ได้อะไรจาก “ท่าเรือบ้านเพ”

เวลา  23.30  น.  วันที่  29  พ.ค.  50  ชาว  CARD  นำโดย  ผศ.ดร.สังคม ภูมิพันธุ์ รองอธิการบดีฝ่ายนวัตกรรมเทคโนโลยีการศึกษา   ออกเดินทางจากจังหวัดมหาสารคาม  สู่ท่าเรือบ้านเพ  จังหวัดระยอง  เพื่อสวมรอยเป็นชาวเกาะ  (เกาะเสม็ด)

ขณะเวลา  09.00  น.  วันที่  30  พ.ค.  50  ตอนที่จะเข้าสู่ท่าเรือบ้านเพเพียง  200  เมตร...  แป้น  แป้น  เสียงบีบแตรของมอเตอร์ไซต์  ดังตามมาด้านหลังตลอดเวลา  เป็นนัยว่า...  จอดหน่อยครับ  ทุกคนในรถมองไปที่จุดเดียวกันพบว่าเป็นชายแปลกหน้าพยายามเรียกร้องความสนใจจากเราที่อยู่ภายในรถ  ให้เราหมุนกระจกมาพูดคุยให้ได้  พอหมุนกระจกลง  สิ่งที่ได้ยินนั่นก็คือ  “จะไปไหนกันหรือครับ  ต้องการเรือข้ามฟาก  หรือที่พักไหมครับ  ยินดีบริการครับ” 

การบริการเหนือคำบรรยาย...  เซลแมน  หรือที่ผมชอบพูดติดตลกภายในรถว่า  “เขามาขายบริการ”  ฟ่ะ...

ยุคสมัยเปลี่ยนไป...  หลังจากที่มาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อ  4  ปีที่แล้ว  ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการแข่งขันกัน  เพื่อการดำรงชีวิต  นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของการดำรงชีวิตเพื่อการอยู่รอดอีกแบบหนึ่งก็ว่าได้  “ภูมิชาวบ้าน  ภูมิทำมาหากิน”  ไม่น่าเชื่อว่าลักษณะการขายจะแพร่หลายมากขึ้น...  คนพื้นเพเข้าใจการทำมาหากินมากขึ้น  “หนทางทำมาหากิน”  มากขึ้น...  สิ่งนี้เป็นสิ่งที่แปลกสำหรับผม  แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผิดสำหรับเขา...  เพราะถ้าเขาเข้าใจหลักการขายมากขึ้นโอกาสของเขาก็จะมากขึ้นไปด้วย...

ใจจริง...  ผมชอบนะ...  ไม่ได้ชอบการบริการ  แต่ผมชอบ  “ความคิด”  คิดที่จะหาลูกค้า  ทำอย่างไรที่จะได้ลูกค้า... 

นี่อาจ...  เป็นความคิดที่ดีในยุคสมัยที่เปลี่ยนไป  การอยู่รอด  การเรียกร้องความสนใจ  และการบริการ  ถูกปรับแต่งให้เข้ากับการดำรงชีวิตประจำวัน...  เสียงบีบแตรดังแล้วดังเล่า  พร้อมสายตาวิงวอน  “ฟังผมพูดหน่อยนะ...”