดปาน
- วิถีชีวิตที่ฉาบฉวยและวิ่งเล่นอยู่แต่เฉพาะเปลือก โดยไม่สามารถเข้าไปสู่แก่นเนื้อของชีวิตได้ ..ก็คือ การหลงผิด และหลงทาง
- แต่บันทึกนี้เดินทางมาบอกกล่าวทางออกของชีวิตและแนวคิดของการดำเนินชีวิตได้อย่างน่าชื่นชม
- ....
- สิ่งใด ๆ ก็ตามในโลกนี้จะมีคุณค่าอย่างแท้จริงก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นได้ก่อให้เกิดประโยชน์แก่ผู้อื่น
- ขอบคุณครับ
