อาสาสมัครตึกศัลยกรรมเด็กโต ครั้งที่ 6

ความเปลี่ยนแปลงของดิน ฟ้า อากาศ ก็เฉกเช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงของผู้คน

           ฉันไม่ได้ไปเป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลสักอาทิตย์กว่าๆแล้ว เนื่องด้วยเหตุผลสำคัญบางอย่าง ซึ่งมันทำให้ฉันคิดกังวลไปว่าเด็กๆที่เคยทำกิจกรรมด้วยกันที่ตึกจะยังจำฉันได้รึเปล่า แต่ก็เท่านั้นแหละ เพราะฉันคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉัน มันเป็นแค่สิ่งที่ฉันคิดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น
       หลังจากที่ฉันได้ฟังเรื่องราวการทำกิจกรรมของเด็กป่วย ผู้ปกครอง และเจ้าหน้าที่ที่วอร์ดประจำของฉันจากอาสาสมัครคนอื่น ถึงความเปลี่ยนแปลงต่างๆที่มีต่ออาสาสมัคร ก็ได้ทราบว่าความเปลี่ยนแปลงยังคงไม่มีให้เห็นเด่นชัดนัก ยังคงเป็นไปเหมือนทุกๆครั้งที่อาสาสมัครไปทำกิจกรรม มีเพียงการเปลี่ยนแปลงในเรื่องเด็กป่วยเท่านั้นที่มีสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปอยู่ทุกๆวัน เช่นเดียวกับน้องป๊อป เด็กหญิงสดใสร่าเริง น่ารัก ช่างพูด ที่ได้ย้ายตึกไปแล้ว ซึ่งตอนแรกฉันก็นึกว่าน้องป๊อปคงได้กลับบ้านแล้ว แต่กลายเป็นว่าน้องต้องย้ายตึกไปแทน ฉันเลยไม่รู้ว่าตอนนี้น้องป๊อปจะเป็นอย่างไรบ้าง จะยังยิ้ม หัวเราะ สดใสร่าเริง อยู่รึเปล่า หรืออาจกำลังร้องไห้ เพราะความเจ็บปวดจากโรคภัยกันแน่ ฉันว่าถ้าฉันมีเวลาก็จะลองเดินไปหาตึกที่น้องป๊อปอยู่ดู เพื่อจะได้เข้าไปเยี่ยมเยียนและพูดคุยด้วย ส่วนเด็กที่ยังคงพบอยู่เป็นประจำและยังอยู่ที่เตียงเดิมก็คือน้องใบเฟิร์น วันนี้น้องใบเฟิร์นมีแม่มาอยู่ด้วยจึงไม่ค่อยอยากทำกิจกรรมอย่างอื่น อยากจะอยู่แต่กับแม่เท่านั้น ฉันจึงไม่รบกวนน้องใบเฟิร์นกับแม่มากนัก เพราะแม่น้องใบเฟิร์นไม่ได้มาเยี่ยมทุกวัน ทำให้น้องใบเฟิร์นค่อนข้างที่จะติดแม่มาก การเปลี่ยนแปลงของน้องใบเฟิร์นมีค่อนข้างมาก จากการไม่ยอมรับอาสาสมัคร ไม่พูดคุยด้วย เปลี่ยนเป็นความต้องการที่จะให้อาสาสมัครมาพูดคุย มาเล่นด้วย ซึ่งเพื่อนอาสาสมัครเล่าให้ฉันฟังว่า มีอยู่วันหนึ่งที่ไปเป็นอาสาสมัครในโรงพยาบาลเหมือนเช่นทุกครั้ง เข้าไปพูดคุยและทำกิจกรรมกับน้องใบเฟิร์นเหมือนเช่นเคย แต่พอถึงเวลาที่อาสาสมัครต้องกลับน้องใบเฟิร์นก็ร้องไห้ไม่ยอมให้กลับ บอกว่าตัวเองเหงา อยากให้อาสาสมัครอยู่ด้วย ซึ่งทำให้ฉันรู้ว่าน้องใบเฟิร์นเริ่มเปิดใจยอมรับอาสาสมัครมากขึ้นแล้ว
      วันนี้ฉันได้เข้าไปทำกิจกรรมในห้องสันทนาการของวอร์ดนี้เป็นครั้งแรก ของเล่นส่วนใหญ่แทบไม่ได้แกะมาใช้เลย คงเพราะไม่ได้เปิดห้องให้